Αποτυπώνοντας το πρόσωπο της φτώχειας

Η σημαντικότερη ίσως Αμερικανίδα φωτογράφος, η Ντορόθεα Λάντζ, ξεκίνησε ως εργαζόμενο κορίτσι, χωρίς ιδιαίτερες βλέψεις για τις τέχνες και τα γράμματα. Ψάχνοντας για δουλειά, στις αρχές του 20ου αιώνα, προσέγγισε τον Άρνολντ Γκενθ, έναν από τους πιο πετυχημένους φωτογράφους πορτρέτων της Αμερικής. Εκείνος την προσέλαβε ως γραμματέα αλλά της δίδαξε κάποια πράγματα γύρω από τη φωτογραφία.

Ύστερα από τη μετακόμισή της, στο Σαν Φρανσίσκο το 1918, η Λαντζ κατάφερε να ανοίξει το δικό της στούντιο. Η ίδια έβλεπε τη δουλειά της περισσότερο ως έργο παρά ως τέχνη και προτιμούσε να εξυπηρετεί τις επιθυμίες των πελατών της. Ωστόσο, όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση το 29, η Λαντζ άρχισε να φωτογραφίζει ότι συνέβαινε στους δρόμους του Σαν Φρανσίσκο και πειραματίστηκε με νέες τεχνικές, όπως τις κοντινές λήψεις και τις απλές συνθέσεις, που έδιναν έμφαση στο σχήμα και τη μορφή.

Το 1935, η Λαντζ αποτύπωσε με το φακό της, τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των εργατών και των αγροτών, που ζούσαν στις φτωχότερες  περιοχές της  Δυτικής Ακτής και του Νότου, συμπεριλαμβανομένων και των καταυλισμών προσωρινά άστεγων που είχαν χάσει τις περιουσίες ή τα κτήματά τους. Η πιο χαρακτηριστική της φωτογραφία, από εκείνη την εποχή, είναι η μητέρα με τα 3 παιδιά . Ένα κουρασμένο πρόσωπο, αποφασισμένο να παλέψει την φτώχεια  και 3 παιδιά ν ακουμπούν φοβισμένα πάνω της. Η φωτογραφία τραβήχτηκε τον Μάρτη του 1936 σε ένα στρατόπεδο, όπου ζούσαν κάποιοι εποχικοί εργάτες, περίπου 175 μίλια βόρεια από το Λος Άντζελες. Η συγκεκριμένη οικογένεια, τρεις ημέρες μετά τη δημοσίευση της φωτογραφίας της στις εφημερίδες, γέμισε με τρόφιμα, ρούχα και προσφορές ανθρώπων που είχαν συγκινηθεί από το δράμα τους. Αργότερα, η εμβληματική αυτή εικόνα έγινε και γραμματόσημο!
 
Η Λαντζ έγινε η πρώτη γυναίκα φωτογράφος που κέρδισε την υποτροφία Guggenhheim το 1940. 

Η κυβέρνηση της ανέθεσε να καταγράψει τη φυλάκιση του Ιαπωνικού πληθυσμού μετά την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ. Οι φωτογραφίες της θεωρήθηκαν αμφιλεγόμενες και απαγορεύθηκε η δημοσίευσή τους κατά τη διάρκεια του πολέμου. Η ίδια της είδε είκοσι χρόνια αργότερα. Απεικονίζουν το ρατσισμό που βίωσαν οι πολίτες από την αμερικάνικη κυβέρνηση. Η Λαντζ αιχμαλώτισε τη δύναμη και την αντοχή της Ιαπωνικής κοινότητας η οποία συνέχισε να οργανώνει πολιτιστικές εκδηλώσεις και εξέδιδε τις δικές της εφημερίδες μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.





Απογοητευμένη από την αποτυχία της δουλειάς της να δημιουργήσει κοινωνική ή πολιτική αλλαγή, η Λαντζ αποσύρθηκε για χρόνια από τη φωτογραφία. Λίγα χρόνια αργότερα, παρακολούθησε μαθήματα φωτογραφίας στη σχολή Καλών Τεχνών της Καλιφόρνια. Το 1950, ξεκίνησε να δουλεύει για το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Νέας Υόρκης. Στη συνέχεια, το περιοδικό Life ανέθεσε στη Λαντζ να φωτογραφήσει την κοινότητα μορμόνων στη Γιούτα και μια ιρλανδική κοινότητα στο Κάντι Κλερ. Το 1965, τρεις μήνες πριν την πρώτη της ατομική έκθεση, απεβίωσε αιφνιδιαστικά.

Η Ντορόθεα Λαντζ είναι ένα παράδειγμα ευκαιριών που ανοίγονται σε δυνατές και ανεξάρτητες γυναίκες στη σύγχρονη εποχή. Πολλά βραβεία έχουν το όνομά της όπως το βραβείο Λαντζ-Τέϊλορ για την αριστεία στις σπουδές καταγραφής και την υποτροφία Λαντζ για τη φωτογραφία. Τα αρχεία της βρίσκονται στο μουσείο Όκλαντ της Καλιφόρνια.