Λάκης Παπαδόπουλος: 40 χρόνια ροκάς της γειτονιάς

Δεν ακολουθεί κανέναν κανόνα «διαχείρισης καλλιτεχνικής εικόνας», μιλά ακομπλεξάριστα, με ειλικρίνεια, όπως ταιριάζει σε κάθε γνήσιο Μυτιληνιό. Μια απλή κουβέντα μαζί του γίνεται μάθημα Ιστορίας. Θα σου εξηγήσει τι δουλειά έκανε ως λινοτύπης, θα σου περιγράψει μια βραδιά στο «Αχ Μαρία», θα σου πει πώς έγινε φίλος με τον Γιάννη Ζουγανέλη, τον Σάκη Μπουλά, αλλά και πώς έγραψε τη «Σερενάτα»   

Πόσο αυθάδης μπορεί να χαρακτηριστεί ένας δημοσιογράφος όταν ξεκινά μια συνέντευξη ρωτώντας τον Λάκη Παπαδόπουλο αν έγινε μουσικός για τις γυναίκες; Ρητορικό ερώτημα. Οταν όμως η απάντηση είναι «αν δεν υπήρχε το φουστάνι, θα είχαμε αυτοκτονήσει», αντιλαμβάνεσαι ότι ο Λάκης Παπαδόπουλος έχει χιούμορ. Μεγάλωσε σε μια γειτονιά στην Ελληνορώσων. Ο Απόστολος-Ελευθέριος Παπαδόπουλος ήταν γιος δικηγόρου, δημοσιογράφου και ψάλτη. Ο πατέρας του δεν του έκανε το χατίρι να του αγοράσει πικάπ. «Δανειζόμουν από μεγαλύτερα ξαδέλφια. Ακουγα Beatles, Shadows, Αζναβούρ, Νιλ Σεντάκα, Πολ Ανκα. Και όποτε άκουγα Τσιτσάνη και Παπαϊωάννου στεκόμουν προσοχή. Δεν μου αρέσουν τα όρια, ήμουν θαυμαστής όλου του μουσικού φάσματος. Ερωτευόμουν με τη μουσική. Ο πατέρας μου άκουγε εκκλησιαστική μουσική. Εκείνος δεν μπορούσε να ακούσει Beatles και εγώ δεν μπορούσα άλλο τις ψαλμωδίες. Λάτρευα τους Beach Boys. Θυμάμαι σε ένα ταξίδι στη Σάντα Μόνικα ντράπηκα να ρωτήσω πού έμεναν και πού έπαιζαν οι Beach Boys. Ακουγαν όλοι ραπ». 

Μα, δεν είναι ροκ ακούσματα αυτά; «Ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι είμαι ροκ. Ροκ μπορεί να είναι ο σιδεράς της γειτονιάς, δεν είναι ένας μουσικός που παίζει ροκιές. Πήγα στο ωδείο, αλλά δεν ήμουν καλός στα μαθήματα. Ξέρω τα πάντα για την αρμονία από την πρακτική. Πού παίξαμε πρώτη φορά; Σε ένα μικρό υπόγειο στους Αμπελοκήπους, τον ‘‘Καζανόβα’’. Ο μπασίστας μας ήταν μισός Γάλλος και τραγουδούσαμε και γαλλικά κομμάτια. Ψιλά μάς έδιναν ως αμοιβή. Αλλά θυμάμαι ότι άλλαζα δεκαεπτά φανέλες στις εμφανίσεις μας». 

Οι παρέες πάντα έπαιζαν σημαντικό ρόλο στη ζωή του. «Γνώρισα κάτι γέρους, 20 χρόνια πιο μεγάλους από μένα. Και ζούσαμε κάθε μέρα λες και παίζαμε στην ταινία “Οι εντιμότατοι φίλοι μου”. Η ζωή μας ήταν όλο πλάκα και θέλαμε να είμαστε ευτυχισμένοι. Κάπως έτσι γνώρισα την Ισιδώρα Σιδέρη, τη σύζυγο του Γιάννη Ζουγανέλη. Της είχα γράψει ένα τραγούδι. Δούλευα στην ΕΡΤ, στο Δεύτερο Πρόγραμμα. Είμαι 40 χρόνια καλλιτέχνης και 25 χρόνια σε πρωινή εργασία. Εχω βαρεθεί να δίνω ένσημα στο ΙΚΑ. Ο αδελφός μου, ο Τζάνης, ήταν τότε παραγωγός μου. Δούλευε και ο Γιάννης (σ.σ.: Ζουγανέλης) τότε στην ΕΡΤ.

Τότε γνώρισα και τον Σάκη Μπουλά και τον Γιάννη Κούτρα. Ενώσαμε τις τρέλες μας. Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα στο σπίτι του Γιάννη στα Πατήσια. Είχα κάτι συμμετοχές μονάχα σε δίσκους του Παπακωνσταντίνου, του είχα δώσει τον “Κουρσάρο”. Ημουν στο ξεκίνημά μου και ο Γιάννης μου έδειξε τους 27 δίσκους του. Επαθα σοκ. Με πήραν στο “Αχ Μαρία” στα Εξάρχεια. Μέχρι και μπαλαρίνα με έντυσαν και δεν έβρισκα γυναικείο παπούτσι νούμερο 48.

