Τα ελληνικά... Τομάρια εντυπωσιάζουν στην Βενετία

Είναι μια συννεφιασμένη αλλά ζεστή Τετάρτη στην Βενετία. Το Τζιαρντίνι ο μεγάλος κήπος της Μπιενάλε Βενετίας, είναι γεμάτος από τους εκλεκτούς λίγους που έχουν προσκλήσεις για να δουν τις εθνικές συμμετοχές στην μεγαλύτερη εικαστική συνάντηση του πλανήτη. Τραπεζίτες του κόσμου, εφοπλιστές, Σάχηδες και οι διευθυντές των μεγαλύτερων Μουσείων στήνονται υπομονετικά σε ουρές έξω από τα διάσπαρτα κτίρια των εθνικών συμμετοχών στον κήπο του Τζιαρντίνι.

Η Ελλάδα μια από τις τυχερές χώρες που έχει εξασφαλίσει εδώ και δεκαετίες περίπτερο. Φέτος η καλλιτέχνιδα Μαρία Παπαδημητρίου ανατρέπει τα δεδομένα.

Αυτό που περίμεναν να δουν οι περισσότεροι, ζωγραφικά ή γλυπτικά έργα έχει αντικατασταθεί από ένα ολόκληρο εργαστήριο βυρσοδεψίας.

Ένα πραγματικό και εν λειτουργία κατάστημα, που εμπορεύεται τομάρια και δέρματα ζώων στην πόλη του Βόλου, μεταφέρθηκε αυτούσιο από την καλλιτέχνιδα στο ελληνικό περίπτερο. Ένα τολμηρό εγχείρημα, ένα οξύ αποτύπωμα της ελληνικής κρίσης, μια αποτύπωση της Ελλάδας που ξεχνάμε.



Τα "αγριμικά" όπως ονομάζεται το κατάστημα του κυρίου Μανώλη Ζιώγα στο Βόλο είναι από τα τελευταία του είδους στην περιοχή του Βόλου. Όπως ακριβώς είναι, "ζωντανό" μεταφέρθηκε στον χώρο του περιπτέρου και ο θεατής αναβιώνει τον εργασιακό χώρο στον οποίο ο κ. Ζιώγας ζει καθημερινά.



Τομάρια ζώων κρέμονται από τους τοίχους, μαζί με εικονίσματα, σημειώσεις και φωτογραφίες της συζύγου του ιδιοκτήτη, παλιά αποκόμματα εφημερίδων αλλά και ζωγραφιές από τα εγγόνια του. Ακόμα και η τουαλέτα του εργαστηρίου υπάρχει εκεί θυμίζοντας την ανθρώπινη παρουσία.



Το ανθρώπινο είδος συναντά στο ζωικό βασίλειο, δέος, θαυμασμό αλλά και αποστροφή. Τα τομάρια από τα ζώα συμβολίζουν βέβαια και την σήψη της σύγχρονης κοινωνίας και την αποξένωση του ανθρώπου από τη φύση.



Ζώα όπως λύκοι και αρκούδες, πρωταγωνιστές σε δεκάδες αρχαίους και λαϊκους μύθους της Ελλάδας και το κόσμο, είναι πρωταγωνιστές μαζί με τον κύριο Μανώλη που μιλάει στην κάμερα, εξιστορώντας μέσα από τη ζωή του την σύγχρονη κ νεώτερη ελληνική ιστορία στην οποία στέκεται κριτής.



Το έργο αυτό πραγματικά εντυπωσιακό είναι μια αλληγορία. Όπως το κτήνος αρνείται να προσαρμοστεί και να εξημερωθεί, έτσι και ο ηλικιωμένος ιδιοκτήτης αρνείται να προσαρμοστεί στη σύγχρονη εποχή και να αφήσει το οικείο παρελθόν του. Αλλά ίσως αρνείται ενστικτωδώς να αποδεχτεί την παρακμή της σύγχρονης κοινωνίας.

Είναι ένα έργο που είναι άξιος εκπρόσωπος της παρούσας ελληνικής συνθήκης. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη εκπροσώπηση για την Ελλάδα, σε αυτές τις αγριμικές, αντίξοες στιγμές που ζούμε.