Η καθημερινότητα του Όθωνα στην Αθήνα

Ο Όθωνας Μεταξάς πέρα από ταλαντούχος ηθοποιός, είναι ένας άνθρωπος ευγενικός, μετρημένος και πάνω απ’ όλα προσγειωμένος. Η συνάντησή μας στο θέατρο Κιβωτός, λίγο πριν ανέβει στη σκηνή δεν μου άφησε περιθώρια για άλλες σκέψεις. Θα μπορούσα επίσης να τον χαρακτηρίσω ως ήρεμη δύναμη, γιατί δεν χρειάζεται να φωνάξει για να επιβληθεί, αλλά διακριτικά γίνεται πάντα αντιληπτός, και κάνει την παρουσία του αισθητή στον χώρο με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Γι’ αυτό ενδεχομένως ευθύνεται η καλή αύρα του και η πραότητα της ύπαρξής του.

Βρέθηκα λοιπόν με τον Όθωνα πριν από λίγες ημέρες, και μιλήσαμε για τα επαγγελματικά του, τα συναισθηματικά του, τα παιδικά του χρόνια και φυσικά για την Αθήνα, την οποία λατρεύει. Η κουβέντα μας ήταν τόσο όμορφη, που ούτε καν κατάλαβα πως γλίστρησαν οι δείκτες του ρολογιού…

«Αυτή την περίοδο βρίσκομαι στο θέατρο Κιβωτός, κάθε Πέμπτη με Κυριακή, στο έργο “Η Κυρία της Νύχτας”, όπου παίζω δίπλα στη Λίνα Σακκά, τον Δημήτρη Γεωργαλά, τον Αγησίλαο Αλεξίου, τον Στάθη Ματζώρο, τον Κωνσταντίνο Αρνόκουρο, τη Φανή Γέμπτου, την Κατερίνα Νικολοπούλου, τον Χριστόφορο Μπαρμπαγιάννη, τον Αλέξη Φουσέκη και φυσικά τον Αλέξανδρο Ρήγα. Πρόκειται για το γνωστό αστυνομικό μυθιστόρημα του Γιάννη Μαρή, που δημοσιεύτηκε το 1955 στην εφημερίδα “Ακρόπολις” σε συνέχειες, και χαρακτηρίστηκε ως αισθηματικό θρίλερ», αναφέρει ο ίδιος. 

Η ηρωίδα, μια μοιραία γυναίκα της δεκαετίας του ‘50 με το όνομα Λιάνα Περέζ, εμφανίζεται από το πουθενά αναστατώνοντας την κοσμική κοινωνία της Αθήνας. Σαν ένας σκοτεινός άγγελος από την κόλαση, όπως ήταν και ο δεύτερος τίτλος του μυθιστορήματος, προκαλεί τον έρωτα, τον θάνατο και την καταστροφή, ψιθυρίζοντας το μοιραίο και σκοτεινό μυστικό της στα θύματά της... «Ο ρόλος μου στο έργο είναι δύσκολος να πιαστεί από κάπου υποκριτικά. Υποδύομαι τον αφηγητή-συγγραφέα, και την ίδια στιγμή που αφηγούμαι, δεν πρέπει να αφηγούμαι κιόλας, γράφω την ιστορία και συγχρόνως τη βλέπω να παίρνει σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια μου, μέσα σε μία δημιουργική ζάλη. Η παράσταση έχει αγαπηθεί από τον κόσμο, και πίστεψέ με, δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά και ικανοποίηση για έναν ηθοποιό από αυτό», μου λέει χαρακτηριστικά ο Όθωνας.

Εκτός όμως από το θέατρο, ο ίδιος έχει μεγάλη αγάπη και για το τραγούδι, κι έτσι, από τις 23 Απριλίου και για τρεις Κυριακές θα βρίσκεται στο Passport στον Κεραμεικό, όπου θα τραγουδάει σε ένα «καθαρά μουσικό πρόγραμμα, χωρίς υποκριτικές εισροές».