Είχαμε θράσος, θάρρος, πείσμα και αγάπη για τη μουσική. Τα σκυλάδικα τα έβγαλα νωρίς από τη σκέψη μου. Ξεκινούσαν τη δουλειά στις 9 το βράδυ και έβγαιναν από το μαγαζί μετά το ξημέρωμα. Με χάλια πληρωμές. Εκανα άλλες δουλειές. Μέχρι και λινοτύπης στην εφημερίδα του πατέρα μου, την “Ελληνική Ηχώ”. Ανθυγιεινό επάγγελμα. Μετά μπήκα στα κρουαζιερόπλοια για 3,5 χρόνια, έπαιζα ροκ ’ν’ ρολ και ταξίδευα σε όλο τον κόσμο. Γύρισα μόνιμα πίσω όταν μπήκα στην ΕΡΤ». 



Ο Λάκης Παπαδόπουλος όταν τον ρωτούσαν στον δρόμο «είσαι ο Λάκης με τα Ψηλά Ρεβέρ;» απαντούσε ότι πρόκειται για συνωνυμία. Εχει γράψει πάνω από 350 τραγούδια. «Τρία με πέντε λεπτά μου παίρνει κάθε κομμάτι. Ξεχνάω και πότε έγραψα το καθένα να φανταστείς. Το γραφείο μου στην ΕΡΤ ήταν στον τρίτο όροφο. Μέχρι να κατέβω στον πρώτο στο μπαρ να πάρω έναν καφέ κατέβαινα 34 σκαλοπάτια. Στο κατέβασμα λοιπόν μια φορά έγραψα τη “Σερενάτα”.

Με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, πολύ φίλος μου τώρα, μια εποχή είχαμε παρεξηγηθεί, βασικά βριστήκαμε. Μου είχε δώσει στίχους και έγραψα επτά τραγούδια σε μισή ώρα. Τον πήρα τηλέφωνο να του το πω και θυμάμαι μου είπε “άντε ρε ροκά” και κάτι γαλλικά, πήρε όμως έπειτα από καιρό ο Νταλάρας ένα από αυτά. Εγινε επιτυχία ενώ δεν μιλιόμασταν. Με αυτόν με μπέρδευαν (σ.σ.: με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο) και μου κόλλησαν το “Λάκης με τα Ψηλά Ρεβέρ”». 



Ποτέ δεν κόλλησε στις ταμπέλες έντεχνο και λαϊκό; «Ποτέ. Εχω δώσει κομμάτι στην Αντζελα (σ.σ.: Δημητρίου, το τραγούδι «Διαζύγιο») και στον Μαργαρίτη. Εγώ τους έδωσα πρώτος μπαλάντες. Και έδινα κομμάτια και στην Αρλέτα. Και τώρα με την καινούρια μου δουλειά “Παιχνίδια αγάπης” μάζεψα κορυφαία λαρύγγια. Την Εθνική Ελλάδος μάζεψα να βγει μια ωραία δουλειά: την Αρλέτα, τον Φοίβο Δεληβοριά, τη Νατάσα Θεοδωρίδου, τη Μαρινέλλα, τον Πάνο Μουζουράκη, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Γιάννη Πάριο, τον Μίλτο Πασχαλίδη, τον Διονύση Σαββόπουλο, τον Πασχάλη Τερζή, τον Κώστα Χατζή. Εγραψα και ένα κομμάτι αφιερωμένο στον φίλο μου, τον Δημήτρη Μητροπάνο. Ο γιος μου έκανε το εξώφυλλο του δίσκου. Είναι ζωγράφος ο Αγγελος. Μοιάζουμε με το παιδί μου. Μια μέρα πήγε να παίξει ποδόσφαιρο και γύρισε με σπασμένο πόδι. Κι εγώ έτσι ήμουν μικρός». 



Τα βράδια πλέον δεν βγαίνει. Κάθεται στο σπίτι και γράφει αδιάκοπα μουσική. Το μόνο δέλεαρ που τον βγάζει έξω από το στούντιο στο σπίτι του είναι το καλό φαγητό. Μπορεί να σου δώσει τις καλύτερες διευθύνσεις εστιατορίων - από την Κρήτη μέχρι τη Θεσσαλονίκη. «Μου αρέσουν τα καλά φαγάδικα», λέει χωρίς περιστροφές. Και φυσικά είναι αθυρόστομος, όπως κάθε γνήσιος Μυτιληνιός. 



Ποια είναι τα αγαπημένα του τραγούδια; «Το “Κάτι γλυκό”, “Το βαλς της γειτονιάς”. Αγαπάω πολύ και εκείνα τα τραγούδια μου που δεν είχαν τύχη και δεν ευνοήθηκαν». Ποια είναι η ερώτηση των δημοσιογράφων που βαριέται να απαντά; «Γιατί με λένε “Λάκη με τα Ψηλά Ρεβέρ”». Και τι δουλειά θα έκανε αν δεν του έβγαινε με τη μουσική; «Δεν φοβάμαι τη δουλειά. Τα πάντα θα έκανα. Ενα μονάχα είναι σίγουρο: αν δεν μου χαμογελούσε η τύχη, θα ήμουν ένας άρρωστος ακροατής».