Κατερίνα Στεφανίδη: Πετώντας στον έβδομο ουρανό

Με ενθουσιώδη φωνή, μου μιλάει για τα όσα ζει στο Άμστερνταμ, αν και τα επινίκια παραήταν λιτά. «Μέχρι να βρω τον άντρα μου, να πάμε στο αντι-ντόπινγκ τεστ και να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο να φάμε, η ώρα είχε πάει 01.00. Και η αλήθεια ήταν πως είχα αρχίσει να νυστάζω δύο ώρες νωρίτερα. Οπότε δεν πρόλαβα να το γιορτάσω» λέει χαμογελώντας και συνεχίζει: «Την επομένη, πήγαμε μια βόλτα στο κέντρο του Άμστερνταμ». Η 26χρονη πρωταθλήτρια μοιάζει πάντα ανυπόμονη για το επόμενο ραντεβού στον αέρα και η απάντησή της για το πώς αντιμετωπίζει τις προκλήσεις σκιαγραφεί το χαρακτήρα της: «Από τη στιγμή που θα έρθει η νίκη, λίγο το ξεχνάμε. Ελπίζω, αν γίνει κάτι παρόμοιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, να κάνουμε κάτι παραπάνω».

Την αγωνία σε κάθε άλμα της και τη χαρά του θριάμβου τις έζησαν από τις κερκίδες του Ολυμπιακού Σταδίου του Άμστερνταμ όχι μόνο οι γονείς της, που παρακολουθούν τους περισσότερους αγώνες της και την έχουν δει να φορά συχνά μετάλλια στο στήθος, αλλά και άλλοι αγαπημένοι της. «Αυτή τη φορά ήταν και οι νονοί μου, που δεν έρχονται συχνά. Τώρα νομίζω πως θα πρέπει να τους παίρνω σε όλους τους αγώνες μου» λέει και γελάει.

Ακούγεται ευτυχισμένη. Διανύει άλλωστε την καλύτερη περίοδο της ζωής της, ενώ οι προπονήσεις για το Ρίο δεν είναι πλέον τόσο σκληρές. Την περίοδο της φουλ προετοιμασίας προπονείται περίπου έξι ώρες καθημερινά, αλλά τώρα έχει μπει στην τελική ευθεία για τους αγώνες. «Όσο πλησιάζει ο χρόνος για ένα μεγάλο αγώνα, προσπαθούμε να ξεκουραζόμαστε, να είναι ξεκούραστο το σώμα. Δεν κάνουμε πολλές ώρες προπόνηση. Αν εξαιρέσουμε τα πολλά ταξίδια, θα έλεγα πως αυτή η περίοδος είναι αρκετά πιο εύκολη από εκείνη της προπόνησης, γι’ αυτό είναι και η αγαπημένη μου». Μιλάει στο πρώτο πληθυντικό πρόσωπο, όχι τυχαία. Η Κατερίνα έχει πάντοτε στο πλευρό της τον Mitchell Krier, που είναι κατά σειρά σύζυγος, προπονητής και συναθλητής της. Προφανώς και αυτό που περιγράφεται από πολλούς ρομαντικούς συγγραφείς ως «δίδυμη ψυχή».

Η αθλητική ζωή και η καθημερινότητα
Το κλισέ που ακολουθεί όσα παντρεμένα ζευγάρια κινούνται στους ίδιους επαγγελματικούς χώρους θέλει από κάποια στιγμή και έπειτα τον ανταγωνισμό να κυριαρχεί του έρωτα. «Νομίζω πως μας έχει βγει καλά ως τώρα…» απαντά η Κατερίνα και εξηγεί: «Δεν είναι απλά προπονητής μου, είναι και συναθλητής μου. Αυτό με βοηθάει ώστε να μην κάνω προπόνηση μόνη μου. Πηδάμε και σε παρόμοιο ύψος, οπότε έχω και συναγωνισμό. Η συνεργασία μας πηγαίνει καλά, γιατί δεν είναι ο τυπικός προπονητής που μου λέει να κάνω κάτι κι εγώ δεν έχω άλλη επιλογή από το να υπακούσω. Υπάρχει συζήτηση, ακούει όσα έχω να του πω. Έχουμε βρει μια καλή ισορροπία, αφού και εκείνος κάνει την ίδια προπόνηση με εμένα. Και, φυσικά, με έχει βοηθήσει ψυχολογικά να πιστέψω πως πρέπει να βρίσκομαι σε επίπεδο υψηλότερο από αυτό που θεωρούσα εγώ πως άξιζα».

