Η Μεταμόρφωση του Γιάννη

Το “Μetamorphosis” είναι μία σειρά φωτογραφιών που έχει δημιουργηθεί εξ ολοκλήρου στη φύση με τεχνικές πολλαπλής έκθεσης απευθείας από την κάμερα σε συνδυασμό με τεχνικές ICM (intentional camera movement). Η πολλαπλή έκθεση σαν τεχνική είναι γνωστή από τα πρώτα κιόλας χρόνια της φωτογραφίας. Οι σύγχρονες ψηφιακές μηχανές και ειδικότερα οι Canon eos 5d markiii και η eos DX1 δίνουν πολύ περισσότερες επιλογές πέρα από το να μπει απλώς η μία εικόνα πάνω στην άλλη. Οι επιλογές στο μενού επιτρέπουν στην ουσία μια αλληλοεπίδραση των pixels έως και 9 εικόνων, δίνοντας έτσι αναρίθμητες δυνατότητες δημιουργίας.

Η ενασχόληση του φωτογράφου Γιάννη Γκόγκου με τη φωτογραφία ξεκίνησε το 2008. Μέχρι τότε δεν είχε καμία σχέση με τον συγκεκριμένο χώρο. Σταδιακά και υποσυνείδητα επέλεξε ως βασική του θεματολογία τη φύση. Ο ίδιος μας δηλώνει ότι ξεκίνησε αυτό το φωτογραφικό πρότζεκτ επειδή εκεί ένιωθε και νιώθει ότι μπορεί να συγκεντρωθεί επί της ουσίας με τη φωτογραφική διαδικασία.

Και προσθέτει: «Το ότι ήμουν και παραμένω “ερασιτέχνης” σε αυτόν το χώρο, μου δίνει την πολυτέλεια  να παραμερίζω την εφαρμοσμένη χρήση της. Μου δίνει την άνεση να ρισκάρω, να αυτοαναιρούμαι και να επαναπροσδιορίζω τη σχέση μου με τη φωτογραφία και τη φύση. Η φωτογραφία με τη ζωγραφική είχαν πάντοτε μεταξύ τους μία σχέση αγάπης- μίσους. Η πρώτη έκλεψε “χώρο”  από τη δεύτερη τον καιρό που πρωταγωνιστούσε. Η δεύτερη για να επιβιώσει έπρεπε να αλλάξει κατεύθυνση, να αναζητήσει άλλους δρόμους πιο δημιουργικούς, πιο προσωπικούς, και αυτό έκανε. Η γέννηση των καλλιτεχνικών κινημάτων στη ζωγραφική από τα τέλη του 19ου αιώνα και μετά χρωστάνε πολλά στη φωτογραφία.



»Τη σχέση αυτή τη θεωρούσα γοητευτική από τα πρώτα χρόνια κιόλας της ενασχόλησής μου με τη φωτογραφία. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλές φορές πειραματίστηκα με αργές εκθέσεις προσπαθώντας να δώσω μία “ιμπρεσιονιστική” νότα στις λήψεις μου. Επίσης πολλές φορές εστίασα σε λεπτομέρειες της φύσης όπως παγωμένες επιφάνειες, βράχια και κορμούς δέντρων που μου θύμιζαν πίνακες διαφόρων τεχνοτροπιών του 20ου αιώνα. Αυτή η αγάπη, ίσως εμμονή, να μπερδέψω τη φωτογραφία με τη ζωγραφική με οδήγησε σε ένα από τα πιο δημιουργικά μου πρότζεκτ.





»Μπορεί να έχουν ενδιαφέρον όλα αυτά που περιέγραψα παραπάνω. Παρ’ όλα αυτά, μετά από αυτό το πρότζεκτ κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν έχει νόημα να αναζητούμε συγγένειες μεταξύ των τεχνών. Αυτό που έχει τελικά νόημα είναι να εντοπίσουμε τις διαφορές. Κατανοώντας κανείς τις διαφορές εντοπίζει τα δυνατά στοιχεία του μέσου που έχει επιλέξει να εκφραστεί. Το δυνατό στοιχείο της φωτογραφίας είναι η απλότητά της, η “φτώχεια” της όπως έλεγε ο Craigie Horsfield. Και με αυτήν σκοπεύω να ασχοληθώ από εδώ και εμπρός...










 
Info
Επισκεφτείτε το site και το blog του Γιάννη.