Αντώνης Ν. Βγόντζας

Το ένα προέρχεται από τους θεσμούς. Δηλαδή την τρόικα. Μόνο 5 σελίδες. Το άλλο το επεξεργάστηκε η κυβέρνηση. 47 σελίδες. Με πίνακες και σχεδιαγράμματα. Οι παρατηρήσεις μας:

Πρώτη: Η σύγκριση του περιεχομένου των δύο κειμένων αποδεικνύει ότι έχουν διεξαχθεί διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε κουφούς. Που κράτησαν τέσσερις μήνες.

Δεύτερη: Αν είχαμε πιστέψει την κυβέρνηση τόσο καιρό, θα έπρεπε τα δύο κείμενα να έχουν συγκλίνει σε σημαντικό βαθμό. Αν είχαμε πιστέψει τους ξένους, τότε για τη σύναψη συμφωνίας έπρεπε να περπατήσουν και τα δύο μέρη πολύ μακρύ δρόμο. Μάλλον, τελικά, είχαν δίκιο οι ξένοι θεσμοί και οι εταίροι-δανειστές.

Τρίτη:

Ή μας δούλευαν οι ξένοι ηγέτες με τα καλά τους λόγια και ο πρωθυπουργός μας δεν το ’χε πάρει είδηση. Ή ο πρωθυπουργός μας μάς ενέπαιζε, μια και αυτός ήταν παρών στις μακρές συζητήσεις που είχε με τους ξένους ηγέτες. Αυτό είναι και το πιο πιθανό. Εκτός εάν ο Αλέξης Τσίπρας, από έλλειψη εμπειρίας, δεν κατανοούσε το γνήσιο περιεχόμενο των φιλοφρονήσεων στις οποίες επιδίδονται γενικώς οι Ευρωπαίοι και η... Δύση. Αυτή που επιχείρησε να τρομοκρατήσει με το ερώτημα του Χέμινγουεϊ «Για ποιον χτυπάει η καμπάνα». Ενα ερώτημα που γέννησε η φρίκη του εμφυλίου πολέμου της Ισπανίας. Που δεν έχει καμία σχέση με τα σύγχρονα. Προφανώς, ο πρωθυπουργός ή ο συγγραφέας του άρθρου του στη «Le Monde» δεν έχει διαβάσει το μυθιστόρημα του Αμερικανού συγγραφέα. Ή το ξεφύλλισε σε λάθος μετάφραση.

Τέταρτη: Το δικό μας κείμενο μεταθέτει την επίλυση των προβλημάτων στο μέλλον. Τα πιο δύσκολα. Προς το παρόν κανένα μέτρο δεν έχει ολοφάνερα πολιτικό κόστος. Αφήστε μας να ζήσουμε με τα ψεύτικα λόγια και τις παραπλανητικές υποσχέσεις της Θεσσαλονίκης. Ή πιο επικοινωνιακά: «αφήστε μας να ζήσουμε τον μύθο μας». Στα λόγια μόνο! Για να επιμείνουμε στις κόκκινες γραμμές που ξεθώριασαν στο πρώτο κιόλας τραπέζι διαπραγματεύσεων.

Πέμπτη: Μερικά από αυτά που προτείνει η κυβέρνηση προκαλούν οδυνηρή έκπληξη. Οπως η διατήρηση του ΕΝΦΙΑ. Αυτόν που δεν πλήρωσε στην πρώτη φάση ο πρωθυπουργός. Αυτόν που ανέδειξε η αρμόδια υπουργός σε «πατριωτικό καθήκον». Οπως οι αυξήσεις στον ΦΠΑ. Καταρρέουν οι κόκκινες γραμμές για τα νησιά μας. Οπως η εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ. Τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα να πωλούνται στα σούπερ μάρκετ. Να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα. Οπως η συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων. Η λίστα περιλαμβάνει αεροδρόμια! Και τον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών. Και τον Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς. Παρά τις αντιρρήσεις του αρμόδιου (και Πειραιώτη) αναπληρωτή υπουργού. Και τον Οργανισμό Λιμένος Θεσσαλονίκης. Και την ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Και το Ελληνικό. Προφανώς, οι συντάκτες της ελληνικής πρότασης δεν είχαν υπόψη τους την απόφαση της αρμόδιας υπουργού να εγκαταστήσει στο μέσον αυτής της πανάκριβης - χρηματικά και περιβαλλοντικά- έκτασης τη χαβούζα των απορριμμάτων του οικιστικού συγκροτήματος της Αθήνας. Και, φυσικά, μια απέραντη σιωπή σε μια πρόταση των θεσμών να παραμείνει η ρύθμιση για τις εκατό δόσεις, αλλά να εισαχθούν σημαντικές δικαιοπολιτικά εξαιρέσεις. Δηλαδή να εξαιρεθούν όσοι δεν πληρώνουν τις τρέχουσες φορολογικές υποχρεώσεις τους. Οι μπαταχτσήδες. Να προστεθεί όριο οφειλής. Για να μην ενταχθούν στη ρύθμιση οι μεγαλοοφειλέτες. Αυτή η σιωπή πρέπει να εξηγηθεί σε όλους όσοι στήριξαν την παρούσα κυβέρνηση. Ειδικά, σε εκείνους που με ιδεολογική συνέπεια στήριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ του 3%.

Εκτη: Οι πρώτες εντυπώσεις οδήγησαν πολλούς σε μια επιπόλαιη εκτίμηση. Τα δύο κείμενα είναι δήθεν ασύμβατα. Ας τα ξαναμελετήσουν. Και ας κάνουμε όλοι τον λογαριασμό μας. Τα μέτρα που προτείνει η κυβέρνησή μας ανέρχονται σε 2,3 δισ. ευρώ. Τα μέτρα που αξιώνουν μέχρι στιγμής οι θεσμοί (της τρόικας) ανέρχονται σε 3 δισ. ευρώ. Δεν ξέρω ποιος πρέπει να διανύσει την απόσταση των 700 εκατ. ευρώ για να κλείσει η συμφωνία. Τελικά θα συμφωνήσουμε. Γιατί αυτό συμφέρει και τα δύο μέρη. Εμείς, για να μην αυτοκτονήσουμε ιστορικά. Οι άλλοι (εταίροι, ΔΝΤ και δανειστές) για να μην υποστούν μετασεισμικές γεωστρατηγικές δονήσεις στο υπογάστριο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.