Πρωταγωνιστής πίσω από τα φώτα

Ο Ρένος Παπαπάσχος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Από μικρή ηλικία κατάλαβε ότι αυτό που πραγματικά ήθελε ήταν να ασχοληθεί με την τεχνολογία και την ηλεκτρονική και όπως μου το περιγράφει με μια φράση, να ανοίξει «ένα παράθυρο για όνειρα και μέλλον».

Ξεκίνησε τις σπουδές του στη σχολή Τεχνολογικών Εφαρμογών στην Αθήνα και τις ολοκλήρωσε στη Βρετανία, σπουδάζοντας Μουσική Τεχνολογία και Ηχοληψία. Ήδη από ηλικία 13 χρονών άρχισε να παρακολουθεί και να δουλεύει σε συναυλίες ως βοηθός• αυτή ήταν και η αρχή της καριέρας του. Καθώς τελείωνε το σχολείο, συναντήθηκε με τον Σταύρο Ξαρχάκο, ο οποίος του εμπιστεύτηκε τον σχεδιασμό και την ηχοληψία της μουσικής παράστασης «Αμάν Αμήν», που έκανε περιοδεία σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Σε ηλικία 18 χρόνων έγινε τεχνικός διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας Ελληνικής Μουσικής, με την οποία πραγματοποίησε περιοδείες σε όλον τον κόσμο, αναδεικνύοντας μία διαφορετική ματιά στην ελληνική μουσική. Δούλεψε επίσης με πολλούς Έλληνες καλλιτέχνες, όπως η Δήμητρα Γαλανη, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Θάνος Μικρούτσικος και η Ορχήστρα των Χρωμάτων. Στην καριέρα του έχει κάνει πολλές συναυλίες με ξένους καλλιτέχνες ως τεχνικός διευθυντής και διευθυντής παραγωγής. Ανάμεσα στα ονόματα που ξεχωρίζουν είναι οι 50 Cent, Shakira, Rihanna, Jennifer Lopez, Pet Shop Boys, Roling Stones, Vanessa Mae, Roger Waters, Beyonce, Aerosmith, George Michael, Led Zeppelin, Metallica, Bob Fosse και Philip Glass.

Ακόμη, έχει δουλέψει σε δημοφιλείς παραγωγές όπως “Cats”, “Mamma mia”, “West side story”, “Beauty and the beast”, “Jesus Christ Superstar”, “Lord of the dance” και “Disney on Ice”, ενώ έχει ασχοληθεί με την ηχητική μελέτη και έχει πάρει μέρος σε πάρα πολλές εγκαταστάσεις ήχου σε χώρους όπως το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Βασιλικό Θέατρο Θεσσαλονίκης και το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Ο ίδιος μάς μιλά για την καριέρα του και το επάγγελμά του γενικότερα.

Θέλω να μου πεις πώς αισθάνεσαι κάθε φορά που ολοκληρώνεις ένα έργο σου.
Τα συναισθήματα είναι ανάμικτα. Πρώτα υπάρχει μια μεγάλη ένταση και στρες για να πάνε καλά. Το πρόβλημα στη δουλειά μου είναι ότι ένας πρέπει να αναλάβει την ευθύνη για ό,τι καλό ή κακό συμβεί. Δεν υπάρχει η απάντηση «δεν ξέρω τι έγινε». Πρέπει να μπορώ να προβλέψω τη στραβή ή το πιθανόν πρόβλημα. Ένα παράδειγμα που έγινε σε μια πολύ μεγάλη δουλειά ήταν όταν ο χειριστής follow spot -αυτός που ακολουθεί τον καλλιτέχνη με το φως- δεν το άναψε ακριβώς στην αρχή του τραγουδιού και έχασε ένα δευτερόλεπτο και έπρεπε να πάω να απολογηθώ για αυτό.

