Γιατί 11χρονοι Παλαιστίνιοι μαχαιρώνουν Ισραηλινούς

Ήταν αρχές Νοεμβρίου όταν ένα 11χρονο και ένα 14χρονο αγόρι από τον προσφυγικό καταυλισμό Σουαφάτ στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, επιτέθηκαν με μαχαίρι κατά ενός Ισραηλινού αστυνομικού.

Το 11χρονο παιδί δέχθηκε τα πυρά αστυνομικών και τραυματίστηκε, ενώ το 14χρονο συνελήφθη, με τον τραυματία αστυνομικό να μεταφέρεται σε νοσοκομείο της περιοχής για τις πρώτες βοήθειες.

Η παραπάνω είδηση δεν προκαλεί έκπληξη, πλέον, καθώς ολοένα συχνότερο είναι το φαινόμενο ανήλικα παιδιά να οπλίζονται με μαχαίρια έχοντας ένα στόχο: να επιτεθούν σε όσους περισσότερους Ισραηλινούς μπορούν.

Αψηφούν τον κίνδυνο, δεν υπολογίζουν ότι πιθανώς θα πέσουν νεκρά από τα πυρά αστυνομικών και δίχως δεύτερη σκέψη παίρνουν το μαχαίρι και ετοιμάζονται να σκοτώσουν και να σκοτωθούν.

Τι είναι αυτό, όμως, που οδηγεί σήμερα τα μικρά παιδιά να γίνουν αυριανοί δολοφόνοι;

Σε επίσκεψη που πραγματοποιήθηκε στο Ισραήλ έπειτα από πρωτοβουλία της ισραηλινής πρεσβείας στην Αθήνα και του υπουργείου Εξωτερικών του Ισραήλ, το protothema.gr είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει με αναλυτές του Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών Εθνικής Ασφάλειας (INSS) στο Τελ Αβίβ σχετικά με το θέμα της αυξανόμενης βίας ανάμεσα σε ανήλικους Παλαιστινίους και Ισραηλινούς.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τον ερευνητή Κόμπι Μίκαελ, η νέα γενιά Παλαιστινίων είναι απογοητευμένη καθώς συνειδητοποιεί πως το «αύριο» θα είναι ζοφερό.

«Οι νέοι αντιλαμβάνονται ότι η πολιτική ηγεσία (της Παλαιστίνης) δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες τους. Νιώθουν ότι δεν έχουν μέλλον και προοπτική. Στο ερώτημα τι θα γίνει αύριο, η απάντηση που δίνουν είναι: τίποτα», λέει ο Μίκαελ, ο οποίος επισημαίνει ότι αυτό που βιώνει το Ισραήλ και η Παλαιστίνη αυτή την περίοδο δεν είναι η τρίτη ιντιφάδα.

Άλλωστε, εξηγεί ότι για να υπάρξει ιντιφάδα είναι απαραίτητα δύο στοιχεία: η ιδέα της οργάνωσης με τον κόσμο να στρατολογείται, να εκπαιδεύεται, να παίρνει εντολές από την οργάνωση και η ιδέα της μάζας. Ωστόσο, στην περίπτωση αυτή το 98% του πληθυσμού ανάμεσα στους Παλαιστινίους δε συμμετέχει στα επεισόδια της βίας, ενώ αυτό που παρατηρείται είναι μεμονωμένα περιστατικά.

«Επομένως, δεν πρόκειται για μία τρίτη ιντιφάδα. Σήμερα έχουμε μπροστά μας ένα ξεχωριστό φαινόμενο. Μπορεί να έχουμε και πάλι επιθέσεις με μαχαίρι, τρόμο, βία, αλλά παρατηρούνται διαφορετικά χαρακτηριστικά», επισημαίνει ο Μίκαελ.

Εξηγεί, μάλιστα, πως το προφίλ των Παλαιστινίων που πρωταγωνιστούν στα επεισόδια βίας είναι συγκεκριμένο, καθώς πρόκειται κυρίως για νέους ανθρώπους ηλικίας από 15 ως 20 ετών και βλέπει τα αίτια του «κακού» στην αλλαγή που σημειώθηκε τα τελευταία πέντε χρόνια στη γύρω περιοχή, ξεκινώντας από την «Αραβική Άνοιξη».

Το κύμα διαδηλώσεων και η λαϊκή εξέγερση σε Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή οδήγησαν στην αλλαγή του οικοδομήματος στη γύρω περιοχή. Εκεί που κάποτε δέσποζε η στιβαρή δομή των αραβικών κρατών, τώρα υπάρχουν κάποιες μοναρχίες και κράτη, τα οποία έχουν αποτύχει και καταρρεύσει, όπως η Συρία κι η Λιβύη.

Με τη δημιουργία αυτού του οργανωτικού κενού, εμφανίζεται δυναμικά το Ισλαμικό Κράτος και όσο η τρομοκρατική οργάνωση παίρνει ολοένα περισσότερο ένα θεσμικό χαρακτήρα, τόσο πιο αδύναμα γίνονται τα κράτη.

