Πολυτεχνείο: Aπό τη δυσφήμηση στην καπηλεία!
vgontzas_antonis

Αντώνης Ν. Βγόντζας

Πολυτεχνείο: Aπό τη δυσφήμηση στην καπηλεία!

Η 17η Νοέμβρη 1973 κρατά γερά στη μνήμη μας. Ολων των γενεών μας. Τότε έπεσε το Πολυτεχνείο κάτω από τις ερπύστριες των τανκς που το παραβίασαν

Και υλικά και πνευματικά. Οι πιο πολλοί υποστηρίζουμε ότι το νόημα του Πολυτεχνείου εμπεριέχεται στις τρεις λέξεις: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Οι πιο πολλοί κατανοούμε αρκετά καλά και συμφωνούμε στο περιεχόμενο αυτών των όρων. Διεκδίκηση της ικανοποίησης όλων των βασικών αναγκών της ζωής μας. Παροχή του αγαθού της εκπαίδευσης σε όλους τους Ελληνες. Χωρίς κωλύματα και χωρίς εμπόδια από τις κοινωνικές και οικονομικές δομές. Ως προϋπόθεση της μάχης κατά της ανισότητας. Και απόλαυση από όλους τους Ελληνες όλων των ανθρώπινων ελευθεριών και δικαιωμάτων. Πολιτικών και κοινωνικών. Αλλωστε, σήμερα πια, δεν νοούνται ελευθερίες και συμμετοχή στους δημοκρατικούς θεσμούς χωρίς τον πυλώνα του κοινωνικού κράτους.

Από τότε έχουμε περάσει πολλά. Στην πρώτη επέτειο εκείνης της συγκλονιστικής ημέρας όσοι πορευτήκαμε ξεπεράσαμε το ένα εκατομμύριο. Η συντεταγμένη πορεία και η ειρηνική διαδήλωση ήταν μεγαλειώδης. Παλλαϊκή. Μια έντιμη συγκίνηση και ένας αυθόρμητος ενθουσιασμός. Και τα συνθήματα πεντακάθαρα. 

Στις επόμενες επετείους τα πράγματα έπαψαν να είναι τόσο καθαρά. Οι προσυγκεντρώσεις αποκτούσαν αφόρητη, τελικά, πειθαρχία. Και οι αντισυγκεντρώσεις και οι κουκουλοφόροι άρπαζαν ολοένα περισσότερους ρόλους. Με κύριο χαρακτηριστικό τη βία. Κάθε πορεία είχε και τα επεισόδιά της. Με διαφορετική ένταση κάθε φορά. Τα συνθήματα απέκτησαν μια επιτηδευμένη επικαιρότητα. Ολα αυτά είχαν μια αναπόδραστη και δραματική συνέπεια. Το αρχικό ένα εκατομμύριο φυλλορρόησε σε μερικές χιλιάδες διαδηλωτές. Οχι σπάνια και σε μονοψήφιες χιλιάδες. 

Κλείσιμο
Μια μικρή, σύντομη, πλην έντιμη ιστορική αναδρομή είναι τώρα πια χρήσιμη. 
Η δικτατορία μάς έπιασε όλους στον ύπνο. Μολονότι μερικοί την είχαν προβλέψει. Και μολονότι οι περισσότεροι των πολιτικών αρχηγών της εποχής εκείνης είχαν γίνει δέκτες πληροφοριών για την κυοφορία πραξικοπήματος. Το περιμέναμε από τον τότε βασιλιά. Λίγοι υποψιάζονταν τους λοχαγούς και τους συνταγματάρχες. Η χούντα συνέλαβε αστραπιαία μερικές χιλιάδες συμπολιτών μας. Κατά κανόνα, παλιούς αριστερούς. Και τους έστειλε στα ξερονήσια. Φυλάκισε ή κράτησε το πιο σημαντικό μέρος του πολιτικού κόσμου για αρκετό καιρό. Και γέμισε με τανκς τους δρόμους μας και τις πλατείες μας. Οι πρώτες αντιστασιακές ομάδες και οργανώσεις, από όλους τους υπαρκτούς, τότε, πολιτικούς χώρους, μοίρασαν χιλιάδες προκηρύξεις με πατριωτικό και δημοκρατικό περιεχόμενο. Πέταξαν κροτίδες και ενεργοποίησαν εκρηκτικούς μηχανισμούς. Με συμβολικό, κυρίως, περιεχόμενο. Οχι, βέβαια, με δολοφονικό στόχο. Σχεδόν όλες οι αντιστασιακές ομάδες σύντομα εξαρθρώθηκαν. Τα μέλη τους βασανίστηκαν και κλείστηκαν στις φυλακές. Με εξαίρεση ένα μεγάλο λαϊκό και δημοκρατικό προσκύνημα στην κηδεία του Γέρου της Δημοκρατίας, δόθηκαν όλες οι αφορμές και τα προσχήματα για να ισχυριστούν πολλοί -στην Ελλάδα και το εξωτερικό- ότι η δικτατορία είχε καταντήσει ανεκτή από τον ελληνικό λαό. Στην πραγματικότητα, όμως, ο λαός μας μάλλον σιώπησε. 

