Η επιστροφή του "ψευτοθόδωρου"

Μια κυρία με μακριά τιρκουάζ φούστα και ασορτί περιδέραιο περιφέρεται στους καταπράσινους κήπους της παλιάς… εξοχικής κατοικίας στον λόφο της Εκάλης. Οταν βλέπει τους υπεύθυνους ήχου του συνεργείου του ριμέικ της  ταινίας «Ζητείται ψεύτης» να ανοίγουν το μεγάλο τζάμι με τα βιτρό δίπλα  στην εξώπορτα για να περάσουν κάποια καλώδια τρέχει προς την είσοδο:  «Προσοχή με το παράθυρο, παιδιά, έχει μια ρωγμή, μη σπάσει». Είναι η

ιδιοκτήτρια της βίλας, η οποία είναι το σκηνικό του ολοκαίνουριου  «Ζητείται ψεύτης» με πρωταγωνιστές τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη, τη Ζέτα  Μακρυπούλια και τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, στους ρόλους που στην ταινία  του Γιάννη Δαλιανίδη κρατούσαν αντιστοίχως ο Παντελής Ζερβός, η Αννα  Κυριακού και ο Ντίνος Ηλιόπουλος. Η μέρα είναι ασυνήθιστα ψυχρή για  Σεπτέμβριο και η ατμόσφαιρα που επικρατεί ασυνήθιστα ήσυχη σε σχέση με  άλλα γυρίσματα που έχω παρακολουθήσει. Στο γκαράζ της μονοκατοικίας έχει  στηθεί ο απαραίτητος πρόχειρος μπουφές: σαντουιτσάκια, νερά, χυμοί, τα  βασικά καύσιμα για να βγει η μέρα.



Οι τεχνικοί πηγαινοέρχονται στο γκαζόν,  με ένα walkie talkie να «μουγκρίζει» ακατάληπτα στο χέρι. Η μακιγιέζ  τρέχει με ένα μικρό νεσεσέρ και ένα πον-πον πούδρας ανά χείρας όπου ανάβει  προβολέας. Η βαριά ξύλινη εξώπορτα με το μπρούντζινο ρόπτρο ανοιγοκλείνει  προσεκτικά. Μέσα, στο ευρύχωρο χολ με το μαρμάρινο δάπεδο και τους χρυσοποίκιλτους καθρέφτες, η Ζέτα Μακρυπούλια και ο Οδυσσέας  Παπασπηλιόπουλος βρίσκονται επί το έργον.

Εκείνη υποδύεται τη σύζυγο του  «υπουργού» (στον ρόλο ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης) και εκείνος τον Ψευτοθόδωρο,  τον σύμβουλο, image maker και γραμματέα του. Όταν πηγαίνεις σε γυρίσματα η  φράση που περιμένεις οπωσδήποτε να ακούσεις είναι: «Περνάμε τόσο ωραία, έχουμε γίνει μια παρέα». Αναρωτιέμαι ποιος από τους συντελεστές θα μου το  πει και βάζω στοίχημα με τον εαυτό μου ότι θα είναι ο Πυγμαλίων  Δαδακαρίδης, που φαίνεται ο πιο επικοινωνιακός.

Μόλις έχει φτάσει,  θωρακισμένος σαν αστακός με τα «μηχανόβια» αξεσουάρ του, το κράνος και το  μοτοσικλετιστικό μπουφάν: «Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι γίνεται στους  δρόμους. Έχουν κλείσει τα πάντα, φωτιές, χαμός», λέει ενώ αφήνει τον σάκο  του σε μια γωνία. Οι σκηνές του ακόμα αργούν και είναι ο πρώτος που μου  μιλάει για την επικαιρότητα αυτού του θεατρικού του Δημήτρη Ψαθά: «Ετσι  όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα σε παγκόσμιο επίπεδο, πολιτική και ψέμα  είναι συνυφασμένα.



Όμως πιστεύω ότι όλοι μας χρειαζόμαστε το ψέμα για να  επιβιώσουμε, ακόμα κι όταν γνωρίζουμε την αλήθεια. Οσο και να θέλουμε να  κάνουμε σημαντικά ή σπουδαία πράγματα, τελικά είμαστε πολύ πιο μικροί απ’  ό,τι φανταζόμαστε. Οπότε το παραμύθι είναι αυτό που απαλύνει τον πόνο της  αλήθειας». Ο ίδιος υποδύεται τον Λεωνίδα, την «ασφάλεια» του υπουργού.  Καθόμαστε γύρω από ένα μεγάλο γυάλινο τραπέζι στο πίσω μέρος του σπιτιού.  Τη σκυτάλη παίρνει η Φωτεινή Μπαξεβάνη, η οποία υποδύεται την οικονόμο του  υπουργού: «Δεν είναι η κλασική υπηρέτρια που έχουμε συνηθίσει στις  ελληνικές ταινίες.

