Αντώνης Ν. Βγόντζας

Ακολούθως αναχώρησαν με εντυπωσιακή άνεση. Οι δολοφονίες στο Περιστέρι εξιχνιάστηκαν μετά από ένα εξάμηνο. Η συνεισφορά τους στην ιστορία του εγκλήματος έγκειται σε μια ανατριχιαστική αποκάλυψη. Είχε προηγηθεί συμβόλαιο θανάτου. Οι εκτελεστές πήραν 30.000 ευρώ το «κεφάλι». Τόσο στοιχίζει η ζωή!

Ενα δεκάχρονο παιδί έσβησε από δολοφονική σφαίρα μέσα στην αυλή του σχολείου του. Ενας γιατρός έχασε τη ζωή του στον δρόμο προς το ιατρείο του. Κορυφαίοι συμμέτοχοι στη δολοφονία η αλλοδαπή σύζυγός του, στην οποία χάρισε κοινωνική θέση και αξιοπρέπεια, και ο εραστής της. Κάποιοι δε ευυπόληπτοι, κατά πλειοψηφία, πολίτες, με διαφορετική κοινωνική προέλευση και επάγγελμα, αποφάσισαν να οργανώσουν τη βίαιη απαγωγή γνωστού επιχειρηματία για λύτρα με την πεποίθηση της ατιμωρησίας. Αυτό δικαιολογεί την απίθανη διάρκεια της απαγωγής και το επιπόλαιο του σχεδίου και της οργάνωσης.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που μίσησαν τη Μεταπολίτευση. Που προσπάθησαν να τη σβήσουν από τον πολιτικό χάρτη, αφού προηγουμένως επιχείρησαν να την απαξιώσουν. Κατά κανόνα, ανεπιτυχώς, αλλά όχι σπάνια επιτυχώς. Σε αυτούς που λάτρεψαν τη μετάβαση από τη δικτατορία σε ελεύθερους δημοκρατικούς θεσμούς, καθώς και τις δεκαετίες που επακολούθησαν και σε αυτούς που την πολέμησαν ανοιχτά ή και υπόγεια τίθεται ένα ρητορικό αλλά απλό ερώτημα. Η Ελλάδα που παραλάβαμε από τα ματωμένα χέρια συγκεκριμένων στρατιωτικών το 1974 είναι η ίδια Ελλάδα που παραδόθηκε στους επιγόνους το 2004; Ή έστω το 2008;

Η Νεοελληνική Ιστορία δεν έχει να επιδείξει μια άλλη τόσο μακρά περίοδο λειτουργίας των θεσμών με θετικό πρόσημο. Υπάρχει, όμως, και μια σκοτεινή πλευρά της Μεταπολίτευσης. Η βία, με εντυπωσιακή έξαρση την πολιτική βία και την αυθαιρεσία. Εχουμε θρηνήσει πάνω από εξήντα νεκρούς στο πλαίσιο ενός «αγώνα» που υποκριτικά επικαλείται τα λάβαρα της Αριστεράς.

Η βία και η αυθαιρεσία είναι σήμερα διάχυτες στη δημόσια ζωή. Την πρώτη εκπαίδευση στη βία και στην ανομία η νέα γενιά την εισπράττει στα σχολικά θρανία.

Με συγκεκριμένους πνευματικούς καθοδηγητές. Μέσα κι έξω από το σχολείο. Οι τελευταίοι είναι και οι πιο επικίνδυνοι. Οι μαθητές των γυμνασίων και λυκείων μαθαίνουν να κλειδώνουν τις τάξεις τους και τις αυλές τους. Διώχνουν από το σχολείο και τους καθηγητές τους. Ασχετα αν μερικοί από τους τελευταίους ενθαρρύνουν τέτοιες πρωτοβουλίες ή τις ανέχονται.
Η βία και η αυθαιρεσία έχουν τον δικό τους άτυπο στρατό. Τους μπαχαλάκηδες. Ενα κράμα αντεξουσιαστών, αριστεριστών και όχι ολίγων ποινικών. Οι περισσότερες λαϊκές συνάξεις υποφέρουν από αυτούς. Και όχι μόνο.

Συνεταιρίζονται και με ευυπόληπτους, κατά τα άλλα, συμπολίτες μας που ο χρόνος έχει χαράξει στο κορμί τους και στον νου τους πολλές ματαιώσεις. Κατά κανόνα, προσωπικές. Και, κατ’ εξαίρεση, συλλογικές.

Η κρίση αποτέλεσε τον δαυλό επαύξησης και διεύρυνσης των κύκλων βίας και αυθαιρεσίας. Το προσχηματικό, για τους πρωταγωνιστές του αντιμνημονιακού αγώνα, επέτρεψε τα πάντα. Ακόμα και τη σιωπή για το «ολοκαύτωμα» της Marfin τον Μάιο του 2010. Τον εξευτελισμό του Κοινοβουλίου. Τις καταλήψεις και καταστροφές κτιρίων. Οχι μόνο εκπαιδευτικών. Την εξαέρωση περιουσιών με βίαιες υλικές ενέργειες. Τις βάναυσες επιθέσεις εναντίον αθώων. Την προσπάθεια φίμωσης κάθε ελεύθερης ή έστω αντίθετης φωνής. Σε όλες τις μορφές του λόγου. Γραπτού (ξεχωριστά γι’ αυτόν) και προφορικού.

Είναι βέβαιο ότι σήμερα το σύνολο -σχεδόν- των κρατικών υπηρεσιών ανέχεται τη βία και την αυθαιρεσία. Κανείς δεν τιμωρείται. Το χειρότερο; Κανείς δεν κατηγορείται. Ούτε καν εγκαλείται. Σαν να το απολαμβάνουμε αυτό το φαινόμενο.

Που οπωσδήποτε διαφθείρει τους πολίτες και φθείρει τους δημοκρατικούς θεσμούς. Το περιεχόμενο της δημοκρατίας δεν εξαντλείται μόνο στις ελευθερίες - και μάλιστα στην αχαλίνωτη εκδοχή τους. Περιλαμβάνει και το Κράτος Δικαίου. Το κράτος της νομιμότητας. Εκείνης που διασφαλίζει την έκφραση των συλλογικών και προσωπικών δημιουργικών δυνάμεων.Τον σεβασμό των άλλων πολιτών και των δικαιωμάτων τους. Τη βαθιά ανθρώπινη αλληλεγγύη. Και τη διαρκή υποστήριξη των οραμάτων της νέας γενιάς. Κάποιοι είναι ένοχοι. Για τη βία και την αυθαιρεσία. Και αρκετοί για την ανοχή της. Εμείς οι υπόλοιποι αλήθεια, τι χώρα θέλουμε;


* Δικηγόρος