Ο αδελφός μου, ο Μίμης...

Πήγα στην παρουσίαση του βιβλίου στον κατάμεστο Κήπο του Νομισματικού Μουσείου ( μια ανάσα δρόμος από την Πλατεία Συντάγματος), άκουσα και την Αγγελική, την κόρη του συγγραφέα ( πρωταγωνίστρια των βραβευμένων ταινιών του Λάνθιμου) να διαβάζει επιλεγμένα κομμάτια από το βιβλίο και πήρα μια πρώτη ιδέα… 

Αλλά, η έκπληξη αυτού του βιβλίου θα ερχόταν τις επόμενες μέρες με ένα πιο διεισδυτικό διάβασμα στις σελίδες για τα βάσανα της οικογένειας και των 3 αγοριών της. 
Το ένα από τα αγόρια, είναι ο συγγραφέας του βιβλίου «Πόσο η φόρα ήταν μεγάλη…», ο Μάκης Παπούλιας, από διακριθέντα στελέχη του φοιτητικού κινήματος και των νεολαιίστικων οργανώσεων της Αριστεράς πριν από την Δικτατορία. Οι άλλοι δύο: ο Νικόλας και ο Μίμης. Εγώ στάθηκα στην περίπτωση του τελευταίου, κι αυτό γιατί, σελίδα με την σελίδα, κατάλαβα ότι τον Μίμη – τον μεσαίο της οικογένειας- τον γνώριζα και προσωπικά από την παρουσία και τη δράση του στα δημόσια πράγματα. 

Στην σελίδα 33 διαβάζω : «Ο Μίμης είχε πάρει την δουλειά του θείου και μοίραζε με το ποδήλατο τα γυάλινα μπουκάλια με το γάλα στη γειτονιά. Πολύ βάρος, μπροστά δύο μεγάλες τσάντες από καραβόπανο με έξι κι έξι μπουκάλια και πίσω είκοσι τέσσερα μπουκάλια σε καφάσι με θήκες. Ειδικά τον χειμώνα , με τις λάσπες , ήταν κόλαση. Αλλά ο Μίμης ήταν μπρατσωμένος και αποφασισμένος και έκανε τη δουλειά καλά, φέρνοντας τα πρώτα λεφτά στο σπίτι.»

Η οικογένεια του Βασίλη Παπούλια, από το Ψάρι της Γορτυνίας, στην δύσκολη προ - εμφυλιακή περίοδο βρέθηκε με μετάθεση στη Κάρυστο – ως γραμματέας του τοπικού αγρονομείου. Το 1954, ο πατέρας σε εφαρμογή νόμου του Μαρκεζίνη απολύεται από την δημόσια υπηρεσία, δίχως αποζημίωση και η οικογένεια βρίσκει καταφύγιο δίπλα σε συγγενείς στην Αθήνα. Πιο συγκεκριμένα, στο σπίτι του «θείου Γιώργου» στους Αγίους Αναργύρους, ένα σπίτι με δύο όλα και όλα δωμάτια, για 2 ζευγάρια και 6 παιδιά.   

«Τα πρώτα Χριστούγεννα στην πολύβουη Αθήνα, το 1954, μας βρίσκουν να πουλάμε μπαλόνια σε νοικιασμένο πάγκο στην οδό Αιόλου στα Χαυτεία. Αρχηγός το αδερφάκι μου ο Μίμης , πολύ τολμηρός και εργατικός, ξετρύπωσε τις διαδικασίες , έφτιαξε πάγκο, αγόρασε εμπόρευμα και με το στόμα φουσκώσαμε τα πρώτα μας μπαλόνια. Την άλλη μέρα ανακαλύψαμε την τρόμπα για το φούσκωμα των μπαλονιών και σωθήκαμε από τους πόνους στ΄αυτιά μας. Είχαμε πεισμώσει πολύ με το ξεσπίτωμα που μας κάνανε από την Κάρυστο, ο Μίμης περισσότερο, δεν το έδειχνε αλλά του είχε στοιχίσει πολύ. Δεν μας έλειπε το θάρρος , ψαχνόμασταν να βοηθήσουμε τον πληγωμένο πατέρα μας και είχαμε μεγάλα κουράγια. Πουλήσαμε μπαλόνια όλη μέρα όρθιοι, δεν καταλαβαίναμε από κούραση, πήγαμε καλά, πιάσαμε λεφτά, και η χαρά μας μεγάλη. Περάσαμε κι από την κρεαταγορά, πήραμε δύο συκωταριές γάλακτος να γιορτάσουμε το γεγονός».