Στις αρχές του 1972 μερικές δεκάδες φοιτητές της Νομικής Σχολής Αθηνών αποφάσισαν να προσφύγουν στα δικαστήρια για να ζητήσουν τον ορισμό προσωρινών διοικητικών συμβουλίων στον σύλλογό τους και να προχωρήσουν, μετά, σε ελεύθερες εκλογές. Μάζεψαν 42 υπογραφές. Δεν μπόρεσαν να τις ξεπεράσουν εύκολα. Τελικά η φλόγα μεταφέρθηκε σε όλες τις πανεπιστημιακές σχολές. Στην αρχή η Δικαιοσύνη κώφευσε. Μπροστά, όμως, στο διογκούμενο και παμφοιτητικό αίτημα για ελεύθερες εκλογές προκλήθηκαν ρήγματα. Και στη Δικαιοσύνη και στη χούντα. Επέτρεψαν εκλογές. Μέσα σε κλίμα βίας και συνθηκών νοθείας. Το αδιέξοδο ολοφάνερο. 

Εγιναν δύο κορυφαίες καταλήψεις. Η πρώτη τον Φλεβάρη του 1973 στη Νομική και η δεύτερη τον Νοέμβριο 1973 στο Πολυτεχνείο. Αυτές οι καταλήψεις ήταν η πιο σκληρή αμφισβήτηση της δικτατορίας. Και στις δύο η δικτατορία ηττήθηκε. Και πολιτικά και ιδεολογικά. Απομονώθηκε και συρρικνώθηκε. Μετά από αυτές, η νομιμοποιητική της βάση μηδενίστηκε στον λαό. Και η βάση της στον Στρατό περιχαρακώθηκε ανάμεσα σε επίορκους. Και προδότες. Και με αυτούς κατέρρευσε. Συμπαρασύροντας την Κύπρο σε μια ματωμένη διχοτόμηση. Και το Αιγαίο στα πιο σκοτεινά νερά του. 

Το Πολυτεχνείο καπηλεύτηκε. Και δυσφημίστηκε.  Καπηλεύτηκε και από ανθρώπους που συμμετείχαν ή ισχυρίστηκαν ότι συμμετείχαν. Ορισμένοι επιχείρησαν και να το εξαγοράσουν. Αυτό, όμως, κράτησε κάποια χρόνια, πολύ λίγα. Η πιο οδυνηρή καπηλεία του Πολυτεχνείου επαναλαμβάνεται σε κάθε επέτειο. Αλλά και καθημερινά. Από μερικές εκατοντάδες αντεξουσιαστών και αναρχικών. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι μικρές ομάδες από αυτούς συμμετείχαν στην τότε μεγαλειώδη εξέγερση. Η πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα, όμως, της εξέγερσης ανήκει συντριπτικά στη νεολαία εκείνης της εποχής. Και, κυρίως, στη σπουδάζουσα. 
Και δυσφημίστηκε. Από πολύ λίγους από τους πρωταγωνιστές του. Και γιατί το καπηλεύτηκαν δυσανάλογα με το μέγεθός τους. Και γιατί η πορεία τους στα χρόνια της Μεταπολίτευσης αδίκησε και τη νεότητά τους και τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά ενός έντιμου δημοκρατικού ανθρώπου.
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Ειδήσεις Δημοφιλή Σχολιασμένα
ΔΕΙΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

BEST OF NETWORK