Παλιοί, καλοί U2 σε φρέσκο αμπαλάζ

Το πέντε, αν πιστέψουμε στις προληπτικές αποτιμήσεις, είναι προφανώς ο αγαπημένος αριθμός των U2: πέντε χρόνια μεσολάβησαν από την έκδοση της τελευταίας τους δουλειάς αλλά και 5.000.000 άλμπουμ είναι το ρεκόρ πωλήσεων που έχει καταγραφεί ανάμεσα στα διάφορα επιτεύγματά τους. Αρέσουν δεν αρέσουν -ειδικά στη νέα γενιά που δυσκολεύεται να ενστερνιστεί τις πολιτικοκοινωνικές αγωνίες και τα ροκ ξεσπάσματα-, οι U2 είναι σίγουρα το μεγαλύτερο εν ζωή ροκ συγκρότημα μετά τους Rolling Stones.

Το «Achtung Baby» και το «Joshua Tree» καταγράφονται στα σύμβολα της ροκ εποποιίας, όπως και άπειρα άσματα που φέρουν την ασυναγώνιστη ιρλανδική σφραγίδα. Από κει και πέρα αρχίζει το παιχνίδι του μάρκετινγκ που ξέρει πολύ καλά να παίζει ο Bono, συνταιριάζοντας την καπιταλιστικού τύπου παντοκρατορία του με τις πάσης φύσεως αγαθοεργίες αλλά και την επαγγελματική τελειομανία με την υπερβολική -έως εκνευριστική- προβολή. Κάτι ανάλογο συνέβη και με το «Songs of Innocence» (Virgin, EMI) το οποίο έκανε θραύση μέσα από τη δωρεάν παροχή του στους χρήστες των iTunes και το φαντασμαγορικό του λανσάρισμα σε ειδική εκδήλωση με τον ενθουσιώδη Τιμ Κουκ. Eίναι βέβαιο ότι ο δίσκος εκπληρώνει όσα υπόσχεται ο τίτλος: επαναφέρει εικόνες από τη χαμένη αθωότητα των παλιών καιρών στους σκοτεινούς δρόμους του Δουβλίνου και προσδοκά να συσπειρώσει, μέσα από τα γνωστά ακούσματα, τους παλιούς φαν του συγκροτήματος.

Φόρος τιμής στον Τζόι Ραμόν

Τα γνωστά ροκ ξεσπάσματα με τις punk rock επιρροές των πρώτων χρόνων είναι εκεί - εξάλλου το πρώτο τραγούδι του δίσκου αποτίει φόρο τιμής στον Τζόι Ραμόν και είναι από τα καλύτερα ενώ ανατρέχει σχεδόν γενεαλογικά σε όλες τις μεγάλες επιρροές της μπάντας. Εκτός από τον ίδιο τον Ραμόν, που ήταν και είδωλο του Bono, υπάρχουν και οι καθαρές ροκ καταβολές του καθηλωτικού «This Is Where You Can Reach Me Now» που φέρνει έντονα στον νου το «Sunday, Bloody Sunday». Είναι ωστόσο λογικό οι στίχοι του να είναι ποτισμένοι με δόσεις μεγαλύτερης νοσταλγίας απ’ ό,τι ξεσηκωτικής οργής - όπως ήταν τότε η επική Ματωμένη Κυριακή.

Απολαυστικό και εξίσου «καθησυχαστικό», από την άποψη ότι δεν απέχει από τους γνώριμους ήχους, είναι και το «Song to Someone» - το τραγούδι του άλμπουμ που αφιερώνει ο Bono στην αγαπημένη του σύζυγο. Ακόμα πιο συγκινητικό είναι το «Iris (Hold Me Close)» που αυτή τη φορά ο φρόντμαν των U2 γράφει για τη μητέρα του που πέθανε όταν εκείνος ήταν 14 ετών.



To εξώφυλλο από το νέο άλμπουμ των U2

Προσωπικά πάντως θα προτιμήσω τα πιο πολιτικά και σκληρά tracks, όπως το συγκλονιστικό «Raised by Wolves», γεμάτο αίμα, ένταση και σάρκα για μια σειρά από βομβιστικές ενέργειες στο Δουβλίνο μια παγωμένη νύχτα της δεκαετίας του ’70: «Βρίσκομαι σε ένα ανοιχτό βανάκι την ώρα που η ερυθρά θάλασσα έχει καλύψει το οδόστρωμα. Δεν ξέρω ακριβώς τι είναι - μεταλλική σύγκρουση θαρρώ. Αλλά τώρα που το βλέπω καλύτερα το μετανιώνω. Τριάντα τρεις καλοί άνθρωποι διαμελίστηκαν στις 5.30 το απόγευμα της Παρασκευής». Δύσκολοι στίχοι για να μπουν σε τραγούδι, αλλά αυτό οι U2 ξέρουν να το κάνουν εδώ και χρόνια καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Και συνεχίζουν.

Αναμφίβολα, το «Songs of Innocence» είναι το πιο προσωποκεντρικό, εξομολογητικό, συγκινητικό και ανθρώπινο άλμπουμ των U2, φτιαγμένο σε εποχές που όλοι θέλουν να θυμούνται τι είναι ροκ και τι ακριβώς το γέννησε. Ακόμη και αν ακούγεται παράταιρο να φέρεις τη σφραγίδα του ροκά στην άμουση και άχρωμη εποχή των iTunes, είναι κάτι σαν παρηγοριά για όλα τα τέκνα της αθωότητας που, παρά τα χρόνια που πέρασαν, δεν έχουν ακόμη μεγαλώσει. Οπως ευτυχώς και οι ίδιοι οι U2.