Επιχειρηματίας, χωρίς να φταίει, μπλέχτηκε στα γρανάζια της Δικαιοσύνης επί 17 ολόκληρα χρόνια και, αφού δικαιώθηκε, οι Σύμβουλοι της Επικρατείας τους είπαν: δίκιο έχεις μεν, αλλά σε λάθος βάση στηρίχθηκαν οι δικαστικές αποφάσεις για την αποζημίωση των 260.000 ευρώ που σου επιδικάστηκε, γι’ αυτό γύρισε και πάλι στο Εφετείο προκειμένου να δικαστείς για ακόμη μία φορά και τα ξαναλέμε πάλι...
Πριν από την προσωρινή δικαίωση του επιχειρηματία (η οριστική δικαίωση αναμένεται τουλάχιστον μετά από μια 4ετία, ανεβάζοντας έτσι τη δικαστική διαδρομή στα 21 χρόνια) προηγήθηκαν συλλήψεις, ποινικές διώξεις, κατασχέσεις και καταστροφές εμπορευμάτων, απαγορεύσεις κυκλοφορίας προϊόντων, οικονομικές ζημίες, τεράστιες δικηγορικές αμοιβές και δικαστικά έξοδα, αυθαίρετες και αβάσιμες αποφάσεις υπουργών και άλλων φορέων του Δημοσίου, δυσφημήσεις, βαριές προσβολές της υπόληψης, της τιμής και της προσωπικότητας, ηθικές βλάβες, κ.λπ.
Συγκεκριμένα, το 1997 επιχειρηματίας εισάγει στη χώρα μας διάφορα είδη ενδύσεως και ατομικής χρήσεως, τα οποία προέρχονται από την επεξεργασία κλωστικής κάνναβης και είχαν τυπωμένη απεικόνιση πεντάφυλλου ή επτάφυλλου μίσχου κάνναβης. Τα προϊόντα αυτά είναι μπλουζάκια, τσάντες, παντελόνια, κάλτσες, παπούτσια, καλλυντικά, απορρυπαντικά, μπίρες, κ.λπ.
Τα εν λόγω προϊόντα διοχετεύτηκαν σε διάφορα κατάστημα «Κannabishop» και «Κannabis Gallery» τόσο στην Αττική (Κολωνάκι, Περιστέρι, κ.λπ.) όσο και σε διάφορες μεγάλες πόλεις ανά την Ελλάδα (Χανιά, Ηράκλειο, Κέρκυρα, Λάρισα, Ιωάννινα, Σέρρες, Κομοτηνή, κ.ά.).
Όμως, με πρωτοβουλία του Γενικού Χημείου του Κράτους πραγματοποιήθηκε διυπουργική σύσκεψη, στην οποία συμμετείχαν οι υπουργοί Υγείας, Δημόσιας Τάξης και Οικονομικών, ενώ παρέστησαν και εκπρόσωποι του ΕΟΦ και του ΟΚΑΝΑ. Μοναδικό θέμα της σύσκεψης ήταν ο συντονισμός όλων των αρμοδίων φορέων για «την αντιμετώπιση του προβλήματος της εισαγωγής και κυκλοφορίας στην Ελλάδα προϊόντων που περιέχουν συστατικά από κάνναβη και φέρουν ενδείξεις (π.χ. φύλλο κάνναβης στην συσκευασία τους) με τις οποίες προβάλλεται η κάνναβη κατά έντονο τρόπο για διαφημιστικούς σκοπούς».
Οι υπουργοί και οι άλλοι φορείς είπαν ότι ναι μεν τα προϊόντα αυτά περιέχουν αμελητέο ποσοστό τετραϋδροκανναβινόλης (THC), αλλά δεν παύει να αποτελούν διαφήμιση της κάνναβης, κάτι που απαγορεύει ο νόμος για την καταπολέμηση των ναρκωτικών ουσιών (νόμος 1729/1987) και για τον λόγο αυτό δεν πρέπει να φέρουν ενδείξεις που έχουν σχέση με το φυτό της κάνναβης.
Κατόπιν αυτών στάλθηκε έγγραφο προς το τμήμα ναρκωτικών του υπουργείου Δημοσίας Τάξης, με το οποίο ζητείτο να διενεργηθούν εκτεταμένοι έλεγχοι σε όλη την επικράτεια στα καταστήματα που πωλούσαν τα συγκεκριμένα προϊόντα που έχουν τις ενδείξεις του φυτού της κάνναβης ή που ο τίτλος της επιχείρησής τους αναγράφει «Κannabishop» ή «Κannabis Gallery» και σε καταφατική περίπτωση (που βρεθούν) να εφαρμόζεται ο νόμος περί ναρκωτικών.