Είναι λίγο πιο ψυχρή, στα πρότυπα ενός μπάτλερ». Η  συζήτηση γυρίζει γύρω από τον βασικό θεματικό άξονα του έργου, τα ψέματα  και τη διαχείρισή τους: «Εχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου από τα ψέματα  κοντεύει να καταστραφεί ένα ολόκληρο κράτος. Έχει προχωρήσει τόσο πολύ  αυτή η αρρώστια, που πλέον και αλήθεια να σου λένε δεν την πιστεύεις. Και  δεν θα τη μάθεις ποτέ». Την επικαιρότητα του έργου σχολιάζουμε και με τον  Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, που κάνει ένα μικρό διάλειμμα: «Δεν ξέρω κανέναν  που να μην έχει πει ψέματα. Ωστόσο είναι μπελάς γιατί πρέπει να θυμάσαι  πολύ καλά τι έχεις πει και σε ποιον.

Κάποιος που είναι ψεύτης λέει ψέματα  σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του, δεν επιλέγει. Στην πραγματικότητα  πιστεύω ότι οι άνθρωποι στις αντίστοιχες θέσεις με αυτή του Θόδωρου -στα πραγματικά υπουργεία - είναι πολύ χειρότεροι. Δεν έχουν την αθώα πλευρά  του ήρωα, τις αναστολές, το ότι κάνει αυτά που κάνει χωρίς δόλο, όχι για  να βλάψει κάποιον, αλλά για να ωφελήσει το αφεντικό του». ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης μας διακόπτει. Ο Οδυσσέας πρέπει να πάει για πλάνο. Αν και παρευρίσκεται στα γυρίσματα με δύο ιδιότητες -εκείνη του πρωταγωνιστή και  εκείνη του σκηνοθέτη-, δέχεται να μας αφιερώσει δύο λεπτά: «Πρόκειται για  ένα ιδιαίτερο έργο που είναι τραγικά επίκαιρο.

Ο ρόλος μου είναι αυτός του  υπουργού, αν και στο πρωτότυπο ο Φερέκης δεν είναι υπουργός αλλά  βουλευτής. Βέβαια τότε ήταν και άλλες εποχές, υπήρχε σκληρή λογοκρισία.  Νομίζω ότι ως υπουργός έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Κρατάμε ωστόσο το  ηθογραφικό στοιχείο του Ψαθά. Η ταινία δεν λύνει κανένα από τα προβλήματα  που προκύπτουν όσον αφορά στα ψέματα, στην πολιτική, στη διαφθορά. Τα  καταδεικνύει και βάζει ερωτηματικά. Αυτή είναι και η δουλειά μιας  ταινίας». Είναι η σειρά της Ζέτας Μακρυπούλια να περάσει έξω για break.  Καθόμαστε σε ένα πεζούλι δίπλα στην είσοδο: «Στην αρχή νόμιζα ότι δεν  υπάρχουν κοινά μεταξύ του ρόλου και της πραγματικής Ζέτας. Παίζοντας τις  σκηνές όμως ανακάλυψα ότι υπάρχουν.

Όπως αυτή, ούτε και εγώ χάνω εύκολα  την ψυχραιμία μου και όταν κάποιος με ενοχλεί πολύ, έχω ειρωνεία στον  τρόπο με τον οποίο τον αντιμετωπίζω. Έχω συναντήσει Ψευτοθόδωρους στη ζωή μου, σε διάφορους χώρους. Στην πολιτική σίγουρα υπάρχουν αντίστοιχοι  ρόλοι. Το ότι ένα έργο τόσων ετών είναι τόσο επίκαιρο και καθρεφτίζει με  τόση πιστότητα ακόμα και τα ψεγάδια μας είναι ανησυχητικό. Θα έπρεπε ως  λαός να είχαμε κάνει ένα βήμα μπροστά αντί για πίσω, αλλά τι να κάνουμε;». Και με αυτή τη σκέψη με αφήνει. Μόλις έχει καταφτάσει το φαγητό των  ηθοποιών και του συνεργείου - καθυστερημένα, λόγω των κλειστών δρόμων.  Είναι η μέρα διαμαρτυρίας των ιδιοκτητών φορτηγών. Αραγε πώς θα την  αντιμετώπιζε ο Ψευτοθόδωρος σύμβουλος του υπουργού;