Τα χρόνια πέρασαν και ο Μίμης της Οδού Αθηνάς έφτασε να γίνει πρόεδρος του ΔΣ του ΟΤΕ και της ΔΕΗ επί εποχής Σημίτη ( και νωρίτερα, γενικός γραμματέας των ΔΕΚΟ, υποδιοικητής της ΕΤΒΑ κ.α) και το 2010 πρόεδρος του ΔΣ της Chipita. O Μίμης δεν είναι άλλος από τον Δημήτρη Παπούλια, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και έναν από τους πιο στενούς συνεργάτες του Κώστα Σημίτη, ήδη από την εποχή που ο τελευταίος ήταν υπουργός Γεωργίας, στην πρώτη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου. 

Ο Μάκης γράφει για τον Μίμη: «Ο αδερφός από μικρός ήταν ορθολογιστής και μελετηρός, όχι σπασίκλας ούτε μονοσήμαντος, τολμηρός και δουλευτής. Πούλησε λαχεία, δούλεψε σε οικοδομές, σε εμπορικό, κόλλησε από μικρός ένσημα, πήγε νυχτερινό γυμνάσιο, ήταν μάγκας, ερωτεύσιμος, κουβαρντάς, γλεντζές και καλός φίλος. Δεν έζησε ο πατέρας μου να τον καμαρώσει, αν και είχε προβλέψει την πρόοδό του. Ο Μίμης αληθινά έγραψε ιστορία, παιδεύτηκε και κουράστηκε πολύ στη ζωή του, δεν πρόκοψε τυχαία, δούλεψε σκληρά, διάβασε πολύ, με την δικτατορία έφυγε στην Ιταλία και σώθηκε, έμαθε γλώσσες, πήρε πτυχία, άνοιξε άλλους ορίζοντες στη ζωή του.»

Ο Μάκης Παπούλιας με το "Πόσο η φόρα ήταν μεγάλη..." (κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια)- μια συνοπτική αυτοβιογραφία του- δίνει μια εικόνα της μεταπολεμικής Ελλάδας, μέσα από την καθημερινή αγωνία για τον επιούσιο μιας οικογένειας με την στάμπα της ΕΑΜικης καταγωγής.

Ο ίδιος ο συγγραφέας που τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιείται πολιτικά ( μετά δεκαετίες) στο “Ποτάμι”, είναι και ο ίδιος επιχειρηματίας που συνέβαλε στην ίδρυση πρότυπης αγροτουριστικής μονάδας στη γενέτειρα του, το Ψάρι Γορτυνίας. 

Ο συγγραφέας εργάστηκε από νεαρή ηλικία ως εμποροϋπάλληλος επί σειρά ετών, όντας μαθητής νυχτερινής εμπορικής σχολής. Ως φοιτητής της ΑΣΟΕΕ συμμετείχε στους αγώνες του "114" και του "15%", καθώς επίσης και στην ίδρυση της ΕΦΕΕ. Υπήρξε στέλεχος της σπουδαστικής οργάνωσης της προδικτατορικής ΕΔΑ ( από την οποία και τον διέγραψαν), ενώ η χούντα τον φυλάκισε και στη συνέχεια τον εκτόπισε στο Λακκί της Λέρου. Στα πλαίσια της επιχειρηματικής του δραστηριότητας ταξίδεψε σε Ευρώπη και Κίνα. Υπήρξε εκδότης της “Ελεύθερης Γνώμης”, μιας τοπικής εφημερίδας στο Μπραχάμι της Αττικής. Εδώ και χρόνια έχει εγκαταλείψει την Αθήνα και ζει στο Ψάρι , στο χωριό που γεννήθηκε και είναι πολύ περήφανος για το δημιούργημα του, την «Αρκαδιανή».