Η πιο μακροχρόνια σχέση του Νικόλα

Ο Νικόλας Ραπτάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε κλασική κιθάρα, θεωρία και σύγχρονο τραγούδι στο Εθνικό Ωδείο και είναι διπλωματούχος θεωρίας και τραγουδιού του LCM-University of London. Από τα 15 του μόλις χρόνια ξεκίνησε εμφανίσεις σε σκηνές της Αθήνας, συμμετέχοντας σε πολλά μουσικά σχήματα. Τον Οκτώβριο του 2009 παίρνει το εισιτήριο για τα live shows του X-Factor Greece ως ο lead singer του συγκροτήματος Pale Faces. Ωστόσο στο ευρύ κοινό ουσιαστικά συστήνεται τον Μάρτιο του 2011, όταν μαζί με τον Θεόφιλο Πουσμπούρη δημιουργούν το σχήμα των Freaky Fortune.

Τα δύο νέα παιδιά συνθέτουν τα δικά τους κομμάτια σε pop και dance ρυθμούς, ενώ μεγάλη επιτυχία γνωρίζουν οι εμπνευσμένες διασκευές τους σε διεθνείς επιτυχίες, με αποκορύφωμα το cover video τους για το τραγούδι “Part of me” της Katy Perry, που τους χάρισε το πρώτο βραβείο στον διεθνή διαγωνισμό του Αμερικανού blogger Perez Hilton. Λίγο καιρό μετά έρχεται και το πρώτο τους digital single με τίτλο “Our destiny” σε στίχους και μουσική των ιδίων, που κυκλοφορεί από την Universal Music. Τόσο το “Our destiny” όσο και τα δύο επόμενα singles, “Stronger” και “All I need (this summer)”, γνωρίζουν μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία και αγαπιούνται ιδιαίτερα από το νεανικό κοινό.



Το 2014, το τραγούδι τους “Rise up” με τον ράπερ RiskyKidd καταφέρνει να ξεχωρίσει και επιλέγεται για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στον 59ο Διαγωνισμό της Eurovision, που πραγματοποιήθηκε στην Κοπεγχάγη της Δανίας. Η Άννα Βίσση εντυπωσιάζεται από το ταλέντο του Νικόλα και του εμπιστεύεται έναν από τους βασικούς ρόλους στην ροκ-όπερα «Οι Καμπάνες του Edelweiss» τον επόμενο χειμώνα. Από τότε, ο Νικόλας και η Άννα έχουν γίνει... «Αχώριστοι», όπως ομολογούν και στο ομότιτλο ντουέτο τους που περιλήφθηκε στην τελευταία δισκογραφική δουλειά της Άννας Βίσση με τίτλο «Συνέντευξη».

Παράλληλα, η στρατιωτική θητεία του Θεόφιλου και η μετακόμισή του στο εξωτερικό γίνονται αφορμή οι Freaky Fortune να ολοκληρώσουν τον κύκλο τους και ο Νικόλας να ξεκινήσει τη μοναχική του πορεία στα μουσικά δρώμενα. Τον Δεκέμβριο του 2015 κυκλοφορεί από την Panik Records το πρώτο του προσωπικό single με τίτλο «Όσο αγαπάω με μαθαίνω», σε μουσική του Νίκου Μερτζάνου και στίχους του Αλέξανδρο Ζούμπα, που μας συστήνει μια διαφορετική καλλιτεχνική πλευρά του.

Την ίδια περίοδο ξεκινάει τις εμφανίσεις του στο Hotel Ερμού, στο πλάι πάντα της Άννας Βίσση και καταφέρνει να κερδίσει τις εντυπώσεις. Την επιτυχημένη καλλιτέχνιδα συντροφεύει και στην περιοδεία της το καλοκαίρι του 2016, όπου και κυκλοφορεί το δεύτερο προσωπικό του single με τίτλο «Δεν τολμώ», σε μουσική και στίχους του Νίκου Μερτζάνου, αυτή τη φορά από την Cobalt Music. Ένα έντονα συναισθηματικό τραγούδι που δίνει το δικό του στίγμα και σε κερδίζει με το πρώτο άκουσμα. Το φθινόπωρο του 2016 τον βρίσκει στην καλύτερη φάση του, με ολοκαίνουριο βιντεο κλιπ δια χειρός Γιώργου Φειδά, για δεύτερη χρονιά στο πλευρό της Άννας Βίσση στο Hotel Ερμού και παρουσιάζοντας για πρώτη φορά το προσωπικό του live με τίτλο “Feeling Good Mondays” στη σκηνή του Opus Inner Pleasure. Μία ευχάριστη μουσική περιπλάνηση, μέσα από αγαπημένα τραγούδια της ελληνικής και ξένης ποπ/ροκ σκηνής, ιδιαίτερες επιλογές από το έντεχνο ρεπερτόριο, απρόσμενα στιγμιότυπα και δυνατές ερμηνείες.



Πώς προέκυψε η μουσική στη ζωή σου;
Η μουσική είναι η πιο μακροχρόνια σχέση μου. Είχαμε και θα έχουμε πάντα «θεματάκια» μεταξύ μας, αλλά συνεχίζει να είναι η μόνη σχέση της ζωής μου που καταφέρνω να επαναφέρω το πάθος και τον έρωτα έστω και μετά από μήνες ή χρόνια. Δεν προέκυψε, απλά πάντα υπήρχε στη ζωή μου. Με θυμάμαι από 5-6 χρονών να προσπαθώ να τραγουδήσω όπερα ή και να κολλάω το αυτί μου στο ηχείο του ραδιοφώνου για να ακούσω καθαρά τα φωνητικά σε ένα τραγούδι, ώστε να μπορώ να τα κάνω. Μετά ήρθε η κιθάρα, το ωδείο, τα συγκροτήματα, τα live και όλα άρχισαν να παίρνουν το δρόμο τους.

Είναι εύκολο σήμερα για έναν νέο να προωθεί την δουλειά του;
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι πάρα πολύ εύκολο για έναν νέο καλλιτέχνη να προωθήσει τη δουλειά του μέσα από όλα αυτά τα social media και τις «φθηνές» διαφημίσεις που προσφέρουν. Ωστόσο, είναι το ίδιο εύκολο να χαθείς μέσα σε αυτά. Οι πληροφορίες είναι πλέον τόσες πολλές, που δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμες. Οι νέοι καλλιτέχνες είναι αμέτρητοι και η τεχνολογία τόσο προηγμένη, που είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τον καλό από τον όχι και τόσο. Όλα αλλάζουν πολύ γρήγορα και δεν μπορείς να προβλέψεις ποτέ τι μπορεί να συμβεί ούτε και τι θα βρει ανταπόκριση στο ευρύ κοινό. Προσωπικά, πιστεύω και ξαναλέω ότι ο στόχος του νέου μουσικού/τραγουδιστή πρέπει να είναι η έκφραση της αλήθειας του μέσω της μουσικής και όχι η φιλοδοξία του να γίνω γρήγορα κάποιος/κάτι.



Κατά τη γνώμη σου, γιατί οι Έλληνες τραγουδιστές δεν τα καταφέρνουν έξω καλά;
Κατ' αρχάς, πιστεύω ότι οι Έλληνες (όχι μόνο οι τραγουδιστές) τα καταφέρνουν πολύ καλά στο εξωτερικό, απλά εμείς δεν τους ξέρουμε. Για να κάνεις καριέρα σε οτιδήποτε και οπουδήποτε πρέπει να αφοσιωθείς σε αυτό. Δεν γίνεται να θέλω να κάνω καριέρα πχ. στην Αμερική και να μένω στο Παγκράτι. Πρέπει να μαζέψω τα μπογαλάκια μου και να πάω να μείνω εκεί. Να πάρω το ρίσκο, το οποίο είναι μεγάλο και να παλέψω σκληρά. Με τον εαυτό μου, με την ανεργία, με την αποτυχία, με το γεγονός ότι θα είμαι μακριά από φίλους και οικογένεια. Δεν πιστεύω ότι είναι κάτι που δεν μπορεί να συμβεί. Απλά χρειάζεται να είσαι μόνιμα εκεί και να αγωνίζεσαι καθημερινά.

Θέλω να μου πεις την άποψή σου για τη διαμάχη ανάμεσα στο έντεχνο και στο λαϊκό.
Η διαμάχη αυτή είναι μεταξύ των ανθρώπων που έχουν χρόνο να σπαταλήσουν και να ασχοληθούν με αυτήν και όχι μεταξύ των μουσικών ειδών. Όλα είναι θέμα προσωπικού γούστου και αισθητικής. Δεν μπορώ εγώ να κρίνω κάτι ως αντικειμενικά κακό από τη στιγμή που υπάρχει κόσμος που ταυτίζεται με αυτό. Είναι δικαίωμα του καθενός να πει ότι κάτι δεν του αρέσει, αλλά ως εκεί. Πολύ κλισέ το ξέρω, αλλά η μουσική είναι μία. Τα διαφορετικά είδη δημιουργούνταν ανά τους αιώνες γιατί οι δημιουργοί και οι ακόλουθοί τους έβρισκαν τον τρόπο να εκφραστούν μέσα από αυτά.

