Το θέατρο Πόρτα και η… δονκιχωτική τέχνη

«Το θέατρο είναι μία από τις τελευταίες αφορμές να μαζεύονται οι άνθρωποι και να μην είναι διασπασμένοι» είναι η εύστοχη διαπίστωση του Θωμά Μοσχόπουλου λίγο προτού ξεκινήσει να μας περιγράφει το πρόγραμμα του θεάτρου Πόρτα για τη νέα σεζόν. Εύστοχη γιατί μολονότι το θέατρο δεν έχει τη μαζικότητα μιας συναυλίας ή του κινηματογράφου, παραμένει ένας πόλος ψυχαγωγίας που ενώνει τον κόσμο, ακόμα και σε μία εποχή που παρουσιάζονται ορισμένες αυτοκαταστροφικές συνήθειες στον χώρο, όπως υπερπληθωρισμός παραγωγών, πτώση ποιότητας λόγω ένδειας και άγνοιας κτλ. Σε αυτό το σκηνικό, το θέατρο Πόρτα προτείνει ένα στοχευμένο πρόγραμμα, το οποίο δίνει όπως πάντα προτεραιότητα στα παιδιά - μια βασική κατεύθυνση που του έχει δώσει η πρόεδρός του, Ξένια Καλογεροπούλου. 

Ο κ. Μοσχόπουλος απέφυγε από την αρχή τις πομπώδεις δηλώσεις. «Φέτος δεν θα σώσουμε το ελληνικό θέατρο. Αποφασίσαμε να κάνουμε αυτή την εξαίρεση, να μην προτείνουμε συγκλονιστικές δημιουργίες που δεν θα έχουν ξαναειπωθεί ποτέ. Προσπαθούμε να κάνουμε τη δουλειά μας. Προσπαθούμε εδώ και τέσσερα χρόνια να κάνουμε τη δουλειά μας και μπορώ να πω ότι την κάνουμε. Το καλύτερα ή χειρότερα πάντα παίζει, αλλά το γεγονός ότι είμαστε ακόμα χαρούμενοι για τις επιλογές μας και υπερήφανοι για αυτές, αυτό μας κάνει να έχουμε κουράγιο να συνεχίσουμε», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Αυτό δεν σημαίνει, πάντως, ότι οι προσδοκίες είναι χαμηλές. Όπως και παλαιότερα, έτσι και φέτος, το Πόρτα παίρνει τα ρίσκα του -αν και μάλλον σε κατά τι χαμηλότερο βαθμό από πέρυσι-, αποφεύγοντας την πεπατημένη των γνωστών παραγωγών. «Πέρυσι τέτοια εποχή, όταν κάναμε το αντίστοιχο, πολλοί από εσάς σχεδόν με στριμώξατε στη γωνία λέγοντας “μα, γιατί ξεκινάτε με μία σεζόν τόσο δύσκολη με ηθοποιούς που δεν τους ξέρει κανείς γιατί είναι πολύ νέοι, γιατί δεν πάτε σε πιο ασφαλείς επιλογές που θα σας εξασφαλίσουν ένα ταμείο; ”, γιατί όπως όλοι ξέρετε όλα βασίζονται στο ταμείο, δεν υπάρχει κάποιο κεφάλαιο ή χορηγίες -εκτός από ορισμένες πολύ μικρές (δόθηκαν και κάποιες επιχορηγήσεις όπως ξέρετε, δύο από τις παραγωγές μας είναι από αυτές που έχουν επιχορηγηθεί). Πραγματικά, δεν καταλαβαίνω, αν δεν το κάνει κανείς επικίνδυνο αυτό το πράγμα, ποιος είναι ο λόγος να το κάνει; Αν η τέχνη δεν είναι λίγο ριψοκίνδυνη, λίγο δονκιχωτική, ποιος ο λόγος; Ποιος έχει ανάγκη από ένα κουραστικό, βαρετό, συμβατικό, γνωστό πράγμα;», επεσήμανε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Πόρτα.







Όσο για τα ρίσκα; Ο ίδιος διευκρινίζει: «Φέτος τα ρίσκα είναι λίγο διαφορετικά. Προσπαθούμε να χτίσουμε ένα ρεπερτόριο. Πράγματα που έχουν παιχτεί λιγότερο χρόνο ή δεν έχουν κλείσει τον κύκλο τους ή πιστεύουμε ότι με μία αφορμή έχει νόημα να ξαναπαιχτούν και όχι […] μπορούν και πρέπει να ξαναπαίζονται. 

