Ο σκηνοθέτης των 55 εκατ. views

Το όνομα Sherif Francis μπορεί στους περισσότερους να μη λέει τίποτα, στους ειδήμονες της εγχώριας μουσικής βιομηχανίας όμως είναι συνώνυμο με τα βραβεία, τα εκατομμύρια hits που ευθύνονται για τον χαρακτηρισμό «βασιλιάς του YouTube και της επιτυχίας». Πες το άγγιγμα του Μίδα, κοκαλάκι της νυχτερίδας ή μυστικό της επιτυχίας, ο Sherif πάντως «το ’χει». Ακόμη κι αν ο ίδιος -σεμνός και κάθε άλλο παρά αλαζόνας- θεωρεί ότι κάνει απλώς τη δουλειά του όσο καλύτερα μπορεί. Το όνομά του είναι πραγματικό. Οι γονείς του είναι Αιγύπτιοι και ο πατέρας του, Nady, δούλευε στη χώρα μας ως διευθυντής φωτογραφίας: «Από το ‘76 έως το ’78 οι γονείς μου ερχόντουσαν στην Αθήνα συνέχεια. Βλέπεις, ήταν φθηνότερο για τις εξωτερικές παραγωγές να κάνουν γυρίσματα στην Ελλάδα. Ο πατέρας μου έκανε ταινίες, σειρές και διαφημιστικά. Του άρεσε η Ελλάδα, το κλίμα και ξεκίνησε να δουλεύει με το Studio ATA. Εκανε πολλές βιντεοταινίες και αν θυμάμαι καλά και τη σειρά “Το γαλάζιο διαμάντι”.

Πήγαινε στα πλατό τη Δευτέρα και επέστρεφε Παρασκευή. Η μητέρα μου επέστρεψε στην Αίγυπτο όταν έμεινε έγκυος για να με γεννήσει ανάμεσα στην οικογένειά της, αλλά μεγάλωσα στο Παγκράτι, τον Βύρωνα και την Παιανία. Μικρός πίστευα ότι θα γίνω καλλιτέχνης. Ελεγα ότι θα πάω στην Καλών Τεχνών όπως και ο πατέρας μου. Τελικά ασχολήθηκα με την Πληροφορική. Σπούδαζα και στον ελεύθερο χρόνο μου έφτιαχνα μουσική ερασιτεχνικά (η μουσική για το «Φιλί» των Vegas είναι δική του) και έπαιζα μουσική ως dj σε ένα ροκάδικο στο Παγκράτι.

Μια μέρα τηλεφωνώ στον πατέρα μου και τον βρίσκω στο σπίτι του Γιώργου Γκάβαλου.

Ο σκηνοθέτης έψαχνε κάποιον άμεσα που να ξέρει από ηχοληψία. Πήγα και με προσέλαβε στην ηχοληψία και το μοντάζ. Μεγάλο σχολείο. Σαν μοντέρ είχα μια γενική εικόνα. Εβλεπα και τα παρασκήνια των γυρισμάτων, εγκλιματίστηκα. Είχα κι εγώ τις δικές μου απόψεις αισθητικά και έκανα παρεμβάσεις. Επί παραδείγματι, στο “Πες το δυνατά” της Ολυμπίου, που γυρίστηκε με green box, το πήρα πάνω μου και προσέθεσα παιδικές ζωγραφιές».

Η γνωριμία του με την ελληνική μουσική σκηνή δεν έγινε με την ιδιότητα του σκηνοθέτη. Είχε προηγηθεί το συνοδευτικό «παραγωγός» δίπλα στο όνομά του. «Μεταξύ 2004 και 2008 όλοι γνωριστήκαμε με όλους: Claydee, Snap your Fingers - αυτοί οι παραγωγοί που σήμερα υπογράφουν όλα τα ελληνικά κομμάτια. Εγώ έκανα δειλά-δειλά τα πρώτα μου clips για μικρά ονόματα τότε, π.χ. του φίλου μου B-Sykes, και τα δημοσιεύαμε στο MySpace. Την πρώτη μεγάλη ευκαιρία μού την έδωσε ο Αλκαίος.

Εψαχνε μοντέρ για την εταιρεία που είχε με τον Διονύση Σχοινιά, τη Friends Music Factory. Είχαν κατά νου να βγάζουν ένα περιοδικό με CD και DVD και κάθε μέρα περνούσα ώρες στο μοντάζ και μιλούσαμε. Κάποια στιγμή τού έκανα το κλιπ του κομματιού με την Αρετή Κετιμέ. Οταν λοιπόν βγήκε στη Eurovision, με πήρε τηλέφωνο και μου είπε να κάνουμε το επίσημο βιντεοκλίπ του “OPA”. Από τότε μέχρι σήμερα κάθε φορά που πιάνω την κάμερα νιώθω ότι πρέπει να αποδεικνύω τον εαυτό μου, να κάνω όλο και καλύτερα κλιπ».

Η κατάσταση για τον σκηνοθέτη, όπως λέει και ο ίδιος, στην ελληνική μουσική βιομηχανία έχει ως εξής: καλείται με λιγότερα χρήματα, σχεδόν μηδενικό budget, να κάνει καλύτερα βιντεοκλίπ από τους προγενέστερούς του. Μυστικά επιτυχίας δεν υπάρχουν. «Συνήθως σε παίρνει τηλέφωνο η εταιρεία τη Δευτέρα και την Πέμπτη σου ζητούν να ξεκινήσεις τα γυρίσματα. Ο δικός μου κανόνας είναι να πιω τουλάχιστον έναν καφέ με τον καλλιτέχνη, να μπω λίγο στο μυαλό του. Αυτό έκανα και με τον Νίκο Βέρτη στο “Αν είσαι ένα αστέρι”. Επειδή ο άλλος είναι λαϊκός τραγουδιστής, δεν τον βάζεις σε ένα σπίτι να καπνίζει, να κλαίει και να οδύρεται για την καψούρα. Η φαντασία δεν κοστίζει τίποτα. Το κοινό απαιτεί μια αισθητική μοντέρνα.
Βλέπεις, το YouTube είναι ένα παγκόσμιο εργαλείο και ένα 15χρονο παιδί βλέπει τα πάντα. Αυτόν τον καιρό βρίσκομαι σε συνεργασία με τη RIVA, μια καινούρια εταιρεία παραγωγής. Υπό την ομπρέλα της είναι ο Γιάννης Παπαδάκος και ο Δημήτρης Πλατανιάς. Το αναφέρω διότι ουσιαστικά έγινε συγχώνευση με τους τρεις πιο περιζήτητους σκηνοθέτες βιντεοκλίπ και ετοιμάζουμε μεγαλύτερα projects όπως ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους. Σίγουρα θα ήθελα να κάνω καριέρα στο εξωτερικό, αλλά δεν το ψάχνω. Πάω καλά και πιστεύω ότι τα ελληνικά κλιπ μπορούν να κοντράρουν στα ίσα πολλές δουλειές του εξωτερικού. Γιατί να μη φέρουμε λοιπόν ξένους καλλιτέχνες εμείς στην Ελλάδα για γυρίσματα;». Η πιο σημαντική κουβέντα που είπε ο Sherif κατά τη διάρκεια της κουβέντας ήταν αυτή: «Αν είναι να μπεις σε αυτή τη δουλειά για να σε μάθει ο κόσμος, τότε μπαίνεις για λάθος λόγους». Και έτσι αποκάλυψε το μυστικό της επιτυχίας του: να φροντίζεις την εικόνα του καλλιτέχνη που σου εμπιστεύτηκαν και όχι την προσωπική σου ανάδειξη.