Σε εκείνο που μάλλον έπρεπε να πειραματιστούν ήταν στη ζωή τους έξω από τους αγωνιστικούς χώρους. Η Κατερίνα σπεύδει να τονίσει πως «έχουμε διαφορετική σχέση από εκείνη που έχουν τα περισσότερα παντρεμένα ζευγάρια». Και εξηγεί το γιατί: «Υπήρξαμε κολλητοί φίλοι για αρκετά χρόνια πριν κάνουμε σχέση. Ήταν το άτομο που θα έπαιρνα πρώτο τηλέφωνο, γιατί ήταν ο καλύτερός μου φίλος. Η σχέση και ο γάμος μας έχουν συνεχιστεί με παρόμοιο τρόπο, οπότε δεν υπάρχει αυτή η τριβή της καθημερινότητας. Κι έχουμε κάνει και καλή δουλειά στον προσωπικό τομέα» εξηγεί η ίδια και αποκαλύπτει το μικρό μυστικό της επιτυχίας τους: «Από τη στιγμή που θα φύγουμε από το στάδιο, δεν ασχολούμαστε ξανά με το επί κοντώ. Σαφώς και κάποιες φορές μπορεί να συζητήσουμε για τα δικά μου ή τα δικά του άλματα ή για κάποια αθλήτρια, αλλά γενικότερα αφήνουμε το επί κοντώ μόλις τελειώνει η προπόνηση και ασχολούμαστε με άλλα πράγματα».

Μια ζωή στους στίβους
Γεννημένη στο Χολαργό, η ζωή της Κατερίνας είχε άφθονο στίβο, προπονήσεις, ιδρώτα, αγώνες, καθώς ο πατέρας της, Γιώργος Στεφανίδης, είναι αθλητής του τριπλούν και η μητέρα της, Ζωή Βαρέλη, σπρίντερ των 400 μέτρων. Μετά από δοκιμές σε διάφορα αθλήματα, η κατάληξη στο επί κοντώ ικανοποιεί και τους τρεις. Η μητέρα της δεν ήθελε να γίνει η κόρη της σπρίντερ, ενώ το τριπλούν είναι σχετικά κοντά με το επί κοντώ. Η Κατερίνα γίνεται αμέσως συλλέκτης μεταλλίων και η δικαίωση είναι το συναίσθημα που κυριαρχεί στην οικογένεια. Βέβαια, το να βρίσκεσαι σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που «σφύζει» από αθλητισμό δεν έχει μόνο θετικές πτυχές.

«Για μια περίοδο μπορεί να έπαιξε και αρνητικό ρόλο το γεγονός πως προέρχομαι από αθλητική οικογένεια, αφού οι γονείς μου ασχολούνταν πάρα πολύ με τις επιδόσεις μου. Δεν με άφηναν μόνη μου. Και δυστυχώς ή ευτυχώς, όταν πηδούσα 4,10 μ. και μετά 4,40 μ. καταλάβαιναν τη διαφορά. Δεν ήταν πως τσίριζαν από τη χαρά και μου έλεγαν “μπράβο, παιδάκι μου, καλά τα πήγες και σήμερα, έκανες 30 εκατοστά πάνω από το ρεκόρ σου”. Και ίσως να με πίεζαν με έναν τρόπο που να μην έπρεπε στην περίοδο που εγώ ήμουν έφηβη» θυμάται και συμπληρώνει: «Βέβαια, αν δεν ήταν οι γονείς μου, ίσως να μην έκανα καν επί κοντώ. Και φυσικά με έχουν σπρώξει να κάνω κι άλλα πράγματα που με βοήθησαν ως αθλήτρια να φτάσω στο επίπεδο που είμαι τώρα. Επίσης, είναι αλήθεια πως εγώ δεν ήθελα να φύγω για την Αμερική, ήθελα να μείνω στην Ελλάδα. Οι γονείς μου ήταν εκείνοι που με έσπρωξαν να ακολουθήσω το συγκεκριμένο δρόμο. Όπως και το να ασχοληθώ με το επί κοντώ ήταν αποτέλεσμα της δικής τους πίεσης. Οπότε, το να προέρχεσαι από αθλητική οικογένεια έχει και τα καλά του και τα κακά του».

