Η Λίνα Σακκά μιλάει για τον αιώνιο πόλεμο των δύο φύλων

Συνέντευξη: Αλέξανδρος Μωρέλλας,
φωτογραφία: Γιώργος Γεράρδος

Στις «Κούκλες» ο τηλεοπτικός σου σύζυγος, Θανάσης Ευθυμιάδης, σε κατηγόρησε ότι ξέχασες να είσαι ερωμένητου και εξελίχθηκες σε μάνα του. Οι γυναίκες είναι που ξεχνούν πώς να διατηρήσουν και τον ρόλο της ερωμένης ή μήπως οι άντρες σάς μετατρέπουμε σε μαμάδες μας;

Θεωρώ ότι η ανθρώπινη φύση είναι τόσο ελεύθερη και ευμετάβλητη που πρέπει να έχουμε το θάρρος να το βλέπουμε. Δεν μπορεί μια σχέση να μένει αναλλοίωτη στα χρόνια. Οι ρόλοι αλλάζουν, οι υποχρεώσεις διαφοροποιούνται. Ο γάμος και αυτός διαφοροποιεί κάποια πράγματα στο ζευγάρι και από γυναίκα, ερωμένη και σύζυγος μπορεί όντως να καταλήξουμε να γίνουμε η «μάνα» του συντρόφου μας. Είναι και στη φύση της γυναίκας να βλέπει τον άντρα σαν ένα ον που θα θέλει να το προστατέψει και να το φροντίσει.

Οι γυναίκες έχετε ιερούς και απαράβατους κώδικες; Θα μπει μπροστά η γυναικεία φιλία όταν στοπροσκήνιο βρίσκεστε να διεκδικείτε τον ίδιο άντρα;

Πιστεύω στη γυναικεία φιλία, αλλά υπάρχει και η ζωή που έρχεται να σου ανατρέψει κάποια δεδομένα.
Με άλλα λόγια, πιστεύω στον αστάθμητο παράγοντα, αλλά πιστεύω και στους κανόνες. Σίγουρα δεν είναι
το καλύτερό μου να μπλέξω με έναν παντρεμένο, ούτε φυσικά είναι το καλύτερό μου να αρέσω στον πρώην της φίλης μου. Απλά επειδή τα συναισθήματα δεν τα ορίζουμε, το μόνο που θα ευχηθώ είναι να μη μου συμβεί ποτέ.  

Πώς ξεπερνάς έναν χωρισμό;

Εγώ, όταν πονάω, το ζήτημά μου δεν είναι να ξεχάσω αλλά να βιώσω τον πόνο. Να τον βιώσω για να τον ξεπεράσω. Αφοσιώνομαι μόνο στο πρόβλημα. Μόνη μου, στο πάπλωμά μου, με πολλή σκέψη, με πολύ κλάμα και με πολύ στριφογύρισμα μέχρι τελικά να κοιμηθώ.

Οσο μεγαλώνεις μπορείς να ερωτευτείς τόσο ώστε να κινδυνεύεις και να πληγωθείς άλλο τόσο;

Σαφώς δεν είναι κάτι που μου συμβαίνει συχνά πια, αυτό μπορώ να το πω. Δεν είναι ότι δεν εμπιστεύομαι τους ανθρώπους. Εγώ θέλω να αφήσω τον εαυτό μου. Και εύχομαι να μου συμβεί και να μου ξανασυμβεί - όχι να πονέσω, αλλά να ερωτευτώ.

Εχω την αίσθηση πως μόνο στις ευχές μένει ο κόσμος όταν ξεπεράσει τα 30.

Δεν είναι φυσικό; Αλίμονο αν νιώθαμε τα ίδια πράγματα που αισθανόμασταν στα 20. Τώρα τα πράγματα αποκτούν μια άλλου είδους ουσία. Είμαστε πιο χαλαροί και ψύχραιμοι να περιμένουμε και να αναγνωρίσουμε κάτι πιο ουσιαστικό από αυτά που συναντούσαμε στα 20. Οπότε γι’ αυτό και δεν μας συμβαίνει τόσο συχνά. Γι’ αυτό κι εγώ πλέον προτιμώ να είμαι μόνη μου ή να βιώνω ρομαντικά μικρά ειδύλλια μέχρι να βρεθεί το σπουδαίο και το μεγάλο παρά να συμβιβαστώ με μια κατάσταση μόνο και μόνο επειδή πρέπει, επειδή μεγαλώνω, επειδή θα με αγχώσει το πότε θα γίνω μάνα. Με αφήνουν παγερά αδιάφορη όλα αυτά.

Ερωτευόμαστε λάθος ανθρώπους;

Δεν υπάρχουν λάθος άνθρωποι. Ολοι έρχονται στη ζωή μας να μας βοηθήσουν να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας.

Ωραία, τότε γιατί οι γυναίκες συνήθως απορρίπτουν αυτούς που τους τα δίνουν όλα και κυνηγάνε εκείνους που δεν τους δίνουν τίποτα και μετά γκρινιάζουν;

Αυτές που λειτουργούν έτσι έχουν προφανώς κάποιο θέμα εσωτερικό, δικό τους. Κάποια ψυχολογική ανάγκη.
Και να σου πω και κάτι; Πολλές γυναίκες τρέχουν πίσω από έναν άντρα και λένε πως υποφέρουν, αλλά έχεις ποτέ σκεφτεί μήπως έτσι, μέσα από αυτό το κυνήγι, αντλούν ηδονή δίχως να το καταλαβαίνουν;