O Στιβ Μάρτιν έχει πει ότι «το να γράφεις για τη μουσική είναι σαν να χορεύεις για την αρχιτεκτονική». Εσύ τι θα έλεγες;
Η αλήθεια είναι πως για μένα η μουσική είναι πρώτα απ’ όλα πηγή συναισθημάτων. Όπως και πολλές άλλες μορφές τέχνης, έτσι και αυτή, είναι αρκετά υποκειμενική. Έχει να κάνει καθαρά με το τι εκφράζει τον καθένα, τι του αρέσει και τι όχι. Δεν είναι απόλυτο ότι δεν μπορείς να γράψεις για τη μουσική. Απλά θα είναι η προσωπική σου άποψη, με την οποία μπορεί να ταυτιστεί και μία μερίδα ανθρώπων. Όπως και να έχει, η μουσική είναι έκφραση είτε βρίσκεσαι από την πλευρά του δέκτη είτε από την πλευρά του δημιουργού/τραγουδιστή.



Τι δεν θα τραγουδούσες ποτέ;
Δεν θα τραγουδούσα ποτέ κάτι που δεν μου αρέσει. Σίγουρα δεν έχει να κάνει με είδος μουσικής. Μπορώ να βρω τρόπο να εκφραστώ μέσα από οποιοδήποτε κυριολεκτικά είδος. Έχει να κάνει καθαρά και μόνο με το τραγούδι και όχι με το είδος.

Πέρα από τη μουσική, τι άλλο κάνεις;
Πέρα από τη μουσική βλέπω άπειρες σειρές, ταινίες και anime. Προσπαθώ να αφιερώνω χρόνο στους φίλους μου, οι οποίοι είναι πραγματικά το νούμερο 1 μου, αλλά και στη σκυλίτσα μου την Adore, η οποία επίσης είναι ένας μεγάλος μου έρωτας. Επίσης παρακολουθώ στο Instagram χιλιάδες σελίδες με συνταγες και φαγητά, οι οποίες κατά ένα περίεργο λόγο πάντα καταλήγουν στο να πεινάω και τελικά να μαγειρεύω. Ναι, όλο αυτό το είπα για να καταλήξω ότι χόμπι μου είναι και η μαγειρική.

Τι θα ήθελες να πεις στην Άννα Βίσση δημόσια;
Δεν μου αρέσει ιδιαίτερα να εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου δημόσια. Η ίδια η Άννα ξέρει πώς αισθάνομαι για εκείνη και το τι μου έχει δώσει. Είναι μία γυναίκα που πιστεύω δεν θα πάψω ποτέ να είμαι «ερωτευμένος» μαζί της. Δεν ήμουν πάντα• ξεκίνησα να είμαι από τη στιγμή που συνεργαστήκαμε και είδα τον τρόπο με τον οποίο εκφράζεται μέσω της μουσικής. Βρίσκεται σε συνεχόμενη μουσική ανησυχία και αυτό πιστεύω είναι που την καθιστά για μένα τη Νο1 Ελληνίδα τραγουδίστρια.

Πώς θα ήθελες να είναι η καριέρα σου σε πέντε χρόνια;
Είμαι άνθρωπος που βάζει βραχυπρόθεσμους στόχους και δεν σκέφτομαι σχεδόν ποτέ το τι μπορεί να συμβεί σε 5 ή 10 χρόνια. Ίσως γιατί στα όσα χρόνια δουλεύω μου έμαθαν ότι όλα μπορούν να ανατραπούν ανά πάσα στιγμή και να αναθεωρήσεις τους στόχους και τις προτεραιότητές σου. Επίσης πέρα από όποια προσπάθεια καταβάλλω εγώ για τη δουλειά μου, αφήνω και λίγο την ίδια τη μουσική να με κατευθύνει. Και μου αρέσει πολύ αυτό. Ανάλογα με την περίοδο βλέπω τι βγάζει εκείνη σε εμένα, πού με οδηγεί και πώς με εμπνέει να εκφραστώ.

Δισκογραφικά ετοιμάζεις κάτι;
Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε από την Cobalt Music το πρώτο μου προσωπικό βίντεο κλιπ σε σκηνοθεσία του ταλαντούχου Γιώργου Φειδά για το τελευταίο μου τραγούδι «Δεν τολμώ» σε στίχους και μουσική του Νίκου Μερτζάνου. Ξεκίνησαμε και τις εμφανίσεις μας για δεύτερη χρονιά στο πλευρό της Άννας Βίσση στο Hotel Ermou κάθε Παρασκευή και Σάββατο και παράλληλα τις Δευτέρες κάνω τα δικά μου live στο Opus Inner Pleasure στη Γλυφάδα, μαζί με την Ευγενία Λιάκου και μία πολύ όμορφη παρέα νέων μουσικών. Επίσης, είμαι σε φάση που ακούω και γράφω τραγούδια με στόχο μια πιο ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά.