Άννα Παναγιωταρέα

Τα ματαιόσπουδα άρθρα, άμα «τη παραιτήσει» Τσίπρα εκ του βουλευτικού αξιώματος, δυσκόλως απέκρυψαν την επιδειχθείσα προθυμία των συντακτών να σκηνογραφήσουν με βεγγαλικά την επιστροφή του.

Αποδείχθηκαν στρακαστρούκες. Τα αναγκαία, νιτρικό κάλλιο, κάρβουνο και θειάφι, ήταν ήδη νοτισμένα: «Ποιες φωτιές» να ανάψει ο Τσίπρας στην αντιπολίτευση που κρέμεται ακόμη από τα Τέμπη; «Ποιο κρότο» να παράξει η εξαγγελία του ότι εγκαταλείπει τον ήδη καθημαγμένο ΣΥΡΙΖΑ; Χρειάζονται πλείονες αποδείξεις ότι, εκ προμελέτης, τον διέλυσε διά της επιβολής Κασσελάκη; Αν και ο κατατμηθείς ΣΥΡΙΖΑ σε πέντε βιλαέτια ακόμη επένδυε στον Τσίπρα-μεσσία, προσδοκώντας την ανακατάληψη του Μαξίμου.

Πρακτικά, τώρα: τι μπορεί να αποδώσει μία πλειστάκις προαναγγελθείσα και πολλάκις επαναλαμβανόμενη γέννηση κόμματος, όταν ήδη καταναλώθηκε σε αποθαρρυντικές μετρήσεις;

Ρομαντισμό, αναμφίβολα, αναδεικνύει η ποιητική εμμονή του Τσίπρα για τη θάλασσα, υπενθυμίζοντάς μας ότι, διηνεκώς, και επί πενταετία... τα θαλάσσωνε. Για του λόγου το αληθές; Μετά τον δριμύ χειμώνα και την παγωμένη άνοιξη του 2015, σωρευτικά, η ζημία των οικονομικών -και διπλωματικών σαλτιμπαγκισμών Τσίπρα και Βαρουφάκη- το πρώτο μόνο εξάμηνο, κόστισε στην Ελλάδα -κατ’ αποτίμηση, του Κλάους Ρέγκλινγκ- 100 δισεκατομμύρια ευρώ. Αλλά ο Τσίπρας, ως ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης2, μιλώντας στο Οικονομικό Forum της Αγίας Πετρούπολης, 17 Ιουνίου 2015, απείλησε τους Ευρωπαίους «Είμαστε εμείς οι Ελληνες λαός που ξέρει να βρίσκει νέα, ασφαλή λιμάνια», κοιτάζοντας ασκαρδαμυκτί τον Βλαδίμηρο. Εννοώ τον Πούτιν, όχι τον ωσεί παρόντα Ιλιτς Λένιν. Είμαι βέβαιη ότι κατατρόμαξε ο Σόιμπλε! Ο Πούτιν, πάντως, ουδόλως συνεκινήθη από το φλερτ. Εσπευσμένα τηλεφώνησε στη Μέρκελ: «Ο Τσίπρας ζήτησε να του τυπώσουμε νόμισμα. Μάζεψέ τον». Η συνέχεια εκείνου του εξάμηνου, των επαίσχυντων και επώδυνων μνημονίων, γράφτηκε ανεξίτηλα στο πετσί μας.

Στο Ζάππειο, στις 29 Ιουνίου 2023, ως παραμυθία στους ηττημένους συντρόφους του, πάλι θυμήθηκε «...το ταξίδι συνεχίζεται και η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που ακόμη δεν έχουμε ταξιδέψει».

Αφησε μετέωρο το ταξίδι ως τις 6 Οκτωβρίου 2025, όπου στη δήλωση της παραίτησής του από τον ΣΥΡΙΖΑ και το βουλευτικό αξίωμα, τους παρηγόρησε: «...Ισως σύντομα να ταξιδέψουμε πάλι μαζί σε πιο όμορφες θάλασσες». Νέα λιμάνια, όμορφη θάλασσα, όμορφες θάλασσες... Ειλικρινά, δεν τον καταλαβαίνω. Αφού ο πόνος του για τη θάλασσα είναι βαθύς, γιατί ο μάκαρος δεν αποσύρεται στο Σούνιο, όπου ανενόχλητος θα την αγναντεύει...

Βλέπετε εσείς λόγο αποχρώντα να «τρέμει» η Νέα Δημοκρατία τον Τσίπρα -όπως διαβάζω- ή, το χειρότερο, «να μένει άγρυπνος ο Μητσοτάκης»; Καθίσταται τόσον ηλίου φαεινότερη η σύγκριση ανάμεσα στα δύο πολιτικά μεγέθη, ανάμεσα στο -φευ!- ακόμη ζωντανό τσιπρικό παρελθόν, 2015-2019, και στο εκσυγχρονιστικό παρόν, στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και στα έργα ανασυγκρότησης και οικονομικής σταθεροποίησης της Ελλάδας, ώστε η αυτόνομη παρουσία Τσίπρα, διεκδικώντας μάλιστα ρόλο ελπιδοφόρου, προοιωνίζεται ευοίωνο μέλλον για την κυβέρνηση.

Ο Τσίπρας, δεν του το ’χω, αλλά μάλλον έχει χιούμορ δηλώνοντας ότι παραιτήθηκε από βουλευτής για να γίνει... πολιτικός: «Οχι για να καθοδηγήσω από τα πάνω, αλλά για να αφουγκραστώ καλύτερα την κοινωνία και τις ανάγκες της. Απελευθερωμένος από αξιώματα, δεσμεύσεις και μηχανισμούς...». Από τον Ιανουάριο 2015 ως τον Ιούνιο 2019 που καθοδηγούσε, «από τα πάνω», είχε βουλωμένα αυτιά στην κοινωνία και τις ανάγκες της. Αφήστε που απέμεινε γυμνός ο ηγεμών, καθώς αποκαλύφθηκαν οι μηχανισμοί του στη σκευωρία ΝΟVARTIS...

Αλλά ο Τσίπρας είχε κόμμα! Τον ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτόν κυβέρνησε, οδηγώντας τον τόπο σε καταστροφή. Με αυτόν πέντε φορές ηττήθηκε σε οδυνηρές αναμετρήσεις. Με αυτόν έστησε μία αντιπολίτευση που δεν κατόρθωσε να συνεισφέρει καν τα προσδοκώμενα της συνταγματικής επιταγής. Και τώρα που τον βύθισε, τον εγκαταλείπει ιδρύοντας νέο κόμμα, παραβιάζοντας τη λογική. Πιστεύει ότι ως άλλος Καίσαρ «διέβη τον Ρουβίκωνα» αποδεικνύοντας την αποφασιστικότητά του;

Προσδοκά ότι το προς έκδοση βιβλίο του θα λειτουργήσει ως κολυμβήθρα Σιλωάμ ώστε να εξέλθει άφθορος και αμόλυντος, ως ο πολλά περιπαθών από την αδυναμία «του στρατού του» να κατανοήσει τη μεγαλοφυΐα του. Πιστεύει ως δυνατή την επιστροφή του στο Μαξίμου, επαφιόμενος στη συμβολή εκείνων που επιθυμούν διακαώς την απομάκρυνση του Μητσοτάκη, αλλά όχι και τη δική του επανάκτηση της εξουσίας.

Να το θυμάται...

Δεν θα περάσει καιρός που, αποτυγχάνοντας στα σχέδιά του, θα αναγγείλει την απόσυρσή του στην ακτή του Σουνίου... ως Κιγκινάτος3. Με μία ΔΙΑΦΟΡΑ: Ο Κιγκινάτος ήταν έντιμος. Πρωτίστως με τον εαυτό του και τη γη που, ως μάθημα ζωής, καλλιεργούσε...

Σημειώσεις
* Νησιώτικο δημώδες άσμα Β. Αιγαίου.
1. Sine qua non < λατινική [conditio]: Προϋπόθεση, όρος χωρίς τον οποίο δεν...
2. Κ.Π. Καβάφη, Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης. Ποίημα ψευδοϊστορικό. Αναγνωρισμένα. 1919-1932. Αρχείο Καβάφη (Ιδρυμα Ωνάση).
3. Lucius Quinctius Cincinnatus, Ρωμαίος πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης, του οποίου η αρετή εξαίρεται ως παροιμιώδης στη ρωμαϊκή ιστορία.