Αντώνης Ν. Βγόντζας

Τις τελευταίες μέρες όλος ο ξένος Τύπος είναι γεμάτος από αναλύσεις ή δηλώσεις που μας προειδοποιούν ότι αυτή τη φορά βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού. Φυσικά δεν πρόκειται για διεθνή συνωμοσία. Αν για κάτι μπορεί να νιώθει περήφανος ο σύγχρονος άνθρωπος στις χώρες όπου έχουμε πολιτισμική και ιστορική αναφορά, αυτό είναι τα σύγχρονα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Και, κατ’ εξοχήν, ο γραπτός Τύπος. Είναι πολυφωνικός. Αναμφισβήτητα υπάρχουν Μέσα που έχουν υποταχθεί σε συμφέροντα ή έχουν καταντήσει προπαγανδιστικά φερέφωνα. Καμιά, όμως, δύναμη στον κόσμο, όσο πανίσχυρη και αν κατάφερε στιγμιαία να γίνει, δεν κατόρθωσε να ελέγξει τον Τύπο στο σύνολό του.

Αυτή η εκτίμησή μας ενισχύεται από τις «πολυφωνικές» κραυγές στο εσωτερικό της χώρας. Δεν πρόκειται απλά για «ανυπάκουα» κομματικά στελέχη της κυβερνητικής παράταξης. Τώρα πια δεν πρόκειται ούτε για εκκωφαντικές δηλώσεις-ιαχές με προβοκατόρικο ρόλο. Ολοι οι κορυφαίοι υπουργοί (και ο πρωθυπουργός) επιχειρούν να προετοιμάσουν την κοινή γνώμη για ρήξη με την Ευρώπη. Ανακατεύουν εκλογές και δημοψηφίσματα. 

Εκλογές γιατί; Για να διαχειριστούν την εθνική ήττα και καταστροφή με μεγαλύτερα ποσοστά επιφανειακής λαϊκής αποδοχής; Με ποιον εθνικό στόχο; Την ένταξή μας στον διαλυμένο (και αυτόν) Τρίτο Κόσμο; Την κατακόρυφη πτώση του εθνικού εισοδήματος και την κατάρρευση όλων των θεσμών; Και με ποιους ήρωες; Τον Αλέξη; Τον Γιάνη, με όσα «ν» θέλει; Τον διαρκώς αλληλοδιαψευδόμενο Γαβριήλ; Τον κυρ Αλέκο του διπλανού πολιτικού καφενέ; Στην καταστροφή και στη γενική και απέραντη δυστυχία άλλοι ήρωες αναδεικνύονται. Και, μάλιστα, παρέα με τους «συνεργάτες» του Παλαιοκώστα. Η Ιστορία έχει πολλά υποδείγματα και παραδείγματα. 

Εκλογές γιατί; Για να διαχειριστούν την εθνική ήττα και καταστροφή με μεγαλύτερα ποσοστά επι-φανειακής λαϊκής αποδοχής; Δημο-ψηφίσματα γιατί; Για να εγκριθεί η ενδεχόμενη ρήξη με την Ευρώπη και να επιδοκιμαστούν οι δραματικές για τη χώρα, τον λαό και τους πολίτες συνέπειες;

Δημοψηφίσματα γιατί; Με δημοσιονομικό περιεχόμενο τα απαγορεύει το Σύνταγμα. Δεν προλαβαίνουν να το αλλάξουν. Και δεν έχουν τη δύναμη. Για να εγκρίνουν συμφωνίες που τυχόν θα έχουν καταλήξει; Κοινοβουλευτικά, μάλλον, δεν το χρειάζονται. Για να εγκριθεί η ενδεχόμενη ρήξη με την Ευρώπη και να επιδοκιμαστούν οι δραματικές για τη χώρα, τον λαό και τους πολίτες συνέπειες; Μα, μια ρήξη με τους λοιπούς Ευρωπαίους ισοδυναμεί με μια άτακτη και πανικόβλητη υιοθέτηση της δραχμής. Προς μεγάλη τέρψη, απόλαυση και πελώριο όφελος του υπαρκτού λόμπι της δραχμής. Των μαυραγοριτών των ξένων νομισμάτων. Της διεθνούς οικονομικής μαφίας. Με πλοκάμια όχι μόνο στον βαλκανικό χώρο. Οσοι έχουν λεφτά στο εξωτερικό, αυτοί πραγματικά θα είναι ευτυχείς. Σε κάθε περίπτωση, το όποιο δημοψήφισμα με το όποιο χαλκευμένο ερώτημα δεν θα έχει πολιτικό και ιστορικό νόημα. Με ταφόπλακα θα μοιάζει. Ολων όσοι ελπίζαμε στην ευρωπαϊκή προοπτική και ανάταση της χώρας. 

Κι εμείς; Περιφερόμαστε σε πολυάνθρωπες δεξιώσεις και γκαλά μαζί με τον Ομπάμα, αποσπώντας απ’ αυτόν υποτιμητικά πειράγματα και ολιγόλεπτες ελαφρολαϊκές κουβεντούλες. Και «λιαζόμαστε» στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών και στην Ομόνοια. Μαζί με το τσουνάμι των δύστυχων πλην παράνομων μεταναστών. Που γενναιόδωρα τους υποδεχόμαστε και άνετα «εξαφανίζονται». Καταντήσαμε, έτσι, παιχνιδάκι στα χέρια των πιο σκληρών δουλεμπόρων. 

Παρ’ όλα αυτά, εμείς ελπίζουμε. Αντί για ηρωικές ρήξεις και άλματα στο κενό, αντί για την επέλαση των κομματικών στρατών, ακόμα και στον χώρο της εκπαίδευσης και του πολιτισμού, αντί για την κυριαρχία των συμμοριών που αναγνώρισε και αποκάλυψε ο αρμόδιος υπουργός, ελπίζουμε στην αντοχή του κράτους δικαίου. Αντι για την παραζάλη και τον κακότεχνο πεντοζάλη, επιμένουμε στην εκτίμησή μας ότι η μόνη εντολή που έχει δώσει ο ελληνικός λαός είναι εντολή κυβέρνησης της χώρας και επίλυσης των καυτών ζητημάτων.