Ο Όθωνας Μεταξάς αποφάσισε να ασχοληθεί με την ηθοποιία στις τελευταίες τάξεις του λυκείου. «Μέχρι τότε ήθελα να γίνω αεροπόρος», όπως μου εξομολογείται με χαμογελαστό βλέμμα. «Ήμουν γενικά ευκολόβολο παιδί, ήσυχος, διαβαστερός, αλλά ήμουν και πολύ της γύρας, και οι γονείς μου δεν ήταν ποτέ πιεστικοί μαζί μου. Για τη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου έμαθα έξι μήνες πριν μπω σ’ αυτήν. Μέχρι τότε γνώριζα μόνο τη Σχολή του Καρόλου Κουν. Το συναίσθημα, δε, που μου δημιουργήθηκε την πρώτη φορά που ανέβηκα στη σκηνή της Επιδαύρου στα 19 μου χρόνια ήταν μαγικό, και εκεί επιβεβαιώθηκα ότι αυτό ήθελα να κάνω στη ζωή μου», ανακαλεί ο ίδιος στη μνήμη του.

Ο Όθωνας όλα αυτά τα χρόνια δραστηριοποιούνταν στην Αθήνα, την οποία αγαπάει με έναν τρόπο ξεχωριστό. «Μένω στο Κέντρο, στου Ψυρρή, μου αρέσει να κάνω τη νύχτα βόλτες με τη μηχανή μου στην πόλη, και να παρατηρώ τα ξεχασμένα νεοκλασικά. Πριν μετακομίσω στο Κέντρο μου φαίνονταν αδιανόητο πώς κάποιοι άνθρωποι ζουν εκεί, και πλέον δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου μακριά από το Κέντρο, ενώ έχω δεθεί τόσο με την περιοχή, όσο και με τους ανθρώπους της γειτονιάς. Είναι ωραίο, άλλωστε, να πηγαίνεις στο καφενείο ή στον φούρνο και να ανταλλάσσεις μία καλημέρα. Αυτό του θυμίζει το χωριό μου στην Ορεινή Κορινθία και το εκτιμώ ιδιαίτερα», μου εκμυστηρεύεται ο ίδιος. 



Στις αγαπημένες περιοχές του στο Λεκανοπέδιο συμπεριλαμβάνονται το Μετς και ο περιφερειακός του Λυκαβηττού. Αν ήθελε να αλλάξει κάτι στην πόλη, αυτό θα ήταν να μην είναι παρατημένη, αλλά καθαρή και να αναδειχθούν τα όμορφα σημεία και μνημεία της. Ταξίδια κάνει με φίλους, αλλά μόνο εφόσον του τα οργανώσουν, όπως μου λέει χαρακτηριστικά. «Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα ξεσηκώνουν τους άλλους για ταξίδια. Επίσης, είμαι άνθρωπος του βουνού κι όχι τόσο της θάλασσας». Έχει μάλιστα μηχανή μεγάλου κυβισμού, αλλά δεν είναι παιδί της ταχύτητας και είναι ευσυνείδητος οδηγός, ενώ αποφεύγει τα εξτρίμ πράγματα.

Εξτρίμ πράγμα είναι για πολλούς και το να είσαι σε κάποια σχέση στις μέρες μας. Ο Όθωνας όμως δεν είναι σε σχέση αυτή την περίοδο της ζωής του, αλλά σε μία «φάση επαναπροσδιορισμού, που καλό είναι να γίνεται κάποιες φορές», όπως αναφέρει ο ίδιος. «Δίνω δεύτερες ευκαιρίες στις σχέσεις μου, και μπορώ να συγχωρέσω το ψέμα ή την απιστία, αλλά ποτέ δεν θα συγχωρούσα την αδιαφορία. Είμαι ένας άνθρωπος που καταλαβαίνει αμέσως αυτόν που έχει απέναντί του και τις διαθέσεις του», δηλώνει χαρακτηριστικά. «Ένα κουσούρι που ενδεχομένως έχω στις σχέσεις μου, είναι που είμαι ειλικρινής με το ταίρι μου, και λέω τόσο τα όμορφα, όσο και τα άσχημα χωρίς ενδοιασμούς και φιλτραρίσματα».