Κάτι αντίστοιχο, σύμφωνα με τον αναλυτή συμβαίνει και με την Παλαιστίνη, καθώς όπως επισημαίνει, συμπεριφέρεται σαν κράτος, έχει την προοπτική να γίνει κράτος, αλλά αποτυγχάνει να λειτουργεί σαν κράτος. Είναι διασπασμένη πολιτικά, ιδεολογικά από την μία με τη Χαμάς και από την άλλη με τη Φατάχ, ενώ παρατηρούνται και κοινωνικές και πολιτιστικές διαφορές, με την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης να είναι δυσλειτουργική.

Όλα αυτά, ενώ ο ηγέτης της Παλαιστίνης, Μαχμούντ Αμπάς, έχει περιορισμένη πολιτική αξιοπιστία ακόμα και αν παραμένει ιδιαίτερα δημοφιλής στη Δυτική Όχθη.

Η αποδιοργάνωση, η απουσία προοπτικής, η διάσπαση κι η απουσία πραγματικού ηγέτη οδηγούν στη βία.

Την ίδια ώρα, η κατάρρευση του κράτους προκάλεσε και την κατάρρευση της οικογένειας, της κοινωνίας, του σχολείου, των αρχών. Οι ανήλικοι, λοιπόν, δε μπορούν να ελέγξουν την οργή τους και κανείς δε μπορεί να τους βοηθήσει να τη διοχετεύσουν αλλού.

Πολλά από αυτά τα παιδιά δεν πηγαίνουν σχολείο, αλλά παραμένουν διαρκώς συνδεδεμένα στους τόπους κοινωνικής δικτύωσης. Τους γίνεται «πλύση εγκεφάλου» να μισούν το Ισραήλ, είναι αποκομμένα από την πραγματικότητα και ζουν μία εικονική πραγματικότητα. Όταν όλοι οι παραπάνω παράγοντες συσσωρεύονται, λοιπόν,  δημιουργείται το κίνητρο για βία.

Από την άλλη, πολλοί από τους νέους εμπνέονται ακόμα και από το Ισλαμικό Κράτος, το οποίο έχει αρχίσει να κερδίζει οπαδούς στη Λωρίδα της Γάζας, με τη Χαμάς να τους κρεμάει σε δέντρα όταν αποκαλύπτεται η σχέση τους με τους τζιχαντιστές.

Όπως αναφέρει ο ειδικός, το μαχαίρι για το Ισλαμικό Κράτος εμπεριέχει την ιδέα του αγώνα, της πάλης, επομένως μπορεί εύκολα να ερμηνευτεί ως ιδανικό μέσο για να στείλει ένα νέο αγόρι το δικό του μήνυμα κατά της κατοχής του Ισραήλ.

«Στα μάτια τους το ΙΚ πέτυχε στην αντίσταση κατά της Δύσης και το μαχαίρι είναι το σύμβολο της επιτυχίας τους. Την ίδια στιγμή, η υστερία που προκλήθηκε στην ισραηλινή κοινωνία εξαιτίας του φαινομένου των κοινωνικών δικτύων και ανεύθυνων μέσων μαζικής ενημέρωσης, αποτελεί ακόμα μία επιτυχία», συμπληρώνει ο Μίκαελ.

Η «επιτυχία», λοιπόν, των επιθέσεων με μαχαίρι λειτουργεί σαν έμπνευση για τα παιδιά και όπως τονίζει ο ερευνητής «η πρωινή επίθεση, εμπνέει τη βραδινή».

Μήπως, όμως, η κρίση ανάμεσα στις δύο πλευρές τερματιστεί με την λύση των δύο κρατών; Σύμφωνα με τον Μίκαελ το ζήτημα δεν είναι το λεγόμενο «two-state solution» καθώς το πρόβλημα δεν είναι η ύπαρξη και ανεξαρτησία ενός κράτους, αλλά η ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ. Οι Παλαιστίνιοι δεν αναγνωρίζουν το κράτος του Ισραήλ και αρνούνται να εντάξουν στον όρο «λύση των δύο κρατών», την λέξη «έθνος», προσθέτει.

Παρότι ο ερευνητής δεν προβλέπει επίλυση του ζητήματος στο άμεσο μέλλον, επισημαίνει πως πρέπει να γίνουν όλα τα απαραίτητα βήματα για την προετοιμασία της «λύσης των δύο κρατών».

Το πιο ανησυχητικό, πάντως, είναι αυτό που θα συμβεί την επόμενη ημέρα της συμφωνίας, καθώς σύμφωνα με τον ερευνητή τότε θα συνειδητοποιήσει ο λαός την καταστροφή του αποτυχημένου παλαιστινιακού κράτους. Είναι απαραίτητο, λοιπόν, να καταβληθούν οικονομικές και στρατηγικές προσπάθειες ώστε το κράτος της Παλαιστίνης να μπορεί να σταθεί στα πόδια του για να υπηρετήσει τα συμφέροντα των πολιτών του.