Ποιο είναι το αγαπημένο σας απόσπασμα από το έργο του Τόλκιν;

Η εθνική μας εορτή και ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου επισκιάζουν όλα τα άλλα κατά την 25η Μαρτίου. Όμως για τους λάτρεις του fantasy, η συγκεκριμένη ημερομηνία σηματοδοτεί και κάτι επιπλέον: την καταστροφή του Ενός Δαχτυλιδιού και την πτώση του Σάουρον στη Μέση Γη. Με αυτή την αφορμή, η Κοινότητα Τόλκιν οργανώνει από το 2003 την Ημέρα Ανάγνωσης Τόλκιν, μία ημέρα αφιερωμένη στη ζωή και το έργο του Καθηγητή, την οποία οι αναγνώστες ενθαρρύνονται να γιορτάσουν διαβάζοντας αποσπάσματα από το «Σιλμαρίλλιον», τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» και την υπόλοιπη δουλειά του.

Από τη γιορτή δεν θα μπορούσε να απουσιάζει και ο Ελληνικός Σύλλογος Φίλων Τόλκιν - The Prancing Pony. Έτσι, διοργανώνει σήμερα, Σάββατο 25 Μαρτίου, στις 18.30, ένα απόγευμα ανάγνωσης στο βιβλιοπωλείο Booktalks (Αρτέμιδος 47 & Αγίου Αλεξάνδρου 58, Παλαιό Φάληρο), και καλεί τους φίλους του έργου του Τόλκιν να διαβάσουν αποσπάσματα από τα βιβλία του θεμελιωτή του fantasy. Για να πάρουμε μία πρώτη ιδέα, ζητήσαμε από τρία μέλη του συλλόγου να μοιραστούν μαζί μας ένα αγαπημένο τους απόσπασμα από το έργο του Καθηγητή.

Η Καίτη Καραγεώργη, πρόεδρος του ΔΣ του συλλόγου, επέλεξε ένα απόσπασμα από το τελευταίο μέρος της τριλογίας του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», το οποίο μάλιστα συνδέεται και με το βασικό θέμα της εκδήλωσης για την Ημέρα Αφήγησης Τόλκιν:

Στη λοφοκορφή στεκόταν ο Γκάνταλφ, λευκός και παγωμένος, και καμιά σκιά δεν έπεφτε πάνω του.
-Σταθείτε, άντρες της Δύσης! Σταθείτε, περιμένετε! Αυτή εδώ είναι η ώρα του πεπρωμένου.
Κι ενώ μιλούσε ακόμα, η γη κλονίστηκε κάτω από τα πόδια τους. Και ύστερα, ανεβαίνοντας γρήγορα ψηλά, ψηλότερα από τους Πύργους της Μαύρης Πύλης, ψηλότερα από τα βουνά, μια τεράστια ιπτάμενη σκοτεινιά πετάχτηκε στον ουρανό, τρεμοσβήνοντας όλο φωτιά. Η γη βόγκηξε και σείστηκε. Οι Πύργοι των Δοντιών ταλαντεύτηκαν, έχασαν την ισορροπία τους και σωριάστηκαν καταγής. Το πανίσχυρο τείχος κομματιάστηκε. Η Μαύρη Πύλη τινάχτηκε χίλια κομμάτια. Και από μακριά, στην αρχή αμυδρό, ύστερα πιο δυνατό και στη συνέχεια φτάνοντας ως τα σύννεφα, ακούστηκε ένα υπόκωφο μπουμπουνητό, ένα μούγκρισμα, μια μακρόσυρτη φωνή καταστροφής.
-Η βασιλεία του Σάουρον τέλειωσε! Είπε ο Γκάνταλφ. Ο Δαχτυλιδοκουβαλητής εκτέλεσε την αποστολή του.
Και καθώς οι καπεταναίοι κοιτούσαν νότια, κατά τη Γη της Μόρντορ, τους φάνηκε πως, μαύρη στο σάβανο της συννεφιάς, σηκώθηκε μια γιγάντια σκιερή μορφή, αδιαπέραστη, αστραποστεφανωμένη, που γέμισε όλο τον ουρανό. Θεόρατη σηκώθηκε πάνω από τον κόσμο κι άπλωσε προς το μέρος τους ένα τεράστιο απειλητικό χέρι, τρομερό αλλά αδύναμο – γιατί εκεί που έγερνε καταπάνω τους, ένας δυνατός αέρας το πήρε και το φύσηξε μακριά και χάθηκε – ύστερα απλώθηκε σιωπή.


