«Κλειδί» για τη σχιζοφρένεια οι νέες θεραπείες μακράς δράσης

Η θεραπεία της σχιζοφρένειας είναι πολυπαραγοντική. Πρωταρχικοί στόχοι της θεραπείας είναι η μείωση ή η εξάλειψη των συμπτωμάτων, η πρόληψη των υποτροπών, η παράταση της διάρκειας της σταθερής φάσης της νόσου, η μείωση των απαιτήσεων για ενδονοσοκομειακή περίθαλψη και η μεγιστοποίηση της ποιότητας ζωής και της λειτουργικότητας των ασθενών περιορίζοντας έτσι τις αρνητικές συνέπειες τόσο στους ίδιους, όσο και στις οικογένειές τους. 

Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν πολλά διαθέσιμα φάρμακα, η αποτελεσματικότητά τους μπορεί να είναι περιορισμένη λόγω εμφάνισης ανεπιθύμητων ενεργειών ή δυσκολίας στην τήρηση της δοσολογίας. Έτσι, οι νέες θεραπευτικές προοπτικές για τη σχιζοφρένεια εστιάζουν σε σκευάσματα που να επιτυγχάνουν διπλό στόχο: την ύφεση των συμπτωμάτων και την εξασφάλιση καλής ποιότητας ζωής των ασθενών, με λιγότερες ανεπιθύμητες ενέργειες και μικρότερη συχνότητα δόσεων.

Το «βάρος» των παλαιών θεραπειών

Η δυσκολία στην τήρηση της φαρμακευτικής αγωγής για τον ασθενή με σχιζοφρένεια αποτελεί ένα από τα πιο συχνά προβλήματα στο πεδίο της συγκεκριμένης ασθένειας, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται και για τη θεραπεία της. Με τις από του στόματος φαρμακευτικές αγωγές που πρέπει να λαμβάνονται καθημερινά, συχνά παραπάνω από μια φορά την ημέρα, η τήρηση της θεραπείας είναι συνήθως ανεπαρκής λόγω της ανάγκης συχνής λήψης με αποτέλεσμα οι ασθενείς να οδηγούνται σε υποτροπές.
Μάλιστα, εκτιμάται έως και 89% των ασθενών με σχιζοφρένεια δεν τηρούν ή τηρούν εν μέρει τη φαρμακευτική αγωγή τους.

Η εξήγηση είναι απλή κατά τους ειδικούς: Οι φαρμακευτικές αγωγές που λαμβάνονται καθημερινά απαιτούν υψηλή συμμόρφωση, οδηγώντας συχνά και λόγω της φύσης της νόσου σε ανεπαρκή τήρηση της θεραπείας. Επιπλέον, η καθημερινή λήψη της αγωγής μπορεί να επιβαρύνει συναισθηματικά τους ασθενείς με σχιζοφρένεια, καθώς τους υπενθυμίζει το πρόβλημα δυσχεραίνοντας την καθημερινότητά τους.

Είναι ενδεικτικό πως η διακοπή της φαρμακευτικής αγωγής συνεπάγεται 5 φορές μεγαλύτερο κίνδυνο υποτροπής μετά από ένα πρώτο ψυχωσικό επεισόδιο και σχετίζεται με επιδείνωση των συμπτωμάτων και της λειτουργικότητας, με αυξημένο κίνδυνο επανεισαγωγών στο νοσοκομείο, με αυτοκτονικό ιδεασμό, με αυξημένο χρόνο ανάρρωσης και με μειωμένη ανταπόκριση στα αντιψυχωσικά.

Οι συνέπειες αυτές υπογραμμίζουν πόσο καθοριστική είναι η τήρηση της θεραπείας τόσο για τους ίδιους τους ασθενείς, όσο και για τους ανθρώπους που τους φροντίζουν. Ιδιαίτερη είναι η συναισθηματική επιβάρυνση των φροντιστών λόγω του στρες που σχετίζεται με το αν ο ασθενής πήρε ή όχι την αγωγή του, ενώ διόλου αμελητέα είναι και η οικονομική επιβάρυνση λόγω των επιπρόσθετων δαπανών που προκύπτουν από τις συνεχείς υποτροπές και επακόλουθες νοσηλείες.




Η μακρά δράση των νέων θεραπειών

Η κυκλοφορία των άτυπων Αγωγών Μακράς Δράσης επέφερε σημαντική πρόοδο στη θεραπεία της σχιζοφρένειας.  Οι αγωγές μακράς δράσης μπορούν να βοηθήσουν τους ασθενείς να συνεχίζουν αδιάκοπα τη θεραπεία τους, ελαχιστοποιώντας τον χρόνο ενασχόλησής τους με τη λήψη του φαρμάκου. Μέχρι σήμερα οι αγωγές μακράς δράσης απαιτούσαν λήψη φαρμάκου από τον ασθενή από 26 ως 12 φορές το χρόνο. 
Ωστόσο, οι νεότερες θεραπείες μακράς δράσης χορηγούνται πιο αραιά, συνήθως μία φορά τον μήνα ή κάθε τρεις μήνες.

Βασικό πλεονέκτημα των αγωγών μακράς δράσης είναι επιτρέπουν στους ασθενείς με σχιζοφρένεια να εστιάσουν σε καθημερινές λειτουργίες της ζωής τους, να κοινωνικοποιούνται και να μειώνουν τον κίνδυνο μιας υποτροπής και εξέλιξης της νόσου. Οι ειδικοί θεωρούν πως για να επιτευχθούν τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα και να είναι διατηρήσιμα, οι αγωγές μακράς δράσης είναι χρήσιμο να προσφέρονται νωρίς στο θεραπευτικό πλάνο και όχι να επιλέγονται ως τελευταία λύση.