»Για παράδειγμα, επειδή το 2018 έχει ανακηρυχτεί από την UNESCO η Αθήνα ως πρωτεύουσα του βιβλίου, είπαμε ότι οι τρεις προηγούμενες και μία καινούργια παραγωγή, που είναι διασκευές πάνω σε γνωστά κλασικά λογοτεχνικά έργα θα αποτελέσουν τη βασική ενότητα των έργων που θα αποτελέσουν το βραδινό μας ρεπερτόριο, δηλαδή επαναλαμβάνονται “Οι Αναστατώσεις του Οικότροφου Τέρλες” -μία παράσταση που άφησε το στίγμα της, έχοντας παιχτεί λίγο καιρό πρόπερσι και ακόμα λιγότερο πέρυσι και είπαμε να την ξαναβάλουμε στο ρεπερτόριο φέτος-, η “Μύτη”, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Γκόγκολ από τους Patari Project δεν έκλεισε τον κύκλο της, παίχτηκε με γεμάτο το θέατρο για λίγες παραστάσεις και θα υπάρχει ξανά φέτος, η “Δίκη του Κ” που έκανα εγώ με τη συνεργασία της Σοφίας Πάσχου θεωρήσαμε ότι αξίζει τον κόπο να συνεχιστεί και φέτος. Η καινούργια παραγωγή είναι μία διασκευή που κάνω εγώ πάνω στον “Καντίντ” του Βολταίρου».







Πρεμιέρα κάνει φέτος και η παράσταση «Αληθινός» των VASISTAS. «Η άλλη πρόταση είναι αυτή που εδώ και πολύ καιρό με την Αργυρώ Χιώτη και τους VASISTAS θέλαμε να δουλέψουμε και κάθε χρόνο κάτι συνέβαινε και το αναβάλαμε. Κάνουμε μία παράσταση για μεγάλους, που μπορούν να παρακολουθήσουν και παιδιά», σχολιάζει ο κ. Μοσχόπουλος.

Οι Patari Project δοκιμάζουν φέτος μία ακόμα νέα παραγωγή, έπειτα από το «Πιάνω Παπούτσι Πάνω στο Πιάνο», που όπως αναφέρει και ο κ. Μοσχόπουλος χαριτολογώντας, «μας ξελάσπωσε για δυο χρόνια». Και ο τίτλος αυτής, «Χιονάνοι», που βασίζεται στο παραμύθι της Χιονάτης και η οποία θα παρουσιαστεί από τους Patari σε δύο πλατφόρμες, αντί για μία που μας είχαν συνηθίσει ως τώρα. 

«Πάντα η ναυαρχίδα μας είναι το παιδικό θέατρο», συνεχίζει ο κ. Μοσχόπουλος. «Ξεκινάμε από την εξαιρετική συνεργασία που είχαμε με το Μικρό Θέατρο Αγρινίου και την Κατερίνα Καραδήμα, που πέρυσι παρουσίασε το “Κοίτα”. Φέτος παρουσιάζει μία δουλειά που ούτως ή άλλως έχει κλείσει τον κύκλο της στο Αγρίνιο και αυτό βοηθά και λιγάκι την ανάγκη που έχουμε όχι μόνο να αποκεντρωθούμε, αλλά να καταλάβουμε ότι και οι άνθρωποι που πασχίζουν και δουλεύουν εκτός κέντρου ότι το κέντρο δεν είναι κάτι απροσπέλαστο. Η Κατερίνα, λοιπόν, έχει ετοιμάσει την παράσταση για βρέφη “Έξω Πάνω Μέσα Κάτω”, την οποία είδαμε και φιλοξενούμε με μεγάλη χαρά». Η νέα παράσταση ντύνεται μουσικά από τον Φοίβο Δεληβοριά.









Παράλληλα, συνεχίζονται για τέταρτη χρονιά τα «Παραμύθια με την Ξένια». Ο ρόλος της παραμυθούς, όπως αναφέρει η ίδια η κ. Καλογεροπούλου «με δυσκολεύει και συγχρόνως με ευχαριστεί πάρα πολύ γιατί η επαφή με τα παιδάκια κοντά-κοντά με τους γονείς τους είναι κάτι πολύ ζεστό και πολύ συγκινητικό. […] Χαίρομαι που θα το κάνω μέσα σε όλα αυτά τα μεγάλα που γίνονται και θα είμαι και εγώ ένα κομμάτι της Πόρτας». «Όχι ένα κομμάτι της Πόρτας, Η Πόρτα», απάντησε ο κ. Μοσχόπουλος. Ακόμα, εντάσσεται στο ρεπερτόριο και η «συναυλιο-παιχνιδο-παράσταση» των Burger Project με τίτλο «Μουσική και Φίλοι». Τέλος, αλλά όχι τελευταίο, συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά η Χορωδία Ανέργων.