Από το ίδιο βιβλίο επέλεξε ένα απόσπασμα και ο Θανάσης Κωνσταντόπουλος, αντιπρόεδρος ΔΣ του συλλόγου:

Μέσα προχώρησε ο Άρχοντας των Νάζγκουλ, κάτω από την αψίδα που κανένας εχθρός δεν είχε ακόμα περάσει, κι όλοι τράπηκαν σε φυγή μπροστά του.
Όλοι, εκτός από έναν. Εκεί περιμένοντας, σιωπηλός και ακίνητος καθόταν ο Γκάνταλφ πάνω στον Ίσκιο, που μόνος από τα ελεύθερα άλογα της γης άντεξε τον τρόμο.
-Δεν μπορείς να μπεις εδώ, είπε ο Γκάνταλφ και η θεόρατη σκιά σταμάτησε. Πήγαινε πίσω στην άβυσσο! Πέσε στην ανυπαρξία που περιμένει εσένα και τον Κύριό σου. Πήγαινε!
Ο Μαύρος Καβαλάρης έριξε πίσω την κουκούλα του και να! Φορούσε βασιλική κορόνα. Όμως, δεν ακουμπούσε σε ορατό κεφάλι. Οι κόκκινες φωτιές έλαμπαν ανάμεσα σ’ αυτήν και στους τεράστιους μαύρους ώμους που κάλυπτε ο μανδύας. Από ένα αόρατο στόμα βγήκε ένα θανατερό γέλιο.
-Γερο-ανόητε! είπε. Αυτή είναι η ώρα μου. Δε γνωρίζεις τον θάνατο όταν τον βλέπεις; Πέθανε τώρα και βρίζε μάταια!
Και μ’ αυτό σήκωσε ψηλά το σπαθί του και φλόγες κύλησαν στη λάμα.
Ο Γκάνταλφ δεν κουνήθηκε. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, πίσω μακριά, σε κάποια αυλή της πόλης, λάλησε ένας κόκορας. Λάλησε διαπεραστικά και καθαρά, μην υπολογίζοντας μάγια ή πόλεμο, καλωσορίζοντας μόνο το πρωινό, που ερχόταν με την αυγή.
Και σαν απάντηση ήρθε από μακριά μια άλλη νότα. Βούκινα, βούκινα, βούκινα. α μεγάλα βούκινα του Βορρά σάλπιζαν. Το Ρόχαν είχε, επιτέλους, έρθει.


Ο Σπύρος Σαμψώνας, μέλος του συλλόγου, έκανε την επιλογή του από το «Σιλμαρίλλιον» και το ποίημα που περιγράφει τη μονομαχία μαγείας μεταξύ του Σάουρον και του Φίνροντ:

Αρχίζει ο Σάουρον να λέει ένα τραγούδι μαγικό,
για τρύπημα και άνοιγμα προδοτικό
που αποκαλύπτει, ξεσκεπάζει προδίδοντας.
Και τότε ο Φέλαγκουντ ταλαντευόμενος
έψαλλε την απάντησή του δίνοντας
ενάντια στον δυνατό μαχόμενος.
Κι είπε για δύναμη και φυλαγμένα μυστικά
και πίστη σταθερή, διαφυγή και λευτεριά·
για μεταμόρφωση και φόρμας αλλαγή,
για δίχτυα και παγίδας διαφυγή
και γι' άλυσες που σπαν' κι ανοίγει η φυλακή.
Μπρος πίσω το τραγούδι πάει κι έρχεται
ζαλίζεται και πνίγεται και δυνατό επανέρχεται
και δυναμώνει κι ο Φέλαγκουντ συνέχεια πολεμά
κι όλη τη δύναμη τη μαγική φέρνει ξανά
και τηνέ πλέκει σε τραγούδια Ξωτικά.
Και στα σκοτάδια ακούγονται πουλιά να τραγουδούν·
να ψέλνουν σαν τα κύματα της Θάλασσας π' αντιβοούν
στην άμμο της ακτής της Δυτικής
και στα μαργαριτάρια της ακτής της Ξωτικής.
Μα η σκοτεινιά και το σκοτάδι αυξήθηκαν
στο Βάλινορ, και κόκκινα τα αίματα ξεχύθηκαν
στης θάλασσας την άκρη, που οι Νόλντορ σκότωσαν
κι απ' τους Αφροταξιδευτές που τόλμησαν κι έκλεψαν
τ' άσπρα καράβια τους με τα πάλευκα πανιά
απ'τα λιμάνια.
Οι άνεμοι θρηνούν,
οι λύκοι αλυχτούν και τα κοράκια φεύγουν.
Οι πάγοι τρίζουν στης θάλασσας τα στόματα
κι οι αιχμάλωτοι θρηνούν στην Άνγκμπαντ θλιβερά.
Κυλούν βροντές και η φωτιά θεριεύει.
Κι ο Φέλαγκουντ στο θρονί μπροστά πέφτει κι απομένει.