Αντώνης Πανούτσος

Οι ακραίοι των δύο πλευρών, είτε πρόκειται για gay rights movements και θρησκευτικές οργανώσεις, είτε για τον Ανθιμο και τον Βαλιανάτο, το καταλαβαίνουν - και δεν πρόκειται να κάνουν πίσω μέχρι τελικής πτώσεως. Σύμφωνα με τη ρήση του Φλωρινιώτη, «να σπρωχτούν κι όπως πέσουν».

Ενα ζευγάρι ομοφυλοφίλων θα μπορούσε να κάνει ένα συμβόλαιο με το οποίο ο ένας να κληροδοτεί τα υπάρχοντά του στον άλλον. Μόνο που το θέμα δεν είναι τόσο απλό. Ενώ σε ένα ετερόφυλο ζευγάρι που έχει παντρευτεί ή έχει κάνει σύμφωνο συμβίωσης οι όροι είναι δεδομένοι, στην περίπτωση του ομοφυλόφιλου ζευγαριού διατυπώνονται κατά περίσταση. Το μεγαλύτερο ωστόσο πρόβλημα είναι νομικό. Ακόμα κι να υπάρχει σύμφωνο, αν οι κληρονόμοι πρόσβαλαν το συμβόλαιο, αμφιβάλλω αν θα υπήρχε δικαστήριο που θα έλεγε: «Ο περιπτεράς έχει δικαίωμα στην κληρονομιά επειδή τα είχε με τον θείο σας»!
 
Αυτό που κάνει το σύμφωνο συμβίωσης είναι να νομιμοποιεί το «τα είχε». Από τη στιγμή που το κράτος θα δώσει νομική ισχύ στο «τα έχει η Ολγα με τη Βαρβάρα» και θα είναι το ίδιο με το «τα έχει ο Μιχάλης με την Κάτια», έχουμε στην πραγματικότητα αναγνώριση του πολιτικού γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων. Οι πολιτικοί γάμοι στα δημαρχεία θα παραμείνουν τελετή ετερόφυλων, αλλά αφόδευσε η Φατμέ στο Γενί Τζαμί ποιον πάντρεψε η συμβολαιογράφος και ποιον ο αντιδήμαρχος! Ολοι παντρεμένοι θα είναι. Εδώ, όμως,  μπαίνει η Εκκλησία.

Νομίζω ότι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της Εκκλησίας είναι ότι δέχτηκε να εκχωρήσει στην Πολιτεία το δικαίωμα της χρήσης της λέξης «γάμος». Κάποια πολιτική τελετή επισημοποίησης σχέσης για νομικούς λόγους πρέπει να υπάρχει. Το «γάμος» όμως για πολιτική πράξη είναι αστείο. Ο γάμος είναι μυστήριο και όσο αστείο μπορεί να φαίνεται σε έναν άθεο ένας κύριος με γενειάδα να δίνει την εκκίνηση σε ένα ζευγάρι να αρχίσει να πηδιέται επίσημα, το ίδιο αστείο είναι για έναν θρησκευόμενο να κάνει ο Καμίνης τον αρχιερέα.

Από το να γίνεται το σύστριγκλο ανάμεσα σε γκέι και παπάδες για το ποιοι πρέπει να παντρεύονται, θα μπορούσε να γίνει μια καθαρή εξήγηση: το κράτος να σταματήσει να χρησιμοποιεί τον όρο «γάμος» και να βασίζεται αποκλειστικά στα σύμφωνα συμβίωσης ανεξαρτήτως φύλου.

Η Εκκλησία να διατηρήσει το copyright στον γάμο και να παντρεύει μόνο ετερόφυλα ζευγάρια. Και όποιοι θέλουν να το παίξουν γαμπρούλης και γαμπρούλα ή νυφούλος και νυφούλα, συγγνώμη, μας τελείωσε και έχουμε σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθούμε.

Aξιοπρέπεια…

Πολύ σοβαρότερο από το σε ποιους δίνει δικαίωμα η Αγία Τριάδα να «το κάνουνε» είναι το σε ποιους δίνει το δικαίωμα να γίνουν πτώματα με αξιοπρέπεια. Τα νεκροταφεία των μεγάλων πόλεων είναι κορεσμένα. Αυτό είναι ένας ευφημισμός για να πούμε ότι τα πτώματα πολλές φορές δεν αποσυντίθενται και οι συγγενείς είτε υποχρεώνονται να ξαναβλέπουν τον μακαρίτη όπως δεν θα θέλανε είτε να πληρώνουν για να μην τον ξεθάψουν.

...και λογική

Το θέμα λύνεται με τη λογική. Η Εκκλησία μπορεί να διατηρήσει τα νεκροταφεία αλλά το κράτος πρέπει να εφαρμόσει την αποτέφρωση. Οχι ύστερα από διαβουλεύσεις με την Εκκλησία -δεν της πέφτει λόγος-, αλλά τώρα, αφού είναι αστείο κάποιος που δεν θέλει να υποχρεώσει τους συγγενείς του σε γκραν γκινιόλ θεάματα να ζητάει να στείλουν το πτώμα του στη Βουλγαρία για αποτέφρωση.