Όταν στην εξίσωση της ζωής της μπαίνει η λέξη «θυσίες», εκείνη την απορρίπτει χωρίς δεύτερη σκέψη.

«Ποτέ δεν έχω νιώσει πως έχω κάνει θυσίες. Ήταν δική μου επιλογή να ασχοληθώ με το επί κοντώ» λέει και θυμάται ένα περιστατικό ενδεικτικό του τρόπου σκέψης της. «Στα 16 μου, ενώ είχα πιάσει το όριο για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νεανίδων (του 2006), αποφάσισα να μην πάω. Ένιωσα τότε πως τα πράγματα πήγαιναν περίεργα, πώς δεν έκανα επί κοντώ για μένα, αλλά για άλλους. Έτσι, αποφάσισα να μη συμμετάσχω. Και για αυτό θεωρώ πως, κατά 95%, ό,τι έχω κάνει είναι επειδή ήταν επιλογή μου. Οπότε δεν τέθηκε ποτέ κανένα θέμα θυσίας. Αυτή ήταν η επιλογή μου» ξεκαθαρίζει.

Η μετανάστευση
Δύο χρόνια αργότερα, το φθινόπωρο του 2008, η Κατερίνα είναι 18 χρόνων και η προοπτική να συνεχίσει τον αθλητισμό και τις σπουδές της στις ΗΠΑ ανοίγει μπροστά της. Το φημισμένο πανεπιστήμιο Stanfordτής προσφέρει υποτροφία. «Όσο ήμουν στην Ελλάδα, δεν ήθελα να πάω στην Αμερική» θυμάται η Κατερίνα, που ευτυχώς για εκείνη και τον ελληνικό αθλητισμό υπέκυψε στις πιέσεις των γονιών της. «Πολύ σύντομα από τη στιγμή που πήγα, δεν ήθελα να φύγω» μου λέει.

Εκεί βρίσκει όμορφες εγκαταστάσεις. Η προσαρμογή της μοιάζει εύκολη, «παρ’ όλα αυτά, δυσκολεύτηκα λίγο στην αρχή, αν και ήμουν καλή μαθήτρια. Βέβαια, ήταν και τα αγγλικά. Θυμάμαι τους πονοκεφάλους που είχα τον πρώτο μήνα των μαθημάτων, αλλά προσαρμόστηκα αρκετά γρήγορα» διηγείται με το μόνιμο ενθουσιασμό στη φωνή της, που εξαφανίζεται για λίγο. «Βέβαια, σημασία έχει να πω και τα κακά: Οι προπονητές εκεί, όπως και οι φυσιοθεραπευτές, δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με αυτούς της Ελλάδας. Ίσως να ακούγεται τρελό αυτό, αλλά στον κολεγιακό αθλητισμό δεν βρισκόμαστε στο ίδιο επίπεδο, τουλάχιστον σε σχέση με τους προπονητές και τους φυσιοθεραπευτές που είχα όταν βρισκόμουν στην Ελλάδα και έκανα πρωταθλητισμό. Βέβαια, όταν υπάρχουν 500 πανεπιστήμια στις ΗΠΑ, δεν σημαίνει ότι μπορεί όλα να έχουν τους κορυφαίους, γι’ αυτό και ζορίστηκα την πρώτη χρονιά. Ήμουν τυχερή με τον προπονητή που έφεραν τη δεύτερη χρονιά».

