Αντώνης Ν. Βγόντζας

 Ούτε μπορούν να χάνουν και οι δύο. Μας ταλαιπώρησε πάνω από ένα εξάμηνο. Μας εξέθεσε δραματικά. Ακόμα και με αξιόποινες του κοινού ποινικού δικαίου πράξεις. Ο υποκλοπέας. Και οδήγησε την Ελλάδα σχεδόν στα βράχια. Κατέστρεψε θέσεις εργασίας. Και ανέκοψε μια δειλή πορεία προς ανάπτυξη.

Δεν ήταν όμως ο μοναδικός «παίκτης». Εχουμε κι άλλους «παίκτες». Ολη την παρέα του Μαξίμου. Νομίζουν, ή έτσι δείχνουν, ότι κέρδισαν το παιχνίδι του περασμένου καλοκαιριού. Θεώρησαν θρίαμβο το τρίτο και πιο οδυνηρό μνημόνιο. Αυτό που μας αλυσόδεσε στη γη της απελπισίας και της πολιτικής και κοινωνικής καταχνιάς. Και θεωρούν λαϊκή επιδοκιμασία αυτού του τερατουργήματος το γεγονός ότι στις εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου έπεισαν το 20% των εκλογέων της χώρας μας. Τώρα επαναλαμβάνουν το ίδιο παιχνίδι. Την ίδια παρτίδα. Με τα ίδια χαρακτηριστικά. Με τους ίδιους άναρχους κανόνες. Αρχιτέκτονας; Αυτός που μοιράζει την τράπουλα. Ο Αλέξης Τσίπρας! Και δυο-τρεις «σκληροί»! Κάνουν τις ίδιες κινήσεις. Οχι απλή αντιγραφή. Φωτοτυπούν τα περασμένα λόγια τους. Για να μην αλλάξουν ούτε κόμμα, ούτε τελεία. Μπλοφάρουν! Μπροστά σε παρέα που τους έχει καταλάβει από καιρό. Που γνωρίζει ότι η τράπουλα είναι σημαδεμένη. Τους θεωρούν χαρτοκλέφτες.

Οδηγούν τις διαπραγματεύσεις με τους ξένους στα άκρα. Μολονότι όλα τα έχουν υπογράψει. Και τα 5,4 δισ. ευρώ των δυσβάστακτων μέτρων και της φοροκαταιγίδας. Και τα 3,6 δισ. ευρώ των προληπτικών μέτρων. Γιατί δεν τους εμπιστεύονται καθόλου. Οι κυβερνώντες ισχυρίζονται ότι έχουν υπογράψει μόνο τα πρώτα. Η αλήθεια είναι πικρή. Και αυτά τα 3,6 δισ. τα υπέγραψαν την ίδια ημερομηνία. Μέσα στο ίδιο χαρτί. Στην πρώτη κιόλας παράγραφο του τρίτου μνημονίου. Κρυμμένα πίσω από τις λέξεις. Χωρίς φύλλο συκής.Την τελευταία στιγμή, πριν τα χάσουν όλα και φανεί πως δεν έχουν κάβα, ξανασχεδίαζαν το περσινό σόου. Ζήτησαν για σκηνοθεσία τη σύγκληση της Συνόδου Κορυφής. Για να τη σκηνοθετήσουν. Για να καταγγείλουν τον έναν και τον άλλον. Και μετά να επιστρέψουν στην Ελλάδα για να θέσουν ψευδή διλήμματα στον ελληνικό λαό. Και να σκηνοθετήσουν εκλογές σε ασφυκτικές προθεσμίες.

Χαρτοπαίκτες είναι οι άνθρωποι. Και έχουν μάθει να κλέβουν στα χαρτιά. Και μάλλον χαρτορίχτρες. Ως προς το αβέβαιο μέλλον της χώρας μας. Τους έμαθαν! Ο Ολάντ τους φλέρταρε προσωρινά για τίποτα πολιτικές αρπαχτές. Σε αυτά, άλλωστε, διακρίνονται οι Γάλλοι. Στην πρόσφατη συνάντηση Ολάντ με Αλέξη αποχαιρετίστηκαν χωρίς να βγάλουν τσιμουδιά. Αντίθετα, η Μέρκελ αρνήθηκε να τον δει. Του διεμήνυσε ότι τον έχει μάθει και ξέρει τι θα της πει. Τελικά, ούτε οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ηγέτες έτρεξαν να τον συναντήσουν. Του θύμισαν ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση και η Ευρωζώνη έχουν κανόνες. Και του υπέδειξαν αυστηρά να επιστρέψει στα αρμόδια όργανα. Τώρα ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του εκλιπαρούν.

Το Πάσχα ήρθε. Τη μέρα και ώρα που πρόταξαν οι κινήσεις των ουράνιων σωμάτων. Ο πρωθυπουργός μάς υποσχέθηκε πριν από λίγες εβδομάδες τη διπλή Ανάσταση. Η πρώτη δεν ανήκει στις αρμοδιότητές του. Η δεύτερη, δυστυχώς, δεν εμπίπτει στις δυνατότητές του. Την πρώτη εμείς θα τη γιορτάσουμε μέσα στην απαράμιλλη φύση του ελληνικού τοπίου. Και στον θρησκευτικό στοχασμό που μας κληροδότησαν γενιές και γενιές των πατεράδων μας. Αμφιβάλλω για τη δεύτερη. Ξέρουμε ποιο είναι το δίλημμα των ημερών. Ή ο Αλέξης θα υπογράψει κατ’ ουσίαν όλα όσα του επιβάλλουν, ενδεχομένως με φτηνό αμπαλάρισμα - ακόμα και στο επίπεδο της αυτοταπείνωσης και του αυτοεξευτελισμού. Ή ο Αλέξης θα δραπετεύσει μέσα από μια πλοκή δημοψηφισμάτων και εκλογών.  Ούτε το ένα, ούτε το άλλο μας συμφέρει. Ας είναι μοναδική παρηγοριά μας το θρησκευτικό Πάσχα των Ελλήνων. Στον Αλέξη δεν χρωστάμε τίποτα.