Η έκθεση παρουσιάζει έργα γυναικών καλλιτεχνών τα οποία πραγματεύονται ιστορίες πολέμου τοποθετημένες τόσο σε προσωπικό όσο και σε ιστορικό επίπεδο. Κάθε έργο ιχνογραφεί διαφορετικά το φαινόμενο του πολέμου στο χώρο του υποσυνείδητου τονίζοντας τη σημασία της υποκειμενικής εμπειρίας. Τα έργα συνδυάζουν όψεις της ανθρώπινης κατάστασης, όπως το προσωπικό και το πολιτικό, το δημόσιο και το ιδιωτικό, το ψυχικό και το πολιτισμικό, οι οποίες συχνά οριοθετούνται αυταρχικά από στοχευμένες ιστορικές αφηγήσεις.
Η έκθεση στεγάζεται στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Ερμούπολης, χώρος που αντανακλά το προσωπικό βίωμα και τη συλλογική μνήμη και αποτελεί ένα ενεργό και ζωντανό κέντρο της κοινότητας. Οι θεατές καλούνται να εξερευνήσουν διαφορετικές αλλά συνυπάρχουσες πλευρές της ψυχικής τους ταυτότητας και να προσεγγίσουν τις όποιες πολιτικές διαστάσεις αυτής της συνειδητοποίησης. Τα έργα της έκθεσης αναφερόμενα στις συνέπειες της συμβατικής διάσπασης της ψυχικής και της κοινωνικής ταυτότητας, καθιστούν την τέχνη ως διαμαρτυρία και ως παρέμβαση στις κυρίαρχες και πατριαρχικές ιστορικές αφηγήσεις, στις πολιτικές επιστήμες και την πολιτική αντίσταση. Ταυτόχρονα, η συνάντηση της ιστορίας της τέχνης με την ψυχανάλυση, την πολιτική και φεμινιστική θεωρία ανασύρει το παρελθόν σε μια προσπάθεια να δημιουργηθεί μια εικόνα του σύγχρονου με ιστορικές προεκτάσεις.
Στο Measures of Distance (1988) η Mona Hatoum διαβάζει γράμματα της μητέρας της από τον εμπόλεμο Λίβανο τη στιγμή που η ίδια είναι εξόριστη στο Λονδίνο. Τα γράμματα προβάλλονται σε φωτογραφίες της μητέρας της ενώ παράλληλα ακούγεται η συνομιλία των δυο γυναικών στο μπάνιο του πατρικού σπιτιού. Η σχέση μητέρας-κόρης αναδεικνύει τα θραύσματα της εξορίας και της μετατόπισης, της οικειότητας και της αποξένωσης, της μνήμης και της απώλειας. Στο The Sniper (2007) η Adela Jušić εξερευνά την εμπλοκή του πατέρα της στην εμφύλια σύρραξη της Βοσνίας και διαβάζει το σημειωματάριο του ενώ σχεδιάζει σε λευκό φόντο. Οι «παράπλευρες απώλειες», η ομοιομορφία του θανάτου και η αδυναμία του λόγου μπροστά στο τραύμα αναδύονται τόσο στην επιφάνεια του χαρτιού όσο και στην οθόνη. Η Silvia Kolbowski στο After Hiroshima Mon Amour (2008) βασιζόμενη στη γνωστή ταινία του Alain Resnais δημιουργεί ένα διαφορετικό οπτικό πεδίο για τόπους Αμερικανικής εισβολής και εγκατάλειψης στο Ιράκ και την Νέα Ορλεάνη αντίστοιχα. Πιστές αναπαραστάσεις σκηνών διακόπτονται με σκηνές βίας και καταστροφής από το διαδίκτυο. Το έργο ρίχνει φως στη στενή σχέση ερωτισμού και εχθρικότητας, βίας και τραύματος και περιπλέκει γνώριμες αφηγήσεις και αποδόσεις της έννοιας του μεταπολεμικού. Η Πάκυ Βλασσοπούλου για το έργο της 33,478 (2014) συνθέτει ένα γλυπτό από κομματιασμένο ξύλο, αιχμηρά μαρμάρινα θραύσματα και σκισμένα βιβλία από τα οποία έχει παραμείνει μονάχα η ράχη τους. Η καλλιτέχνης επεξεργάζεται την επιθετική ενόρμηση ως εννοιολογική και γλυπτική χειρονομία στην ιστορία της τέχνης, έτσι ώστε να ανακαλύψει συνειδητές και ασυνείδητες πηγές εξουσίας. Σκηνοθετεί μια διαμάχη μεταξύ θεωρίας και πράξης, ιστορικής αφήγησης και προσωπικού βιώματος δημιουργώντας ενα ερειπωμένο πεδίο ανάγνωσης.
Καλλιτέχνες: Mona Hatoum, Adela Jušić, Silvia Kolbowski, Πάκυ Βλασσοπούλου
Επιμέλεια: Κώστας Στασινόπουλος
Εγκαίνια: 26 Ιουλίου 2014, 6-8μμ
Ώρες λειτουργίας: 4-8μμ
www.syrosfilmfestival.org
26 Ιουλίου – 1 Αυγούστου 2014
Syros International Film Festival
2ο Δημοτικό Σχολείο Ερμούπολης
Σύρος
