«Περιουσία είναι το μυαλό»: Ο Γιώργος Αρμένης μιλά για το νέο του θεατρικό έργο

Ο  Γιώργος Αρμένης γιορτάζει φέτος τα πενήντα του χρόνια στο Θέατρο με ένα έργο που έγραψε ο ίδιος, το « Άσε να μη μιλήσω καλύτερα», που όμως λέει τα πράγματα με το όνομά τους.



Τι πραγματεύεται το  «Άσε να μη  μιλήσω καλύτερα», κύριε Αρμένη;

Το δουλεύω από πέρσι αυτό το έργο. Πρόκειται για μια λαϊκή κωμωδία, ξέφρενη. Στην ουσία περιγράφει αυτό που συντελείται σήμερα στην χώρα μας. Έχουμε  λοιπόν έναν αιωνόβιο παππού,  που  με  έναν  τρόπο αντιπροσωπεύει τη χώρα,  είναι ο Δήμος κατά την αρχαιοελληνική έννοια.  Η οικογένεια λοιπόν μαζεύεται για  να γιορτάσει τα εκατοστά  του γενέθλια, αλλά στην πραγματικότητα όλοι περιμένουν πότε θα πεθάνει για να κληρονομήσουν την περιουσία που νομίζουν ότι έχει.  Αυτός ο παππούς  όμως κάνει  μια αναδρομή στην Ιστορία,  μέσα από  έναν ραδιοφωνικό σταθμό που έχουν τα εγγόνια του.  Δεν μιλάει με κανέναν άλλο,  παρά μόνο με αυτά.   Αναφέρεται σε όλη την περίοδο μετά από την  απελευθέρωση από τους Γερμανούς  για να καταλήξει στο σήμερα.

Γιατί επιλέγει να μιλάει μόνο  με τους νέους;

Η νέα γενιά  στο έργο έχει τον πολιτικό το λόγο. Οι άλλοι είναι καιροσκόποι και άπληστοι.   Λένε μάλιστα σε ένα σημείο τα παιδιά  «ότι θα συναντηθούμε στις πλατείες».   Σε αυτά τα  πλάσματα θέλει να ακουμπήσει ο παππούς  όσα τον πίκραναν  ή τον έκαναν τον ευτυχισμένο. Αγαπώ τη νεολαία. Είμαι πατέρας και δάσκαλος και θέλω στα έργα μου  να βάζω  ένα πρότυπο που έχει έναν στόχο,  μια ελπίδα ότι κάτι θα γεννηθεί.




Πιστεύετε ότι η νέα γενιά θα καταφέρει να αλλάξει την υπάρχουσα κατάσταση;

Η πίστη είναι σημαντική. Να  πιστεύω πως πάω  κάπου κι ας αργήσω. Η νέα γενιά θέλει να αλλάξει τα πράγματα.  Επειδή είμαι δάσκαλος και μιλάω με τα παιδιά,  βλέπω πως είναι φοβισμένα και χαμένα.  Φεύγουν όλοι στο εξωτερικό,  ο γιος μου είναι στο εξωτερικό, αυτό με πληγώνει αφάνταστα.  Όμως οι νέοι παλεύουν, τρέχουν.  Σιγά σιγά κάτι βρίσκουν. Υπάρχει ένας πλουραλισμός τεράστιος βέβαια, αλλά κάτι αχνοφαίνεται μέσα στον ανεμοστρόβιλο που μας πήρε και μας σήκωσε.  Όταν ξεκίναγα εγώ στο θέατρο, ήταν δύσκολα τα πράγματα κι άγρια, όμως πιστεύαμε στο δάσκαλό μας, τον Κουν, και σε αυτό που κάναμε. Θέλαμε ελάχιστα πράγματα, μια έξοδο σε μια ταβέρνα μια στο τόσο και καλά ήμασταν.  Η νέα γενιά κάπου σκορπίζεται . Μας έπιασε και μια τρελή ξενομανία. Λίγο σαν να μας ξεγέλασαν,  όπως ο Κολόμβος ξεγέλασε  τους ιθαγενείς με τα καθρεφτάκια. Απλώς εμείς μπορέσαμε να κάνουμε κάποια πράγματα, υλικά και πνευματικά. Έκανα ένα παιδί, του έφτιαξα ένα σπίτι, το σπούδασα, τώρα όλα αυτά τα πληρώνουμε. Καταθέτω  την ψυχή μου σε αυτό το έργο.

Ο παππούς ανήκει σε μια παλιότερη γενιά. Αυτή δεν έχει ένα μερίδιο ευθύνης για όσα συνέβησαν;

Ο παππούς δεν βγάζει την ουρά του απέξω. Στο τέλος έχει έναν μονόλογο,  έναν βαθιά πολιτικό και συναισθηματικό λόγο, όπου δεν αποποιείται τις ευθύνες.



Η δική σας γενιά πού έχει φταίξει στο σημερινό αδιέξοδο;

Γεννήθηκα το ’43, ξέρετε. Εμάς  μας έπιασε μια λαιμαργία μετά την Εφταετία. Εκεί που μπορούσαν να μπουν βάσεις για να γίνει ένα κράτος με δομές, εκεί λιποψύχησαν κι οι πολιτικοί και όλοι, κι εγώ μέσα σε αυτούς. Αναζητήσαμε μια καλύτερη ζωή, που άρχισε να μας δίνεται και να την κυνηγάμε. Από λαϊκή  τάξη θέλαμε όλοι να γίνουμε αστοί. Αλλά όλα αυτά χρειάζονται κουλτούρα και υποδομή.  Αυτό πληρώνουμε σήμερα.

Πώς εμπνευστήκατε αυτόν τον παππού;

Είμαι κι εγώ παππούς.  Κατά καιρούς έχω γράψει αρκετούς παππούδες,  γιατί  έχουν μια σοφία. Μπορεί να μην σπούδασαν, αλλά όταν πορεύεσαι στη ζωή κι οσφραίνεσαι κι ακούς,  περνάς μεγάλο πανεπιστήμιο.  Αυτός είναι πια  κατάκοιτος.  Όμως είναι ένας Ρωμιός κλασικός, ένα μπαξές ωραίος που μπορεί να πει αυτά που θέλει με ακρίβεια και λίγα λόγια. Κλείνει τα εκατό και στο έργο παρακολουθούμε την τελευταία μέρα του. Νομίζω πως κι ο ίδιος το ξέρει ότι φτάνει το τέλος.  Όταν οι άνθρωποι είναι κοντά στο θάνατο, αν το μυαλό είναι καθαρό και το δικό του είναι, κάνουν έναν απολογισμό και βλέπουν τα πάντα.



Έχει τελικά περιουσία;

Η περιουσία του είναι το μυαλό του. Αλλά αυτό δεν μπορούν να του το πάρουν.  Μπορεί  μόνο να το μεταλαμπαδεύσει στα εγγόνια του.  Από υλική άποψης, έχει μόνο ένα νεοκλασικό.  Το οποίο αφήνει στα παιδιά. Ο περίγυρος του παππού   είναι οι άνθρωποι που θέλουν να αρπάζουν, δεν έχουν συνοχή ηθική κι ψυχική.