Αλέξανδρος Κασιμάτης

Όσο οι εκπρόσωποι των κομμάτων πλακώνονται στις τηλεοράσεις, η χώρα καταρρέει: Τα νοσοκομεία δεν έχουν φάρμακα, ενώ οι  συνταξιούχοι των 700 ευρώ καλούνται να πληρώσουν από την τσέπη τους φάρμακα 200-300 ευρώ με την ελπίδα ότι θα τα εισπράξουν από  τον ΕΟΠΥΥ. Σε λίγες ημέρες, μόλις αυξηθεί η ζήτηση του ρεύματος από τα κλιματιστικά θα  κινδυνεύσουμε με black out , ενώ ήδη  οι τράπεζες ισορροπούν σε τεντωμένο σχοινί  με τον αριθμό αυτών που δεν πληρώνουν δάνεια  και αυτών που σηκώνουν τις καταθέσεις  να αυξάνεται συνεχώς. Μέσα σε όλα αυτά,  τα πανεπιστήμια έχουν ξεμείνει από λεφτά. Με λίγα λόγια  η λίστα των προβλημάτων δεν έχει τέλος.

Ο τηλεοπτικός διάλογος των κομμάτων  γίνεται σε ένα παράλληλο σύμπαν, με γενικότητες και μια ατζέντα που τις περισσότερες φορές δεν αγγίζει τα άμεσα και συγκεκριμένα προβλήματα της επόμενης  ημέρας των εκλογών. Οι νεοδημοκράτες  ζεματισμένοι  από «την ισχυρή εντολή», οι συριζαίοι με την αλαζονεία του «σκάσε εσύ μιλάω  εγώ τώρα», οι πασόκοι σαν να τους απεγκλώβισαν μόλις από άσχημο τρακάρισμα «που είμαι; Που πάω; Τι συνέβη;», το ΚΚΕ να καλεί το λαό να διορθώσει την ψήφο του, οι ανεξάρτητοι με τη λεβεντιά της καφετέριας. Σχεδόν  όλοι συμπεριφέρονται σαν να έχει η χώρα άπειρα  χρονικά περιθώρια.

Πάντοτε σαν λαός μας άρεσαν οι μύθοι και ερμηνεύαμε εκ των υστέρων  την ιστορία όπως μας βόλευε. Οι εκλογές  πήραν ήδη τον χαρακτήρα άτυπου δημοψηφίσματος για το ευρώ λόγω της σύγκρουσης  των κομμάτων για την εξουσία. Στη λογική ο σκοπός αγιάζει τα μέσα τα κόμματα σήμερα επί της ουσίας   υιοθέτησαν την άποψη της Α. Μέρκελ που ζήτησε δημοψήφισμα από τον Κ. Παπούλια, άποψη  την οποία  προηγουμένως καταδίκαζαν .   «Δεν μπορούν να βγάλουν από το ευρώ. Θα τους πάρουμε μαζί μας»,  εκτιμούν  διάφοροι .  

Μα είναι προφανές ότι δεν θα μας βγάλει κανείς. Ο κίνδυνος  είναι ότι εμείς  μπορεί να ζητήσουμε σε λίγους μήνες να φύγουμε. Οι  Γερμανοί και οι λοιποί Ευρωπαίοι  ετοιμάζουν σχέδιο εξόδου της Ελλάδας από  το ευρώ. Δεν το θέλουν, αλλά είναι ένα ενδεχόμενο για το οποίο προετοιμάζονται, όπως κάποιος  προετοιμάζει μια δικαιολογία  για να  ξεφορτωθεί τον ξάδελφο που ζητά για εκατοστή  φορά δανεικά.  Το μνημόνιο και δεν το εφαρμόσαμε σωστά και  πλήρως, και από μόνο του πάσχει σε κάποια  σημεία. Παράταση κατά ένα ή δύο χρόνια της δημοσιονομικής προσαρμογής  στην Ελλάδα σημαίνει πολύ απλά ότι πρέπει οι Ευρωπαίοι να βάλουν και πάλι το χέρι στην τσέπη για να καλύψουν τα ελλείμματα  μας. Με την Ισπανία να είναι στον προθάλαμο του μνημονίου είναι πολύ δύσκολο  να εξασφαλίσουμε  νέα κονδύλια. Η επέκταση της κρίσης δεν ευνοεί την Ελλάδα. Το αντίθετο κάνει δραματικά  δυσχερή τη θέση μας.

Οι Ευρωπαίοι την επομένη των εκλογών δεν θα μας πιέσουν. Θα πληρώνουν μέσω του ειδικού λογαριασμού στην Τράπεζα της Ελλάδος  τα χρέη μας  και θα περιμένουν, ενώ δεν θα στέλνουν την τρόικα στην Αθήνα.  Ο  νικητής των εκλογών, όποιος κι αν είναι, θα βλέπει γύρω του νοσοκομεία, πανεπιστήμια, ασφαλιστικά ταμεία, τράπεζες να καταρρέουν.  Στην κόψη του ξυραφιού είναι και η Κύπρος. Ο ελληνισμός είναι αντιμέτωπος με μια ιστορικών διαστάσεων καταστροφή και αντιμετωπίζουμε  την κατάσταση χωρίς  εθνικούς στόχους, χωρίς νηφαλιότητα  και ρεαλισμό,  με μόνη πυξίδα τις προσωπικές στρατηγικές των πολιτικών αρχηγών και τα κομματικά συμφέροντα.   

Αλλα είπαμε. Μόλις περάσουν λίγα χρόνια θα ξαναγράψουμε την ιστορία όπως μας βολεύει και για τα χάλια μας θα υποστηρίζουμε τότε ότι  φταίει η Μοσάντ, ο Πούτιν, οι εξωγήινοι, η CIA, οι Τούρκοι,  οι Ουνίτες, οι  προφητείες του Παϊσιου και ότι άλλο θέλετε.