Τρυφερά θυμάται τον Πικάσο η μούσα του, Φρανσουάζ Ζιλό

Είκοσι ενός χρονών ήταν η Φρανσουάζ Ζιλό, όταν έγινε η μούσα του Πάμπλο Πικάσο. Τότε, αυτός ήταν 40 χρόνια μεγαλύτερός της. Σήμερα, στα 95 της, με τρυφερότητα θυμάται τον Πάμπλο η Φρανσουάζ.

Πριν λίγες ημέρες, βρέθηκε στο Γαλλικό Ινστιτούτο για να συζητήσει με την συγγραφέα Σιλβί Βοτιέ, το βιβλίο της «Πικάσο/Πικό, Πικό/Πικάσο: Μια Μαγική Στιγμή στη Βαλορίς, 1948-1953». Και οι αναμνήσεις έφεραν χαμόγελο στα χείλη της.



Κι όταν ο συγγραφέας Γκρέγκορι Σπεκ ρώτησε αν ο Πάμπλο ήταν τόσο σπουδαίος εραστής όσο ήταν ζωγράφος, η Φρανσουάζ απάντησε: «Ήταν μια ηφαιστειακή δύναμη της φύσης, κι έτσι φέραμε στον κόσμο τα δυο παιδιά μας: την Παλόμα, που είναι φημισμένη σχεδιάστρια. Και τον Κλοντ, που είναι φτυστός ο πατέρας τους, κι είναι εδώ δίπλα μου».

Ο Πικάσο γνώρισε τη Φρανσουάζ την άνοιξη του 1943 - ήταν 62 και αυτή 21 χρονών ζωγράφος - ζητώντας από έναν φίλο του, ηθοποιό, που καθόταν σε διπλανό τραπέζι σε εστιατόριο μαζί με την Ζιλό κι έναν άλλον ζωγράφο να του τη συστήσει.


Ήταν εραστές τα επόμενα δέκα χρόνια, δούλευαν στενά μαζί και αυτή έφερε στον κόσμο δύο από τα παιδιά του. Ο Πικάσο την έλεγε «η γυναίκα που λέει "Όχι"», γιατί ήταν η μόνη που τολμούσε να του φέρει αντίρρηση.

Μπορεί, σήμερα, η Φρανσουάζ να έχει τρυφερές μόνο αναμνήσεις από τον Πάμπλο, αλλά στην αυτοβιογραφία της «Η ζωή με τον Πικάσο» έγραφε: «Από τότε που συνειδητοποίησα ότι αυτός ζούσε σε έναν κόσμο κλειστός στον εαυτό του και ότι, κατά συνέπεια, η μοναξιά του ήταν πλήρης, θέλησα να εξερευνήσω τη δική μου μοναξιά... Σύντομα κατάλαβα ότι ο πυρήνας του προβλήματος ήταν ότι με τον Πικάσο πρέπει πάντα να υπάρχει ένας νικητής και ένας ηττημένος. Δεν μπορούσα να είμαι ικανοποιημένη με το να είμαι νικητής, και πιστεύω ότι δεν μπορεί να είναι ικανοποιημένος με αυτό κάποιος που είναι συναισθηματικά ώριμος. Κι ούτε υπήρχε κάτι να κερδίσεις με το να είσαι ηττημένος, γιατί με τον Πικάσο τη στιγμή που ήσουν ηττημένος έχανε κάθε ενδιαφέρον. Μιας και τον αγαπούσα, δεν είχα περιθώριο να ηττηθώ. Τι μπορεί να κάνει κανείς μπροστά σε ένα τέτοιο δίλημμα;».