Έτσι, για περισσότερο από 6 μήνες «ξεκίνησε μια πρωτοφανής δίωξη κατά επιχειρηματιών», όπως αναφέρουν οι Σύμβουλοι Επικρατείας, «οι οποίοι απολύτως νόμιμα είχαν εισαγάγει και διακινούσαν τα επίμαχα προϊόντα». Οι επιχειρηματίες-καταστηματάρχες με χειροπέδες οδηγούνταν στα Αστυνομικά Τμήμα και τους εισαγγελείς προκειμένου να τους ασκηθούν ποινικές διώξεις, για να αφεθούν δε ελεύθεροι κατέβαλλαν χρηματικές εγγυήσεις, ενώ έβλεπαν να κατάσχονται τα εμπορεύματά τους και να στοιβάζονται σε υπόγεια και αποθήκες.
Την ίδια στιγμή που επιχειρηματίες σύρονταν στα Αστυνομικά Τμήμα και οι επιχειρήσεις τους καταστρέφονταν, το Γενικό Χημείο του Κράτους αποφαινόταν ότι τα προϊόντα αυτά «δεν περιείχαν καθόλου THC (τετραϋδροκανναβινόλη) και το κανναβέλαιο που χρησιμοποιείται για την παρασκευή καλλυντικών κρεμών περιέχει μικρή ποσότητα της εν λόγω ουσίας». Παράλληλα, ανέφερε ότι η περιεκτικότητα της ουσίας αυτής σε άλλα προϊόντα (καλλυντικά, απορρυπαντικά, κ.λπ.) ήταν πολύ μικρότερη και «ενδεχομένως μη ανιχνεύσιμη», αλλά και εάν τα προϊόντα αυτά «έχουν κάποια ποσότητα THC αυτή δεν είναι ανακτήσιμη ή απομονώσιμη», έτσι ώστε να μπορεί να χρησιμοποιηθεί.
Στη συνέχεια, τα τοπικά ποινικά δικαστήρια απήλλαξαν επιχειρηματίες από την κατηγορία της παράβασης του νόμου περί ναρκωτικών, και ειδικότερα για το αδίκημα της διάδοσης και διαφήμισης χρήσης ναρκωτικών ουσιών, ενώ οι δικαστές έκριναν ότι παράνομα θεωρήθηκε ότι «η αποτύπωση του μίσχου κάνναβης και του διακριτικού τίτλου "Κannabishop" συνιστά διαφήμιση της ίδιας της κάνναβης».
Οι επιχειρηματίες, μετά από όλα αυτά, προσέφυγαν στη Διοικητική Δικαιοσύνη, διεκδικώντας αποζημιώσεις για αποκατάσταση της ηθικής βλάβης που υπέστησαν από ενέργειες προσώπων του δημοσίου τομέα.
Ο εισαγωγέας των προϊόντων αυτών, από τα Διοικητικά Εφετεία δικαιώθηκε με το σκεπτικό, ότι ήταν μη νόμιμη η απόφαση της διυπουργικής σύσκεψης, καθώς «ελήφθη κατ’ εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου περί ναρκωτικών, όπως μη νόμιμα ήταν και τα έγγραφα (σήματα) του τμήματος ναρκωτικών του υπουργείου Δημοσίας Τάξης για κατασχέσεις των επίμαχων προϊόντων και συλλήψεις επιχειρηματικών». Ακόμη, κρίθηκε ότι υπάρχει ευθύνη του Δημοσίου προς αποζημίωση των επιχειρηματιών.
Οι Σύμβουλοι Επικρατείας στη συνέχεια (μετά από αναίρεση του Δημοσίου) με μια αρνητική απόφαση για τον επιχειρηματία (υπ΄ αριθμ. 1330/2016) έκριναν ότι οι διοικητικοί δικαστές που αποφάνθηκαν ότι για τη ζημία ευθύνονται η απόφαση της διυπουργικής σύσκεψης και το υπουργείο Δημόσιας Τάξης είναι πλημμελώς αιτιολογημένη. Και αυτό, γιατί δεν εξετάστηκε εάν η ζημία προκλήθηκε από «πρόδηλο σφάλμα» δικαστών ή εισαγγελέων, όταν μάλιστα οι συλλήψεις και οι κατασχέσεις προϊόντων έγιναν μεν από αστυνομικούς, αλλά κατόπιν εισαγγελικών εντολών.
Οι δικαστές επικαλούνται παλαιότεροι απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ (1501/2014) που δεν απέκλεισε την ύπαρξη ευθύνης του εισαγγελικού λειτουργού που έδωσε τη σχετική παραγγελία στα αστυνομικά όργανα.
Τελικά, το ΣτΕ ανέπεμψε την υπόθεση στο Εφετείο για να διευκρινιστεί με νέα απόφασή του σε ποιους φορείς του Δημοσίου εντοπίζονται οι ευθύνες για την ζημία που υπέστησαν οι επιχειρηματίες.
Πάντως, δικηγόροι χαρακτήριζαν «μίζερη» την απόφαση του ΣτΕ, καθώς η Δικαιοσύνης αναγνωρίζει μεν ευθύνη των οργάνων του Δημοσίου και επιδικάζει αποζημίωση, ανεξάρτητα ποια συγκεκριμένα όργανα της κρατικής μηχανής ευθύνονται, αφού το Δημόσιο είναι ένας και ενιαίος τομέας.
