Απίστευτη ιστορία: Μας κυνηγούσε ο στρατός και έτρεχα με το μωρό στον ομφάλιο λώρο!

Μια γυναίκα που ανήκει στη μουσουλμανική μειονότητα των Ροχίνγκια, είπε το πώς αναγκάστηκε να τρέξει για να ξεφύγει από τις στρατιωτικές δυνάμεις της Μιανμάρ, λίγες μόλις στιγμές μετά τον τοκετό και προτού προλάβει να κοπεί ο ομφάλιος λώρος του μωρού.

Η Hamida, 30 ετών, δήλωσε ότι το χωριό της στο κρατίδιο Rakhine, δέχθηκε επίθεση στις 2 Σεπτεμβρίου. Ήταν στο σπίτι, με την εγκυμοσύνη σε τελικό στάδιο, όταν άκουσε μια φασαρία έξω, ακολουθούμενη από τον ήχο όπλων.



Το πρόσωπό της ήταν ανέκφραστο, όπως εξήγησε: «Ο όχλος εισέβαλε στο χωριό μας, πυροβόλησαν προς εμάς με εκτοξευτήρες πυραύλων και μας κυνηγούσαν και μας πυροβόλησαν καθώς τρέχαμε μακριά. Στη συνέχεια έβαλαν φωτιά στο χωριό και το έκαψαν ολοσχερώς». 

Με το μωρό της να κινδυνεύει να έρθει ανά πάσα στιγμή, η Hamida αναγκάστηκε να φύγει στο δάσος με το σύζυγό της και τα άλλα έξι παιδιά τους, όπου και κρύφτηκαν. Για 48 ώρες, παρέμειναν στο δάσος. Τότε η Hamida αισθάνθηκε τους πρώτους πόνους της γέννας. Τρομαγμένη, συνειδητοποίησε ότι έρχεται το μωρό της, αλλά δεν είχε τίποτα, ούτε μια κουβέρτα, και αναγκάστηκε να ξαπλώσει στο χώμα.



Η γέννα ήταν γρήγορη και τρεις ώρες αργότερα έβγαλε ένα υγιές παιδί. Αλλά ξαφνικά, πριν η Hamida προλάβει να ανακάμψει, άκουσε θόρυβο στο δάσος. Φοβούμενοι ότι ήταν ο στρατός, η οικογένεια έπρεπε να μετακινηθεί ή να κινδυνεύσει να βρεθεί. Έτσι, πριν ο λώρος ακόμη κοπεί, η Hamida αναγκάστηκε να φύγει. «Έτρεξα με το μωρό ακόμα συνδεδεμένο στον ομφάλιο λώρο. Μας κυνηγούσαν και ήξερα ότι είχαν όπλα και μαχαίρια», είπε η Hamida.

«Πονούσα, αλλά τι θα μπορούσα να κάνω; Αν μας έπιαναν, θα μας σκότωναν, μαζί και το νεογέννητο μωρό μου».
Δεν ξέρει πόση ώρα έτρεξαν. Τυφλωμένη από τον πανικό και τον πόνο, έσφιξε το νεογέννητο και προσευχόταν ότι θα το έβγαζε από την ανείπωτη αυτή περιπέτεια. Όταν η οικογένεια τελικά μπορούσε να ξεκουραστεί και πάλι, ο σύζυγος της Hamida έκοψε δύο κομμάτια μπαμπού και το χρησιμοποίησε για να ακονίσει τη λεπίδα μίας παλιάς σκουριασμένης ματσέτας. Με αυτό, έκοψε τον ομφάλιο λώρο.

Η Hamida πέρασε τρεις μέρες στο δάσος για να αναρρώσει από τη γέννα. Εκεί εκείνη και ο σύζυγός της ονόμασαν το μωρό, Hossain Shaheb. Με όση λίγη τροφή μπόρεσαν να βρουν και χωρίς πόσιμο νερό, η οικογένεια έπρεπε να φτάσει στο Μπαγκλαντές. Η Hamida είπε: «Απλά κοιμηθήκαμε στο έδαφος κάτω από τον ανοιχτό ουρανό και δεν είχαμε φαγητό. Υπήρξαν μέρες όπου το μόνο που βρήκαμε ήταν νερό. Τα άλλα παιδιά έκλαιγαν υστερικά από την πείνα».



Η οικογένεια περπάτησε για άλλες δύο ημέρες για να φτάσει στον ποταμό Ναφ, στα σύνορα με το Μπαγκλαντές. Εκεί, ένας βαρκάρης λυπήθηκε την οικογένεια και τους πέρασε στο Μπανγκλαντές. Προσέφερε το σπίτι του και τους έδωσε το πρώτο γεύμα εδώ και μέρες. Έμειναν για δύο νύχτες.
Μετά τη σύντομη στάση, η οικογένεια κατευθύνθηκε προς τον άτυπο προσφυγικό οικισμό στο Gumdum, όπου κατοικούν προσωρινά 50.000 πρόσφυγες. Ο σύζυγος της Hamida αγόρασε κάποιο μπαμπού και μουσαμά για να φτιάξει ένα καταφύγιο και με τα μαγειρικά σκεύη και τις κουβέρτες δωρισμένα από τον φιλεύσπλαχνο βαρκάρη, η οικογένεια προσπάθησε να φτιάξει σπίτι.

Η Hamida είναι μία από τους 422.000 πρόσφυγες Ροχίνγκια που διέφυγαν από τη βία στη Μιανμάρ, που έχει ξεσπάσει από τις 25 Αυγούστου.

Υπήρξαν συγκρούσεις μεταξύ διαφόρων εθνοτικών ομάδων στο κρατίδιο Rakhine της Μιανμάρ για δεκαετίες. Οι Ροχίνγκια, εκ των οποίων περίπου 1.1 εκατομμύρια ζούσαν στο Rakhine, αρνούνται την ιθαγένεια, καθώς υποστηρίζουν ότι δεν είναι πολίτες της Μιανμάρ αλλά απόγονοι μεταναστών Μπενγκάλι. Οι Ροχίνγκια ισχυρίζονται ότι έχουν ζήσει στη γη εδώ και εκατοντάδες χρόνια και ότι γεννήθηκαν εκεί οι γονείς και οι παππούδες τους.

Οι εντάσεις κλιμακώθηκαν και στις 25 Αυγούστου μια ομάδα εξτρεμιστών Ροχίνγια πραγματοποίησε μια σειρά επιθέσεων σε σημεία ελέγχου της αστυνομίας, σκοτώνοντας περίπου δώδεκα άτομα. Σε απάντηση, η κυβέρνηση της Μιανμάρ ξεκίνησε μια στρατιωτική καταστολή για να αντιμετωπίσει τους «τρομοκράτες», κάτι που έχει εξελιχθεί σε πραγματική εθνοκάθαρση σε βάρος της μειονότητας, με αδιανόητες μαρτυρίες βίας από στρατό και πολίτες εναντίον των Ροχίνγκια.