Αλέξανδρος Κασιμάτης

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση και η χώρα είναι υποχρεωμένη να λάβει αποφάσεις και να ενεργήσει υπό καθεστώς έκτακτων και εξαιρετικά δύσκολων συνθηκών. Μέχρι στιγμής η σημαντικότερη επιτυχία της Κυβέρνησης  είναι ότι  κατάφερε να κλείσει το δρόμο της εξόδου από την  ευρωζώνη για την Ελλάδα.  Στις  ακραίες συνθήκες που βιώνουμε είναι αναπόφευκτο ότι τα βάρη τα σηκώνουν όλοι. Ακόμη και ο ιδιωτικός τομέας που ευθύνεται πολύ λιγότερο για την κρίση  σε σχέση με τους πολιτικούς και τον δημόσιο τομέα.

Υπάρχουν όμως και κάποια όρια. Η Ελλάδα πριν το 2001 δεν είχε ευρώ. Η δραχμή δεχόταν αλλεπάλληλες υποτιμήσεις και επί χρόνια  η πιο ασφαλής επένδυση ήταν τα ακίνητα. Πάνω από το 80%  των ελλήνων είναι σήμερα  ιδιοκτήτες κάποιου ακινήτου. Υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι,  συνταξιούχοι  ή εργαζόμενοι  οι οποίοι έχουν  ένα σπίτι που κατοικούν και ένα άλλο ακίνητο  που συμπλήρωνε ή συμπληρώνει  το εισόδημα τους με ένα ενοίκιο. Ανθρωποι που έχουν παλιά διαμερίσματα   στην Κυψέλη, στο Παγκράτι, στα Πατήσια, στο Κουκάκι κλπ και κάθε άλλο παρά προνομιούχοι ή πλούσιοι είναι.

Με τον παραλογισμό των τεκμηρίων που είχε επιβάλλει ο Γ. Παπακωνσταντίνου ένας άνεργος με σπίτι 100τμ και ένα ΙΧ 1400 κυβικών έπρεπε να έχει ετήσιο εισόδημα 15.000 ευρώ. Αναγκάστηκαν να μειώσουν τα τεκμήρια γιατί το σύστημα δεν λειτουργούσε. Δεν λειτούργησε επίσης το σύστημα και με το φόρο στα πετρέλαιο. Ο κόσμος απλώς δεν αγόρασε. Δεν λειτούργησε επίσης με τα τέλη των ΙΧ. Κατά δεκάδες χιλιάδες κατατίθενται οι πινακίδες.

Με τα σπίτια όμως  είναι διαφορετικά, γιατί οι ιδιοκτήτες δεν μπορούν να αντιδράσουν όπως με το πετρέλαιο ή τα ΙΧ.  Η φορολόγηση των ακινήτων με χαράτσια, ΦΑΠ, δημοτικά τέλη, νέες αντικειμενικές  (συνολικά 33  φόροι) πλήττουν ευθέως  τη μεσαία τάξη και τους μικροιδιοκτήτες.  Η συνεχής και άγρια φορολόγηση των ακινήτων ισοδυναμεί ουσιαστικά με κεφαλικό φόρο στις καταθέσεις. Χιλιάδες άνθρωποι  βάζουν χέρι στα έτοιμα, στα χρήματα που κρατούν για έκτακτη ανάγκη προκειμένου να πληρώσουν  φόρους  για ξενοίκιαστα διαμερίσματα και καταστήματα. Αυτοί που δεν έχουν καταθέσεις τι κάνουν; Ζουν με την αγωνία των απειλών κατάσχεσης από την εφορία;

Ο κόσμος που υποβάλλεται σε αυτές τις θυσίες αισθάνεται ανίσχυρος και εγκαταλελειμμένος. Κατανοεί την κρισιμότητα της συγκυρίας, κάνει υπομονή και η οργή του είναι βουβή. Οσο όμως συνεχίζει να διαταράσσεται το «ισοζύγιο» μεταξύ καταθέσεων και  φορολογίας ακινήτων,   ο κίνδυνος κοινωνικής αναταραχής αυξάνεται επικίνδυνα. Οι εξεγέρσεις δεν ξεκινούν στις πλατείες και στις βίλες Αμαλίες. Ξεκινούν όταν οι μεσαίοι και οι ασθενέστεροι αισθάνονται ότι δεν μπορούν να προστατέψουν την καθημερινή τους ζωή και τους κόπους μιας ζωής. Και οι νοικοκυραίοι δεν είναι αναγκαίο ότι εξεγείρονται πάντα με θόρυβο. Μερικές φορές το κάνουν  σιωπηλά στην κάλπη.