Ο Όθωνας, πέρα από συνειδητοποιημένος στα συναισθηματικά του, είναι και ένας κατασταλαγμένος στις επαγγελματικές του βλέψεις άνθρωπος. «Δεν θα πήγαινα στο εξωτερικό να επεκτείνω τη δράση μου, καθώς η γλώσσα αποτελεί έναν σημαντικό ανασταλτικό παράγοντα. Στο Παρίσι υπάρχουν ορισμένες θεατρικές ομάδες όπου μπορεί κανείς να ξεκινήσει, αλλά όσον αφορά το σινεμά ή την τηλεόραση, οι κανόνες είναι διαφορετικοί. Για έναν Ισπανό το να φύγει και να πάει στην Αμερική, είναι πιο εύκολο, ακόμη και η ιδιαίτερη προφορά του απευθύνεται σε ένα target group συγκεκριμένο. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και για έναν Έλληνα. Πιστεύω ότι έχω διανύσει μια καλή πορεία στη χώρα μου, και θα ήθελα να συνεχίσω να δραστηριοποιούμαι εδώ», όπως μου αποκαλύπτει ο ίδιος, κάτι που μας χαροποιεί, γιατί δεν θα θέλαμε να χάσουμε τέτοιους ανθρώπους από την καθημερινότητά μας…



Έχοντας, λοιπόν, ως σημείο αναφοράς την Ελλάδα, ο ίδιος αγαπάει εξίσου και την τηλεόραση και το θέατρο, αλλά θεωρεί το δεύτερο ένα στάδιο προετοιμασίας για να βγεις στον στίβο της τηλεόρασης. Επίσης, «το θέατρο είναι αυτό που αναδεικνύει έναν ηθοποιό, τον βοηθάει να εδραιωθεί και στις μέρες μας να βιοποριστεί. Η τηλεόραση έχει άλλες ταχύτητες, απαιτεί μία διαφορετική λάμψη, αλλά αν μπεις στον κατάλληλο αυτοματισμό μπορείς να αντεπεξέλθεις εξίσου καλά κι εκεί. Στο θέατρο όμως, η τριβή με τον κόσμο σε βοηθάει να γίνεις καλύτερος στη δουλειά σου, υπάρχει μία αμεσότητα και μία έκρηξη συναισθημάτων», όπως επισημαίνει χαρακτηριστικά. Τονίζει ακόμη, ότι «και αναγνωρίσιμος να είναι κάποιος ηθοποιός, αυτό δεν του εγγυάται το μέλλον του. Είναι ένας συνεχής αγώνας που πρέπει συνεχώς να βελτιώνεσαι και να δουλεύεις. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Τη μια μέρα είσαι και την άλλη έχεις εξαφανιστεί».

Παλαιότερα ο Όθωνας ήταν αποκλειστικά ένας άνθρωπος του συναισθήματος, αλλά πλέον, όσο περνούν τα χρόνια, η λογική εισχωρεί σε περισσότερους τομείς της καθημερινότητάς του, όπως μου εκμυστηρεύεται. Μότο του είναι ότι «η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση», ενώ δεν μπορεί να ακούει το ρητό που λέει ότι «όλα γίνονται για κάποιο λόγο», και αν είχε την δυνατότητα να επιλέξει κάποια μαγική ιδιότητα, αυτή θα ήταν να διακτινίζεται. Στον ελεύθερο χρόνο του διαβάζει βιβλία, αλλά λιγότερα απ’ ό,τι στο παρελθόν, καθώς πια του διασπάται εύκολα η προσοχή. Πιο πολύ χαλαρώνει με τη μουσική, παίζοντας και τραγουδώντας. 

Αυτός λοιπόν είναι ο Όθωνας Μεταξάς. Ένας άνθρωπος που παίζει θέατρο και μουσική όχι μόνο για την καρδιά του, αλλά και για όλους εκείνους που τον περιτριγυρίζουν. Ένας άνθρωπος που θα πεταχτεί στο καφενείο για μια καλημέρα, που θα σε βοηθήσει αν τον χρειαστείς και που θα σου χαμογελάσει με ειλικρίνεια. Κάποιοι θα πουν ότι σπανίζουν τέτοιοι καλλιτέχνες στις μέρες μας, αλλά εγώ θα σας πω ότι εν γένει σπανίζουν τέτοιοι άνθρωποι…