Τι θα ήθελες να κάνεις ακόμα;
Να σου πω την αλήθεια, η ερώτηση αυτή είναι δύσκολη. Είμαι πολύ χαρούμενος που στην ηλικία μου κατάφερα να κάνω πολλά πράγματα σε μικρό χρονικό διάστημα. Η προβολή σε μεγάλες επιφάνειες είναι κάτι που θέλω να συνεχίσω να κάνω. Είχα την τύχη να δουλέψω και να κάνω μια τεράστια προβολή για τη συναυλία του Roger Waters στην Ελλάδα. Μετά από συζήτηση με τους ανθρώπους της παραγωγής σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο κάνουν μια προβολή 140 μέτρα, είχα κάποιες απορίες και η απάντηση τους ήταν «έλα και καν' το μόνος σου θα σου πούμε τον δικό μας τρόπο και εσύ θα κάνεις όλη τη δουλειά για να μάθεις». Θεωρώ ότι η μεταφορά γνώσης σε τέτοιο επίπεδο σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και επαγγελματία. Δεν είναι ντροπή να ρωτάς για να μάθεις. Δυστυχώς στην Ελλάδα όλοι τα ξέρουν όλα και έχουν και άποψη για τη δουλειά μας.

Πες μου σε ποια σημεία δίνεις έμφαση στη δουλειά σου.
Το πρώτο είναι η ασφάλεια. Σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελα στον βωμό του να γίνει η δουλειά φτηνά ή γρήγορα να μην ακολουθήσω τους κανόνες ασφάλειας σε θέματα στατικής επάρκειας κατασκευών σκηνής ακόμα και σε εξοπλισμό που έχουμε αναρτήσει πάνω από τον κόσμο.
Ένα δεύτερο πολύ σημαντικό είναι να ξέρεις μέχρι πού μπορεί να φτάσει το χέρι σου και τι είναι εφικτό να γίνει ανάλογα με τον χρόνο και το μπάτζετ. Επίσης, πρέπει να υπάρχει πάντα μία εναλλακτική λύση στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας, καθώς υπάρχουν αστάθμητοι παράγοντες όπως τα καιρικά φαινόμενα, η κίνηση στους δρόμους κλπ.
Όλοι με κάποιον τρόπο προσπαθούμε να προσελκύσουμε πελάτες. Αυτό που δεν έχω κάνει πότε, είναι να πω ότι έκανα δουλειά που την έχει κάνει κάποιος άλλος. Έχω ένα παράδειγμα από κάποιον θεωρητικά συνάδελφό μου, που έλεγε σε έναν πελάτη ότι κάνει τα βραβεία MAD. Ασχολούμαι με το συγκεκριμένο event πάρα πολλά χρόνια και ήθελα πολύ να γνωρίσω αυτόν που λέει ότι κάνει τη δουλειά μου. Σε μια συνάντηση με τον πελάτη μου αποδείχτηκε ότι έβαζε φώτα σε ένα περίπτερο έξω από τον χώρο των βραβείων.

Μια ατυχής στιγμή που θα θυμάσαι για πάντα;
Το 1996 στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα έκανα την τελετή λήξης της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας στο Atlanta Sympony Hall, όπου την ήμερα της παράστασης η τοπική εταιρεία παράγωγης μάζεψε τον εξοπλισμό - είχε γράψει λάθος ημερομηνία παράστασης και θεώρησε τη γενική πρόβα ως παράσταση. Γενικά η εμπειρία μου από αυτή τη διοργάνωση είναι η χειρότερη. Το 2004 βλέποντας το πόσο καλά τα πήγαμε, ένιωσα περήφανος που είμαι Έλληνας. Καταφέραμε για άλλη μια φορά να αποδείξουμε ότι όταν θέλουμε μπορούμε να το κάνουμε καλά.

Το επάγγελμα σου έχει μέλλον; Τι θα συμβούλευες τους νέους που πιθανόν να θέλουν να ακολουθήσουν;
Ναι, έχει μέλλον. Για να κάνεις τη συγκεκριμένη δουλειά πρέπει να την αγαπάς και να έχεις τη διάθεση να χάσεις τον προσωπικό σου χρόνο, τις διακοπές σου, τις αργίες. Από το 1996 είναι λίγες οι χρονιές που έκανα αλλαγή χρόνου σε νορμάλ μέρος και όχι σε κάποια πλατεία. Αυτό που κάνω θέλει καθημερινό διάβασμα για να μπορείς να είσαι μέσα στις εξελίξεις και λίγο πιο μπροστά. Η καινοτομία, η φαντασία και το όραμα είναι το κλειδί τις επιτυχίας.



