Αλέξανδρος Κασιμάτης

Οι μετοχικές ανακατατάξεις που δρομολογούνται στις συγκεκριμένες εταιρίες αποτελούν το κρίσιμο μέρος στη διαδικασία επανεκκίνησης της οικονομίας. Πρόκειται ασφαλώς για περιπτώσεις που έχουν αρκετές διαφορές μεταξύ τους, αλλά το κοινό σημείο είναι οι αγκυλώσεις που είχαν υποστεί οι συγκεκριμένες  εταιρίες.  Αγκυλώσεις που προέκυψαν είτε γιατί είχαν μεγάλη δανειακή έκθεση, είτε γιατί  είχαν συσσωρευτεί επί  χρόνια πολλά λάθη, είτε λόγω αδυναμιών προσαρμογής στο ραγδαία μεταβαλλόμενο περιβάλλον, είτε γιατί ο μέτοχος υποχρεώνεται  να πουλήσει, είτε  άλλους λόγους.

Οι μετοχικές ανακατατάξεις θα αποκαταστήσουν τις σχέσεις με τις τράπεζες, τη ρευστότητα  και θα απελευθερώσουν την επενδυτική  δυναμική των συγκεκριμένων ομίλων. Αυτή είναι η πραγματική επανεκκίνηση της οικονομίας. Δεν είναι ευχάριστη για όλους διαδικασία, μερικές φορές ακόμη μπορεί να είναι και οδυνηρή, αλλά συνήθως μεσοπρόθεσμα καταλήγει προς όφελος της οικονομίας και της απασχόλησης.

Οι συγκεκριμένες εταιρίες είναι απλώς τρία παραδείγματα από τον ιδιωτικό τομέα. Πολλαπλάσιες περιπτώσεις στον ιδιωτικό τομέα προηγήθηκαν ενώ και το Δημόσιο πουλάει τα λεγόμενα έως και πριν λίγα χρόνια ασημικά του.  Τα περιφερειακά αεροδρόμια πήγαν σε Γερμανούς, ο Πειραιάς σε Κινέζους, την ΕΛΛΑΚΤΩΡ αγκάλιασε ένας Ολλανδός, Vivartia και Εθνική Ασφαλιστική  ένα αμερικανικό fund, πριν από αυτά τη Forthnet πήρε ένα private equity, τα ναυπηγεία πάνε σε αμερικάνους και οι ελπίδες  είναι μήπως πάρει τον Σκαραμαγκά ένας έλληνας εφοπλιστής με έδρα την Ελβετία.

Φυσικά και ζούμε σε μια ανοικτή οικονομία, τα κεφάλαια είναι πλέον διεθνή, πίσω από τα διάφορα funds συχνά υπάρχουν  ελληνικής καταγωγής στελέχη και  γενικά είναι  πολύ ευχάριστο η χώρα να προσελκύει άμεσες ξένες επενδύσεις. Αλλά αν οι ξένοι επενδυτές βλέπουν και αξιοποιούν επενδυτικές ευκαιρίες στη χώρα μας, οι έλληνες επιχειρηματίες που είναι;     

Σαφώς υπάρχουν ορισμένοι που ρίχνουν τα χρήματα τους στην Ελλάδα   κάνοντας επενδύσεις. Για παράδειγμα κάποιοι εφοπλιστές, όπως οι αδελφοί Λασκαρίδη ή οι Κωνσταντακόπουλοι που δημιουργούν  το νέο πρόσωπο του ελληνικού τουρισμού επενδύοντας σε  μονάδες υψηλών προδιαγραφών. ΄Η ο Μυτιληναίος που επενδύει 350 εκατ. σε ένα νέο σταθμό ηλεκτροπαραγωγής με φυσικό αέριο ή οι τρείς βιομηχανίες πλαστικών  που τα εργοστάσια τους δουλεύουν τρείς βάρδιες και εξάγουν το συντριπτικά μεγάλο μέρος της παραγωγής τους.

Είναι όμως η μειοψηφία. Παραδείγματα που εξαντλούνται στα δάκτυλά τους ενός χεριού. Οι περισσότεροι μεγάλοι επιχειρηματίες τα μάζεψαν στη διάρκεια της κρίσης και μετακόμισαν  σε Βρυξέλλες, Ελβετία, Κύπρο ή όπου αλλού βρήκαν  φορολογικό καταφύγιο. Και δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις αβασάνιστα, ιδιαίτερα  όταν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια η φοροεξόντωση είναι ο κανόνας.

Οι έλληνες  επιχειρηματίες μπορούν να επιταχύνουν  τη διαδικασία  επανεκκίνησης της οικονομίας και κυρίως να συμβάλλουν στη διεύρυνση των θετικών επιδράσεων σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων.  Ιδιαίτερα μάλιστα  στην μετά COVID εποχή, καθώς η υγειονομική κρίση δημιουργεί ασύμμετρα και εκτεταμένα πλήγματα στην οικονομία είναι αναγκαίο περισσότερο από ποτέ να κινητοποιηθούν οι εγχώριες επιχειρηματικές δυνάμεις.   Χρειάζεται όμως εκλογίκευση της φορολογικής πολιτικής και ταυτόχρονα ενίσχυση της αποτελεσματικότητας του ευρύτερου πλαισίου για τις επενδύσεις. Και αυτή είναι η πρόκληση που έχει μπροστά της η Κυβέρνηση, ιδιαίτερα τώρα που επάνω στο τραπέζι είναι οι πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης.