Ένας πειραματικός Βασιλιάς

Ο Young Lear της Ιόλης Ανδρεάδη αποτελεί μια ελεύθερη απόδοση του σαιξπηρικού Βασιλιά Ληρ. Η κλασική ιστορία της βασιλικής οικογένειας, υπό τον έλεγχο ενός μεθυσμένου από την εξουσία μονάρχη, συμπλέει και αναμιγνύεται με τη ζωή πέντε αδερφών που περιμένουν στο θάλαμο αναμονής ενός νοσοκομείου για να μάθουν νέα για την επέμβαση του πατέρα τους.



Μετά από κάποιες στιγμές αμηχανίας ο πρώτος γιός αρχίζει να απαγγέλει εδάφια από τον Βασιλιά Ληρ, κάτι που αποτελεί πρόσκληση στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας να συμμετάσχουν σε ένα γνώριμο για αυτούς παιχνίδι, καθώς ο πατέρας τους πολύ συχνά τους μάζευε και τους διένειμε τους ρόλους του έργου με τον ίδιο πάντα να παίζει τον κεντρικό χαρακτήρα. Αρχικά διστακτικά αλλά στη συνέχεια με όλο και περισσότερη θέρμη, τα αδέρφια μπαίνουν στους ρόλους τους υφαίνοντας παράλληλα και την πραγματική ιστορία της οικογένειας που βασίζεται στις σχέσεις αντιζηλίας των αδερφών με φόντο τις οικονομικές ατασθαλίες του πρωτότοκου γιου.

Το πέρασμα από την κλασική ιστορία του 17ου αιώνα σε αυτή του 21ου γίνεται μέσα από μια έντονη διαφοροποίηση τόσο στον τόνο, το ύφος και το σχήμα της ερμηνείας των ηθοποιών όσο και στην κίνησή τους. Με τη χρήση αυτής της διακριτής φόρμας, η μετάβαση από το ένα πεδίο στο άλλο γίνεται απολύτως ξεκάθαρη ακόμα και όταν συντελείται με όρους ελάχιστων δευτερολέπτων. Κεντρικό ρόλο στην εξέλιξη της υπόθεσης παίζει ο χαρακτήρας του τρελού, εδώ παλιάτσου ή άστεγου, που «εισβάλει» στην ιστορία βοηθώντας τη να προχωρήσει δραματουργικά και να νομιμοποιήσει τις δυο άκρες του νήματος.
   
Πρόκειται για μια πρωτοπόρα δουλειά, που ενδεχομένως καταγράφεται ως η πρώτη ολοκληρωμένη θεατρική πρόταση που «ανοίγει πανιά» για τον αχαρτογράφητο κόσμο του Greek Weird Theatre. Μια δουλειά που χαρακτηρίζεται από τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα σε δυο βασικές καλλιτεχνικές αρχές: Από τη μια πλευρά ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια τολμηρή και ευφάνταστη μετεγγραφή ενός κλασικού σαιξπηρικού έργου. Από την άλλη, ο σεβασμός στο πρωτότυπο κείμενο και τις αρχές που το διέπουν αποτελούν τα πλέον κεντρικά στοιχεία της παράστασης, που καθηλώνει και ταυτόχρονα παρασέρνει τον θεατή σε μια ενδελεχή και δραματική ανίχνευση των εννοιών της οικογένειας και της εξουσίας.



Οι ηθοποιοί (Μιλτιάδης Φιορέντζης, Ελεάνα Καυκαλά, Θύμιος Κούκιος, Μαρία Προϊστάκη, Χρηστίνα Γαρμπή και Νεκτάριος Σμυρνάκης) αντιμετωπίζουν την πρόκληση των φαινομενικά διπλών τους ρόλων με άνεση. Η συνεχής και αδιάκοπη συγκέντρωσή τους σε μια ομολογουμένως απαιτητική υποκριτικά παράσταση είναι ένδειξη των δυνατοτήτων τους. Η κινησιολογία από την οποία διέπονται, που αποτελεί κεντρικό σημείο του περάσματος από τη μία ιστορία στην άλλη, αποτυπώνει τόσο την αυστηρότητα των σαιξπηρικών χαρακτήρων όσο και την περισσότερο χαλαρή αλλά και γεμάτη ένταση σχέση των μελών της σύγχρονης οικογένειας.



Πέρα από τα επιμέρους στοιχεία της παράστασης, τη δωρική σκηνογραφία της Δήμητρας Λιάκουρα, τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς της Χριστίνας Θανάσουλα και το υποβλητικό ηχοτοπίο του Γιάννη Χριστοφίδη, αποτιμώντας συνολικά το έργο μπορούμενα κάνουμε λόγο για ένα σημείο αναφοράς σε σχέση με το σύγχρονο ελληνικό πειραματικό θέατρο. Η υπέρβαση στη μετάφραση και την κειμενική μετεγγραφή σε συνδυασμό με τον σεβασμό μπροστά στην αξία του κλασικού θεάτρου μπορεί να αποτελέσει έναν οδηγό για μελλοντικές προσπάθειες που επιθυμούν κάτι πολύ περισσότερο από απλώς μια σύγχρονη διασκευή στο πλαίσιο μιας αφηρημένης επίκλησης στο καινούριο.