Αντώνης Πανούτσος

Πριν από μερικές μέρες μιλούσα με έναν φίλο τραπεζικό που μετέχει για λογαριασμό ξένης τράπεζας στις διαπραγματεύσεις για το PSI των ομολόγων. Του ζήτησα να μου πει τις πιθανές εκδοχές για το μέλλον της Ελλάδας στις διαπραγματεύσεις. Ξεκινώντας από τη χειρότερη, που έβρισκε απίθανη, τον Μάρτιο να μην μπορέσουμε να πληρώσουμε το ομόλογο που λήγει, να χρεοκοπήσει η χώρα, οι εταίροι να μας πιέσουν να βγούμε από την Ενωση, ο Σαμαράς να κάνει μια ηρωική έξοδο και να βρεθούμε με ένα νόμισμα που αυτόματα θα έχει χάσει το 80% της αγοραστικής του αξίας κάνοντας το ευρώ κάτι σαν τις λίρες στην Κατοχή, προχώρησε στην πιο ήπια και πιθανή εκδοχή. Οι Γερμανοί κρατάνε την Ελλάδα εν ζωή για παράδειγμα, όπως τους ληστές στα κλουβιά στις πύλες των κάστρων τον Μεσαίωνα, για να μας βλέπουν οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι και να ξέρουν τι μπορούν να πάθουν. Οι Γερμανοί όμως θα έπρεπε να έχουν μεγαλύτερη ιστορική μνήμη και να θυμούνται τι τους οδήγησε στη μεγαλύτερη καταστροφή της ιστορίας τους.

Το 1919 με τη Συνθήκη των Βερσαλιών η Γερμανία υποχρεωνόταν να πληρώσει ως πολεμικές αποζημιώσεις το αντίστοιχο του σημερινού ποσού των 300 δισ. ευρώ. Το υπερβολικό ποσό σε συνδυασμό με την ταλαιπωρημένη από τον πόλεμο οικονομία δημιούργησε έναν ασυγκράτητο πληθωρισμό και εξαθλίωσε τη γερμανική μικροαστική τάξη, που μπροστά στον φόβο να επαναπρολεταριοποιηθεί το 1932 ανέβασε τον Χίτλερ στην εξουσία με τη δέσμευση του «δεν πληρώνω» και την υπόσχεση ότι η Γερμανία ανήκει στους Γερμανούς και καθένας από αυτούς έχει δικαίωμα στη δουλειά. Τι νομίζουν οι Γερμανοί ότι θα συνέβαινε αν ένας Ελληνας πολιτικός έλεγε και έπειθε ότι θα σταματήσουμε να πληρώνουμε το χρέος; Η Ελλάδα θα ανήκε στους Ελληνες και κάθε Ελληνας θα έβρισκε δουλειά; Οτι οι Ελληνες δεν θα τον ψήφιζαν επειδή θα είχε μικρό μουστάκι ή επειδή δεν θα γούσταρε τους ξένους ή ότι θα έριχναν την ψήφο και για τα υπόλοιπα ποιος νοιάζεται έτσι που είμαστε; Είναι δείγμα των καιρών ότι, όπως και εμείς δεν έχουμε πραγματικούς πολιτικούς, δεν έχουν και οι Γερμανοί. Διαφορετικά η Ανγκελα Μέρκελ θα έπρεπε να αντιληφθεί τον κίνδυνο ενός λαού στριμωγμένου στη γωνία.

Οι λαοί όταν στριμώχνονται στη γωνία δεν ψάχνουν τη σωτηρία στο ΚΟΔΗΣΟ αλλά σε σχηματισμούς των άκρων. Ανάλογα με το πού γέρνει ο καθένας, δεξιά ή αριστερά, εκεί και πέφτει. Το κέντρο να γίνεται κάτι σαν την κόψη του σπαθιού, στην οποία δεν μπορεί να ισορροπήσει κανένας. Καμία χώρα δεν έχει υποχρέωση να τρέφει την Ελλάδα, αλλά και καμία δεν μπορεί να διασκεδάζει οδηγώντας την στην εξαθλίωση. Και η Γερμανία εδώ και καιρό περισσότερο από το να βοηθήσει θέλει να τιμωρήσει.

Ο Α’ Παγκόσμιος

Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε με την εφαρμογή του Σχεδίου Σλίφεν. Θα ήταν μία από τις πιο τολμηρές στρατηγικές κινήσεις της Ιστορίας, με τον γερμανικό στρατό να συγκεντρώνει τα 4/5 της δύναμής του στη βόρεια πλευρά, να επιτίθεται μέσα από το Βέλγιο και να κάνει κυκλωτική κίνηση στο Παρίσι ενώ το 1/5 του στρατού θα αμυνόταν πίσω από τα δάση των Βοσγίων. Οι τελευταίες λέξεις του Σλίφεν προτού πεθάνει ήταν: «Να θυμηθείτε να κρατήσετε τη δεξιά πλευρά δυνατή». Με την πρώτη όμως κανονιά το Σχέδιο Σλίφεν είχε πάει περίπατο.

Το Σχέδιο Σλίφεν

Ο αρχηγός του επιτελείου, βαρόνος Φον Μόλτκε, έβρισκε το σχέδιο πολύ επικίνδυνο. Το επιτελείο άρχισε να σκέφτεται αν η κίνηση προς το Παρίσι θα έπρεπε να είναι διπλά κυκλωτική. Ο διάδοχος του γερμανικού θρόνου, υπεύθυνος για την αριστερή πλευρά, ήθελε μεγαλύτερο ρόλο. Συνθλιμμένο ανάμεσα στην ατολμία, τα μπαλώματα και τους εγωισμούς, το Σχέδιο Σλίφεν μετατράπηκε σε μία παράλληλη κίνηση των αντίπαλων στρατευμάτων προς τη Θάλασσα της Μάγχης, οδήγησε στο αδιέξοδο των χαρακωμάτων και ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος που, σύμφωνα με τον στρατάρχη θα τελείωνε σε 42 ημέρες, μετατράπηκε στον εφιάλτη των χαρακωμάτων που κράτησε τέσσερα χρόνια.

Η Ελλάδα στα χαρακώματα

Υπάρχουν φορές που η ελληνική οικονομία θυμίζει τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ενας αρχηγός κράτους που έχει κάνει ένα σχέδιο που θα τελειώσει την κρίση μέσα σε δύο χρόνια. Επιχειρηματίες, συνδικαλιστές, Δημόσιο που θέλουν όση δύναμη μπορούν να εξασφαλίσουν στην πλευρά τους για να νιώθουν πιο ασφαλείς στη μάχη και μια πολιτική ηγεσία σαν το αυτοκρατορικό γερμανικό επιτελείο να κόβει τόσα από όσα είχε σχεδιάσει για τα ταξί, τόσα και άλλα τόσα από όσα είχε δεσμευτεί ότι θα κόψει από τις ΔΕΚΟ, τόσα και από πάνω τόσα από όσα θα έπιανε με τη φοροδιαφυγή και από το περήφανο πολεμικό σχέδιο που θα κατατρόπωνε τους κακούς οχτρούς να μένει με μια μάχη των χαρακωμάτων που πολιτική είναι το 0,25% των επιτοκίων των ομολόγων και δύο χρόνια παραπάνω στην αποπληρωμή των 15ετών. Η Ελλάδα δεν βλέπει πια το Παρίσι παρά μόνο τα δύο λασπωμένα μέτρα χαρακώματος που βρίσκονται μπροστά της.