Μας αφορά η απώλεια του μοναχικού Μάτσε;

Η Νεανική Σκηνή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος παρουσιάζει αυτή την περίοδο το έργο «Σε μένα μιλάς;» (πρωτότυπος τίτλος: EINS AUF DIE FRESSE), του Ράινερ Χάχφελντ, σε μετάφραση Γιάννας Τσόκου και σκηνοθεσία Στέλλας Μιχαηλίδου στη Μονή Λαζαριστών - Σκηνή Σωκράτης Καραντινός. 

Στο τολμηρό αυτό έργο του 1996, ο συγγραφέας , παρακολουθεί την καθημερινότητα τεσσάρων εφήβων μετά την αυτοκτονία του συμμαθητή τους. 

Σε ένα ενημερωτικό σημείωμα για την παράσταση διαβάζουμε: «Πόσο τους αφορά η απώλεια του μοναχικού Μάτσε;

Σε σύντομες και γεμάτες δράση σκηνές, ο Χάχφελντ, θίγει με σύγχρονο τρόπο, το ζήτημα του εκφοβισμού στο σχολείο και καλεί νέους και ενήλικες θεατές να προβληματιστούν πάνω σε θέματα όπως: βία, φιλία, προσωπική ευθύνη, φόβος, μοναξιά, σεξουαλικότητα, σχέσεις στο σχολείο και στην οικογένεια.

Το έργο, που παραμένει για δύο δεκαετίες στο ρεπερτόριο του θρυλικού Γκριπς Τεάτερ, ενός από τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά θέατρα για παιδιά και νέους, παρουσιάζεται στο ΚΘΒΕ σε πανελλήνια πρώτη».

Σε ένα κείμενο που γράφτηκε ειδικά για το πρόγραμμα του ΚΘΒΕ τον Οκτώβριο του 2017 ο Ράινερ Χάχφελντ επισημαίνει μεταξύ άλλων τα εξής: «Στα μέσα της δεκαετίας του ΄90, οι εφημερίδες γέμισαν από ειδήσεις που αναφέρονταν στην εξάπλωση της βίας στα σχολεία. Ξυλοδαρμοί, ληστείες, εκβιασμοί και μπούλινγκ απασχολούσαν καθημερινά τον τύπο, ενώ δεν προσφερόταν καμία βοήθεια στα σχολεία. Το Γκριπς Τεάτερ χρειαζόταν ένα έργο με αυτά τα θέματα. Τότε έγραψα το Σε μένα μιλάς; με τη βοήθεια παιδαγωγών, εκπαιδευτικών, παιδοψυχολόγων και δικαστικών που ασχολούνται με ανηλίκους, μαθητριών και μαθητών.

Στα χρόνια που πέρασαν από το πρώτο ανέβασμα, το 1996, το πρόβλημα της βίας στα σχολεία επιδεινώθηκε. Σ’ αυτό συνέβαλε κάτι που τότε φυσικά δεν γνωρίζαμε, δηλαδή η χρήση των κινητών, του ίντερνετ αλλά και η εξέλιξη των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Το έργο παραμένει, λοιπόν, επίκαιρο και έχει σταθερή παρουσία στο ρεπερτόριο του Γκριπς Τεάτερ μέχρι σήμερα. Βέβαια, όλα αυτά τα χρόνια έγιναν συχνά αλλαγές, ώστε να παρακολουθεί το έργο τις εξελίξεις.

Δυστυχώς το θέατρο δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Δεν είναι ιεραποστολή. Και βέβαια δεν μπορεί να προσφέρει λύσεις στα προβλήματα των παιδιών. Το θέατρο όμως έχει τη δυνατότητα να αναδείξει τα θέματα και –μέσα από το χιούμορ και τη δράση– να βοηθήσει παιδιά και εφήβους να αντιληφθούν τα προβλήματα και ίσως τα βοηθήσει στις επιλογές τους και στον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο».

Σε ένα δικό της σημείωμα η σκηνοθέτιδα γράφει: «Ένας μαθητής γυμνασίου αυτοκτονεί. Γιατί; Τι συνέβη; Ποιοι ευθύνονται;

Διαβάζουμε και ξαναδιαβάζουμε το έργο με τον θίασο και κάθε φορά μας αποκαλύπτεται όλο και πιο σύνθετο το τοπίο της βίας, του εκφοβισμού και της αλληλεξάρτησης.

Κανένας μας δεν είναι αθώος. Σπάνια όμως έχουμε επίγνωση της ευθύνης μας.

Κλεισμένοι στα δικά μας προβλήματα δε βλέπουμε, δε συνειδητοποιούμε τον αντίκτυπο της αδιαφορίας και της σιωπής μας. Πνίγουμε και την παραμικρή ενοχή μεταφέροντας την ευθύνη μας σε κάποιον άλλον. Δε ζούμε συνειδητά και με την άγνοιά μας συμμετέχουμε στην αλυσίδα της βίας και την ισχυροποιούμε.

Πίσω από τους θύτες και τα θύματα μοιάζει να κρύβεται η απεγνωσμένη ανάγκη για αγάπη, για αναγνώριση, για σεβασμό, για σχέση.

Όλοι ζητάμε αγάπη. Μόνο που το κάνουμε με λάθος τρόπο».