Η επιστήμονας Κατερίνα
Περνώντας την άλλη άκρη του Ατλαντικού, η Κατερίνα είχε στο μυαλό της πως θα ακολουθήσει σπουδές στα οικονομικά, κάτι που ποτέ δεν συνέβη. «Το αμερικάνικο σύστημα σε βάζει σε έναν περίεργο κύκλο. Παίρνεις διάφορα μαθήματα και βλέπεις τι σου αρέσει και πού είσαι καλός. Έτσι, από τη μια επιλογή στην άλλη, βρέθηκα στον τομέα της βιολογίας και της ψυχολογίας» λέει για το ακαδημαϊκό της ταξίδι, που όμως δεν έχει ολοκληρωθεί. «Οι σπουδές μου είναι επάνω στη Γνωστική Ψυχολογία. Η κυρίως έρευνά μου ήταν στο θέμα της μνήμης, καμία σχέση δηλαδή με αθλητική ψυχολογία. Αφού πήρα το bachelor στο Stanford,συνέχισα στο Arizona State University. Πήρα το μάστερ μου, αλλά τον περασμένο Σεπτέμβριο σταμάτησα τις σπουδές μου για το διδακτορικό, για να αφοσιωθώ στο επί κοντώ ενόψει των Ολυμπιακών του Ρίο». Της μένουν άλλα τρία χρόνια για να μπει και επίσημα το «Dr» μπροστά από το ονοματεπώνυμό της, αλλά δεν είναι σίγουρη πως θα επιστρέψει στις σπουδές της αμέσως μετά τους Αγώνες.

Το στοίχημα του Ρίο
Πολλοί αθλητές επιλέγουν να μην ανεβάζουν τον πήχη πριν από τα μεγάλα ραντεβού, ειδικά όταν αυτά είναι Ολυμπιακά. Η Κατερίνα δεν ανήκει σε αυτούς και μιλάει ανοιχτά για το στόχο της, που είναι ένα μετάλλιο. Είναι βέβαια και η σταθερότητα στις υψηλές επιδόσεις της που τη χρίζει φαβορί. «Ο λόγος που τα πράγματα πηγαίνουν τόσο καλά τα τελευταία χρόνια είναι πως βάζουμε στόχους σε σχέση με τον εαυτό μου. Αν στο Ρίο κάνω αυτό που πρέπει να κάνω –από άποψη επίδοσης– και υπάρχουν άλλες κοπέλες που εκείνη την ημέρα ή είναι καλύτερες ή πιο τυχερές, εγώ πάλι χαρούμενη θα είμαι. Θέλω απλά να κάνω αυτό που ξέρω και μπορώ. Αν είναι αρκετό για ένα μετάλλιο, θα είναι ωραία» μου λέει αναλύοντας τον τρόπο που βλέπει τον εαυτό της στους αγώνες.

Είναι το άλμα πάνω από τα 5 μέτρα απωθημένο της; «Δεν θα το έλεγα απωθημένο. Για όλες τις αθλήτριες που βρίσκονται σε αυτό το επίπεδο τα 5 μέτρα είναι μια γραμμή που θαρρείς πως σε αλλάζει επίπεδο αν την ξεπεράσεις. Αλλά για μένα τι διαφορά έχει το 4,99 από το 5; Ένας αριθμός είναι. Και επειδή το βλέπω έτσι, έχουν αλλάξει τα πράγματα φέτος. Και γιατί να μην κάνω κι ένα παγκόσμιο ρεκόρ, που είναι 5,06 μ.; Θεωρώ πως δεν βρίσκομαι μακριά, ειδικά με τη σταθερότητα που έχω στα άλματα πάνω από το 4,80. Σαφώς είναι ένας στόχος. Αλλά πέρα από αυτό, η χρονιά είναι για μετάλλια, όχι για ρεκόρ!». Η Κατερίνα δεν έχει σκεφτεί ποτέ τον εαυτό της έξω από τους στίβους. «Ξεκίνησα στα 10 μου. Οπότε μου είναι δύσκολο να με φανταστώ σαν μη αθλήτρια» μου λέει. Όταν της αναφέρω αν σκέφτεται το ενδεχόμενο ενός παιδιού, γελάει δυνατά. «Είμαι ακόμη 26 χρόνων. Το παιδί το αφήνω για πολύ αργότερα. Θα πάω και στους μεθεπόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες και μετά».

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.