Αντώνης Πανούτσος

Το 1867 ο Καρλ Μαρξ εξέδωσε το «Κεφάλαιο», μια ανάλυση των οικονομικών συνισταμένων που ορίζουν την Ιστορία. Ανάμεσα στις παρατηρήσεις του ήταν το υπερκέρδος, το κέρδος το οποίο προκύπτει για τον ιδιοκτήτη των μέσων παραγωγής. Ο Καρλ Μαρξ παρατήρησε ότι στον καπιταλισμό το υπερκέρδος συσσωρεύεται και για να επιτευχθεί το πέρασμα στον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό τα μέσα παραγωγής πρέπει να περάσουν στην ιδιοκτησία των εργατών. Αυτή η οικονομική παρατήρηση 107 χρόνια αργότερα, μισομασημένη και διαστρεβλωμένη, θα ταλαιπωρούσε την Ελλάδα, κάτι που συμβαίνει ακόμα και στις μέρες μας.

Η παρατήρηση του Μαρξ, ότι στο πέρασμα στον σοσιαλισμό τα μέσα παραγωγής έπρεπε να περάσουν στους εργάτες, στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης απλοποιήθηκε σε γελοίο βαθμό. Με το να καταλαμβάνει οποιοσδήποτε εργαζόμενος το εργοστάσιο δικαιωνόταν το μαρξιστικό «τα μέσα ανήκουν στους εργάτες». Και επειδή στην Ελλάδα μια βολική ιδέα δεν πρέπει να μένει χωρίς συνέχεια, τη σκυτάλη στις καταλήψεις πήραν οι συνδικαλιστές. Οχι μόνο τα μέσα παραγωγής αλλά κάθε χώρος εργασίας πλέον ανήκε στους εργαζομένους. Ο πολίτης μπορούσε να πηγαίνει στην Εφορία, τη ΔΕΗ, τα τελωνεία, τα αεροδρόμια και να βλέπει 50-100 άτομα με μούσια να έχουν καταλάβει τους χώρους εργασίας τους που τους «ανήκαν». Με τον καιρό ο πολίτης το συνήθισε και δέχτηκε ότι το κτίριο της Εφορίας ανήκει στους εφοριακούς και το Τελωνείο στους τελωνειακούς.

Το επόμενο βήμα δεν ήταν μακριά. Τι πραγματικά εννοούσε ο Μαρξ; Ο κάθε εργάτης πρέπει να κατέχει τα μέσα της παραγωγής της εργασίας του ή όλα τα μέσα παραγωγής ανήκουν σε όλους τους εργάτες; Το επόμενο βήμα ήταν ο ένας να καταλαμβάνει τον χώρο του άλλου. Πλέον το στέλεχος του ΚΚΕ έκλεινε τα λιμάνια, ο αντεξουσιαστής καταλάμβανε το γραφείο του πρύτανη και ο ταξιτζής έκλεινε την Αττική οδό και οι τουρίστες πήγαιναν με τα πόδια σέρνοντας τις βαλίτσες. Στην απεργία του μετρό είναι η πρώτη φορά που βλέπω να επανεξετάζεται το προφανές: ότι οι χώροι και τα μέσα παραγωγής του Δημοσίου δεν ανήκουν στους υπαλλήλους και τους εργαζομένους σε αυτά αλλά στους πολίτες που τα πλήρωσαν για να κατασκευαστούν. Οτι το μετρό δεν έγινε για να το κάνουν ό,τι θέλουν οι εργαζόμενοί του, αλλά οι κυβερνήσεις που ψηφίζονται για να βγάλουν υπουργούς και αυτοί να ορίσουν γενικούς γραμματείς να το διαχειριστούν. Αν οι εργαζόμενοί του κάνουν ό,τι κάνουν για το καλό του ελληνικού λαού, δεν έχουν παρά να βάλουν υποψηφιότητα στις επόμενες εκλογές και, αν πείσουν, ας αναλάβουν την εξουσία.
Τέλος, έφτασε η στιγμή να τελειώνουμε με την ντουμπλ φας Δικαιοσύνη. Τη δικαιοσύνη που για τους συνδικαλιστές είναι από τη μία σεβαστή όταν οι αποφάσεις βολεύουν και δίνει αναδρομικά αλλά γράφεται στα παλαιότερα των συνδικαλιστικών τους υποδημάτων όταν οι αποφάσεις της δεν τους βολεύουν, όπως το να κρίνεται μια απεργία παράνομη και καταχρηστική. Αντε να τελειώνουμε με το αίσχος οι Ελληνες πολίτες να πληρώνουν για δημόσια έργα τα οποία οι συνδικαλιστές κάνουν δικά τους.