Μια στιγμή που δεν θα ξεχάσεις ποτέ από τη συνεργασία σου με ξένους μουσικούς;
Όλοι οι καλλιτέχνες είναι άνθρωποι σαν και εμάς, με ένα βασικό -για έμενα- μειονέκτημα: την τεράστια ανασφάλεια που έχουν. Η υπερβολική τους έκθεση στη δημοσιότητα τους κάνει ευάλωτους σε πολλά σημεία. Είναι σε μια διαρκής προσπάθεια να αποδείξουν την αξία τους και να κρατήσουν το κοινό τους κοντά τους. Δεν φταίνε μόνο οι καλλιτέχνες, είναι το σύστημα που σε οδηγεί από μόνο του. Πριν από χρόνια δούλεψα με τον Andrea Bocelli, ο οποίος παρά το πρόβλημα όρασης που έχει, μπορούσε να καταλάβει με ποιον μιλάει ή ποιος είναι διπλά του μόνο και μόνο με την αύρα που έχει και ίσως τη μυρωδιά του. Τέτοιοι καλλιτέχνες έχουν ξεπεράσει το «εγώ». Μιλάνε για το «εσείς» και σε ευχαριστούν που κάνεις τη δουλειά σου. Δεν θα ξεχάσω επίσης τον Bryan Adams στο Webley Arena, που ρώτησε πώς είναι ο ήχος έξω στην αρένα, εκεί που θα είναι ο κόσμος, και σε δική μας ερώτηση για το πώς είναι ο ήχος εκεί πάνω στη σκηνή, απάντησε κάτι που δεν θα ξεχάσω πότε: «Δεν ακούω και τέλεια, άλλα δεν με πειράζει τη στιγμή που εκεί έξω όλοι αυτοί που θα έρθουν να με δουν θα ακούν καλά. Εγώ χωρίς αυτούς είμαι ένα τίποτα. Κάποια άλλη φορά θα ακούσω καλύτερα».

Και για το τέλος: Ένα όνειρό σου, μια επιθυμία και ένα ψέμα που έχεις πει;
Ένα όνειρό μου είναι να κάνω κάποια στιγμή μια τελετή απονομής 'Οσκαρ, φροντίζοντας να είναι όλα τέλεια. Σε τέτοιες δουλειές δεν υπάρχει κανένα περιθώριο λάθους. Μια επιθυμία που έχω είναι να μπορέσω να μεταδώσω τη γνώση και την εμπειρία που έχω κερδίσει όλα αυτά τα χρόνια σε συνεργάτες μου που θα καταφέρουν να πάνε τη δουλειά λίγο παρακάτω. Εγώ πρώτα έμαθα να ακούω και να κρατώ την ουσία από όλα αυτά που έχω δει τόσα χρόνια στη δουλειά. Θεωρώ ότι μετά από τουλάχιστον 3.500 events που έχω κάνει μέχρι τώρα μπορώ με σιγουριά να πω οτι παίρνω την ευθύνη. Θα ήθελα και άλλους δίπλα μου, που θα πιστέψουν σε αυτό που κάνουν και θα πάνε το επάγγελμα αυτό μπροστά. Σίγουρα δεν είμαι ο καλύτερος, άλλα χαίρομαι όταν στην ζωή μου υπάρχουν καλύτεροι επαγγελματίες από εμένα, που με κάνουν να προσπαθώ κάθε μέρα για το καλύτερο σε όλα τα επίπεδα. Όσο για το ψέμα... Πριν από πολλά χρονιά είχαμε μια συναυλία στην Πτολεμαΐδα με τον Σταύρο Ξαρχάκο. Στον δρόμο έμαθα ότι το φορτηγό με τον εξοπλισμό χάλασε και έπρεπε να βρούμε ένα άλλο για να τα φέρει στο γήπεδο. Η ώρα περνούσε και έπρεπε να αρχίσουμε το στήσιμο. Εγώ σφυρούσα αδιάφορα και κάποια στιγμή ήρθε ο παραγωγός να μου ζητήσει τον λόγο γιατί δεν υπάρχει τίποτα πάνω στη σκηνή και σε τρεις ώρες είχαμε πρόβα. Ο λόγος ήταν πολύ απλός: ενώ ειχε 36 βαθμούς και λιακάδα, εγώ του είπα ότι θα βρέξει και με κοίταξε σαν τρελό.Το ψέμα βγήκε αλήθεια: σε δυο ώρες έβρεχε και το φορτηγό έφτασε δέκα το βράδυ...