Αλέξανδρος Κασιμάτης

Η Κυβέρνηση από την πλευρά της προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία για να δημιουργήσει αφήγημα «εξόδου της χώρας από τα μνημόνια». Ο κίνδυνος που διατρέχουμε είναι η Ελλάδα να βρεθεί με ένα νέο «μεταμφιεσμένο» μνημόνιο, το οποίο όχι μόνον δεν θα προβλέπει χρηματοδοτήσεις με χαμηλά επιτόκια αλλά επιπλέον θα ενέχει τον κίνδυνο νέων μέτρων στα πλαίσια της επιτήρησης από τους δανειστές.

Η κυβέρνηση προβάλλει το ολιστικό σχέδιο ανάπτυξης ως το ιερό δισκοπότηρο για την ανάκαμψη της οικονομίας. Το πρόβλημα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι εξακολουθούν να μην αποδέχονται ότι η οικονομική ανάπτυξη είναι το άθροισμα των προσπαθειών που καταβάλλουν οι παραγωγικές δυνάμεις και θεωρούν ότι αρκεί να δοθεί η σωστή «συνταγή» που θα επαναφέρει την οικονομία σε έναν ενάρετο κύκλο και θα θεραπεύσει παθογένειες δεκαετιών. Ταυτόχρονα, για να εξυπηρετήσουν κομματικά συμφέροντα και σκοπιμότητες, εμπλέκουν στον σχεδιασμό και διευρύνουν συνεχώς το Δημόσιο το οποίο υποτίθεται ότι θα συμβάλλει στην αναπτυξιακή προσπάθεια.

Επειδή οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ βάσισαν την δημοσιονομική προσαρμογή περισσότερο στην αύξηση των φόρων και λιγότερο στη μείωση των δαπανών, δημιούργησαν έναν εφιαλτικό κλοιό υπερφορολόγησης. Οι δανειστές δεν αντέδρασαν στην πολιτική υπερβολικής αύξησης των φόρων και από την πλευρά τους επιδίωξαν να δημιουργήσουν μέσα στην κρατική μηχανή ανεξάρτητες νησίδες, μήπως και σταματήσει το Δημόσιο να αποτελεί κομματικό προτεκτοράτο της κυβέρνησης.

Αποκτήσαμε λοιπόν την Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων και οι βουλευτές συνειδητοποίησαν πως ότι ψηφίζουν εφαρμόζεται, χωρίς να μεσολαβούν πολιτικές παρεμβάσεις για εξομάλυνση των σκληρών μέτρων. Το αποτέλεσμα σήμερα είναι ότι 3.964.279 πολίτες χρωστούν στην εφορία, 1.739.301 από αυτούς είναι ανοικτοί σε μέτρα κατάσχεσης και 1.088.696 έχει ήδη υποστεί κάποια κατάσχεση.

Επιπλέον με συνθήκες εξοντωτικής υπερφορολόγησης κλείνουν το δρόμο σε νέες επενδύσεις στην πραγματική οικονομία. Η εξισορρόπηση της οικονομίας μετά από μια οκταετία ύφεσης και ο τουρισμός διασώζουν την κατάσταση, αλλά δεν επαρκούν για να δημιουργήσουν ισχυρούς αναπτυξιακούς ρυθμούς. Για αυτό το 2017 διαψεύσαμε τις προσδοκίες με το 1,4% για αυτό και το ΔΝΤ προβλέπει ότι φέτος η ανάπτυξη θα είναι το 2% και προβλέπει κάμψη στο 1,8% για το 2019.

Κι επειδή μαγικές και ολιστικές συνταγές για την οικονομία δεν υπάρχουν, η περικοπή των δαπανών για να δημιουργηθεί δημοσιονομικός χώρος μείωσης των φόρων, αποτελεί αναγκαία και μοναδική επιλογή για να επιστρέψει η οικονομία σε ισχυρούς αναπτυξιακούς ρυθμούς μετά από μια δύσκολη, χαμένη δεκαετία.