Το 1867 ο Καρλ Μαρξ εξέδωσε το «Κεφάλαιο», μια ανάλυση των οικονομικών συνισταμένων που ορίζουν την Ιστορία. Ανάμεσα στις παρατηρήσεις του ήταν το υπερκέρδος, το κέρδος το οποίο προκύπτει για τον ιδιοκτήτη των μέσων παραγωγής. Ο Καρλ Μαρξ παρατήρησε ότι στον καπιταλισμό το υπερκέρδος συσσωρεύεται και για να επιτευχθεί το πέρασμα στον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό τα μέσα παραγωγής πρέπει να περάσουν στην ιδιοκτησία των εργατών. Αυτή η οικονομική παρατήρηση 107 χρόνια αργότερα, μισομασημένη και διαστρεβλωμένη, θα ταλαιπωρούσε την Ελλάδα, κάτι που συμβαίνει ακόμα και στις μέρες μας.

Η παρατήρηση του Μαρξ, ότι στο πέρασμα στον σοσιαλισμό τα μέσα παραγωγής έπρεπε να περάσουν στους εργάτες, στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης απλοποιήθηκε σε γελοίο βαθμό. Με το να καταλαμβάνει οποιοσδήποτε εργαζόμενος το εργοστάσιο δικαιωνόταν το μαρξιστικό «τα μέσα ανήκουν στους εργάτες». Και επειδή στην Ελλάδα μια βολική ιδέα δεν πρέπει να μένει χωρίς συνέχεια, τη σκυτάλη στις καταλήψεις πήραν οι συνδικαλιστές. Οχι μόνο τα μέσα παραγωγής αλλά κάθε χώρος εργασίας πλέον ανήκε στους εργαζομένους. Ο πολίτης μπορούσε να πηγαίνει στην Εφορία, τη ΔΕΗ, τα τελωνεία, τα αεροδρόμια και να βλέπει 50-100 άτομα με μούσια να έχουν καταλάβει τους χώρους εργασίας τους που τους «ανήκαν». Με τον καιρό ο πολίτης το συνήθισε και δέχτηκε ότι το κτίριο της Εφορίας ανήκει στους εφοριακούς και το Τελωνείο στους τελωνειακούς.

Το επόμενο βήμα δεν ήταν μακριά. Τι πραγματικά εννοούσε ο Μαρξ; Ο κάθε εργάτης πρέπει να κατέχει τα μέσα της παραγωγής της εργασίας του ή όλα τα μέσα παραγωγής ανήκουν σε όλους τους εργάτες; Το επόμενο βήμα ήταν ο ένας να καταλαμβάνει τον χώρο του άλλου. Πλέον το στέλεχος του ΚΚΕ έκλεινε τα λιμάνια, ο αντεξουσιαστής καταλάμβανε το γραφείο του πρύτανη και ο ταξιτζής έκλεινε την Αττική οδό και οι τουρίστες πήγαιναν με τα πόδια σέρνοντας τις βαλίτσες. Στην απεργία του μετρό είναι η πρώτη φορά που βλέπω να επανεξετάζεται το προφανές: ότι οι χώροι και τα μέσα παραγωγής του Δημοσίου δεν ανήκουν στους υπαλλήλους και τους εργαζομένους σε αυτά αλλά στους πολίτες που τα πλήρωσαν για να κατασκευαστούν. Οτι το μετρό δεν έγινε για να το κάνουν ό,τι θέλουν οι εργαζόμενοί του, αλλά οι κυβερνήσεις που ψηφίζονται για να βγάλουν υπουργούς και αυτοί να ορίσουν γενικούς γραμματείς να το διαχειριστούν. Αν οι εργαζόμενοί του κάνουν ό,τι κάνουν για το καλό του ελληνικού λαού, δεν έχουν παρά να βάλουν υποψηφιότητα στις επόμενες εκλογές και, αν πείσουν, ας αναλάβουν την εξουσία.

