Η Ιρακινή αρχιτέκτονας ονειρεύεται τη σύγχρονη πόλη

 Είναι όλα εκείνα που όλοι οι άνδρες συνάδελφοί της θα ήθελαν να γίνουν. Η Ιρακινή αρχιτέκτονας δε δημιουργεί απλώς κτίρια. Εμπνέεται και κατασκευάζει παρακαταθήκες του σύγχρονου πολιτισμού, αυτά που για τις επόμενες γενιές θα έχουν τον ρόλο, το βάρος και τη διάσταση μνημείου. Κάθε επιχείρηση και κάθε κράτος που παίρνει έστω και λίγο στα σοβαρά τον εαυτό του απευθύνεται σ’ εκείνην και τους 350 συνεργάτες της. Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που οι τιμητές της την κατηγορούσαν πως φτιάχνει περισσότερες μακέτες απ’ ό,τι ολοκληρωμένα έργα. Το πάθος και η προωθημένη αντίληψή της για την αρχιτεκτονική, ότι δηλαδή κάθε γενιά οφείλει να δημιουργεί προτάσσοντας τα στοιχεία, τα υλικά, την αντίληψη του πολιτισμού της, γρήγορα τους διέψευσαν.

Η πάλαι ποτέ μαθήτρια του Ρεμ Κούλχαας πλέον ρυμοτομεί εκ νέου ολόκληρες πόλεις -της έχει ανατεθεί η ανάπλαση της περιοχής Καρτάλ στην Κωνσταντινούπολη αλλά και η ρυμοτόμηση μέρους της Σιγκαπούρης-, χτίζει εργοστάσια, όπως εκείνο της BMW στη Λειψία, που διεκδικεί με άνεση το «χαρακτηρισμό» έργο τέχνης, μόλις την περασμένη άνοιξη είδε ένα από τα πιο φιλόδοξα projects της, το Μουσείο των Τεχνών του 21ου αιώνα (MAXΧI) να ανοίγει τις πόρτες του στη Ρώμη, εργάζεται πυρετωδώς για την ολοκλήρωση του κολυμβητηρίου των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012, ενώ διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και είναι επισκέπτρια καθηγήτρια στο Γείλ. Η Χαντίτ δεν χτίζει κτίρια για τα κτίρια. Δημιουργεί ζωντανούς οργανισμούς που απευθύνοται και προορίζονται για χρήση από ζωνταντούς οργανισμούς, τους ανθρώπους.

Το περιβάλλον, το φως, η περιοχή, το είδος και η χρήση της κατασκευής απασχολούν τόσο την ίδια όσο και το επιτελείο των συνεργατών της που περιλαμβάνει από γεωλόγους μέχρι ιστορικούς και εικαστικούς. Δεν φοβάται να είναι φουτουριστική, τολμηρή αλλά και γοτθική σε ό,τι έχει να κάνει με τον όγκο των κατασκευών της. Δεν διστάζει να ξεγελά με την όψη ενός κτιρίου το MAXXI για παράδειγμα αφήνει εξωτερικά την εντύπωση πίστας της F1, αλλά και να προϋποθέτει τη λειτουργία και τη λειτουργικότητά του με άξονα τον άνθρωπο και τις ανάγκες του σήμερα.

Το βραβείο Pritzker, εφάμιλλο του Νόμπελ στο σύμπαν της αρχιτεκτονικής, που της απονεμήθηκε το 2004 μοιάζει απλώς με μια στάση στο δημιουργικό, εικονοκλαστικό και πολλές φορές υπεράνθρωπο σχεδιαστικό μαραθώνιό της. Το «Time» την κατατάσσει για το 2010 στους επιδραστικότερους ανθρώπους του πλανήτη και το «Forbes» της παραχωρεί μια θέση στη λίστα με τις ισχυρότερες γυναίκες. Στην πραγματικότητα η Χαντίντ ξανασχεδιάζει εκείνο που ξέρουμε ως πόλη. Και ευτυχώς που το κάνει εκείνη. Eνας τολμηρός, ευφυής, σίγουρα πρωτοπόρος νους.