Τέλος, έφτασε η στιγμή να τελειώνουμε με την ντουμπλ φας Δικαιοσύνη. Τη δικαιοσύνη που για τους συνδικαλιστές είναι από τη μία σεβαστή όταν οι αποφάσεις βολεύουν και δίνει αναδρομικά αλλά γράφεται στα παλαιότερα των συνδικαλιστικών τους υποδημάτων όταν οι αποφάσεις της δεν τους βολεύουν, όπως το να κρίνεται μια απεργία παράνομη και καταχρηστική. Αντε να τελειώνουμε με το αίσχος οι Ελληνες πολίτες να πληρώνουν για δημόσια έργα τα οποία οι συνδικαλιστές κάνουν δικά τους.

Σωτηρία από τη Ζωή
Μετά τους Ελληνες του εξωτερικού που έχουν μαζέψει 600 δισ. για να σώσουν την Ελλάδα, το υπέδαφος της Ελλάδας που όπου σκάψεις βγαίνει πετρέλαιο, τις μετοχές της Τράπεζας της Ανατολής που κάνουν 100 δισεκατομμύρια το κομμάτι και τον Πούτιν με τους Ρώσους που θα αγόραζαν ένα νησί, την προηγούμενη εβδομάδα η σωτηρία της Ελλάδας ήρθε από τη Ζωή Γεωργαντά, η οποία χρησιμοποιώντας τη δική της επιστημονική στατιστική μέθοδο αποκάλυψε ότι το έλλειμμα της Ελλάδας το 2009 δεν ήταν στο 13,5% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος αλλά μόλις στο 3,9%. Κατέστησε έτσι την Ελλάδα μία από τις χώρες με τα μικρότερα ελλείμματα της ευρωζώνης και δημιούργησε μια σειρά από αναπάντητα ερωτήματα.

Το έλλειμμα
Εάν το έλλειμμα πριν από τη λήψη των μέτρων ήταν τόσο μικρό, μετά τα μέτρα μήπως είναι πλεόνασμα; Και αν ναι, γιατί οι αγορές δεν έτρεξαν να αγοράσουν ομόλογα της εύρωστης ελληνικής οικονομίας; Επίσης, αν το σύστημα της Eurostat που χρησιμοποίησε ο Ανδρέας Γεωργίου -και χρησιμοποιείται από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες- είναι λανθασμένο, τότε οι άλλες χώρες δεν πρέπει να έχουν πέσει θύματα και παρότι η οικονομία τους ανθεί, νομίζουν ότι είναι σε κρίση; Ηδη δεν θα έπρεπε να έχουν στηθεί χοροί στην Ανδαλουσία, να έχει φωταγωγηθεί η Ρώμη και η 23η Ιανουαρίου να γιορτάζεται ως «Παγκόσμια Ημέρα Γεωργαντά»; Επίσης δεν πρέπει, αντί να πληρώνει το μνημόνιο ο λαός, να το πληρώσει ο Γεωργίου που το έφερε με τις λανθασμένες μεθόδους μέτρησης που χρησιμοποίησε;

Ο προβληματισμός
Ολα όμως δεν είναι ρόδινα στον όμορφο κόσμο των μετρήσεων Γεωργαντά. Το στοιχείο που δημιουργεί προβληματισμό είναι ότι ένα από τα λάθη του Γεωργίου είναι ότι έβαλε τα οικονομικά των ΔΕΚΟ στον λογαριασμό του Δημοσίου. Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν λένε ότι οι ΔΕΚΟ είναι περιουσία του κάθε Ελληνα και δεν πρέπει να ξεπουληθούν στους ξένους; Εκτός αν πράγματι οι ΔΕΚΟ είναι που μας στείλανε στο μνημόνιο, φωνάξουμε «Ετσι πηδάνε αυτοί που σας χρωστάνε» και τις δώσουμε στους Γερμανούς να καταστραφούν αυτοί.