Το Eίναι του Κωνσταντίνου

Οι σπουδές του στο Πολυτεχνείο ήταν ένα από τα μεγαλύτερα οχήματα για να γράψει το πρώτο του βιβλίο, που εξερευνά το νέο ξεκίνημα της ζωής στην πόλη, μέσα από τεχνικές διαδραστικής επικοινωνίας. Ποιήματα του «K – On» μεταφράστηκαν στα γερμανικά και συσχετίστηκαν με την κρίση στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Τα παρουσίασε για πρώτη φορά στο 1ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου στην Αθήνα, ενώ αργότερα δραματοποιήθηκαν στη θεατρική παράσταση «Ενός λεπτού σιγή» και υλοποιήθηκαν μέσω εικαστικών εγκαταστάσεων στο φεστιβάλ πειραματικής τέχνης Πεδίο Δράσης Κόδρα στη Θεσσαλονίκη.

Από το 2010 ζει στο Λονδίνο, όπου δουλεύει ως τοπογράφος ανάπτυξης ακινήτων. «Το όνειρό μου από τα 14, εκτός από την ποίηση, ήταν ακριβώς αυτό: να είμαι στο Λονδίνο και να κάνω ανάπτυξη ακινήτων. Μέσα από τη δουλειά μου έγινα μέλος του Royal Institution of Chartered Surveyors (RICS) και έχω συμμετάσχει σε αναπλάσεις γειτονιών του Λονδίνου με νέα εμπορικά κέντρα, σχολεία και πράσινες εργατικές κατοικίες. Ήταν μεγάλη χαρά όταν το 2014 το RICS με βράβευσε για τη δουλειά μου στα βραβεία του Young Surveyor of the Year.

»Το 2015 είχα την τιμή να εκλεγώ στο RICS Matrics UK Board, το προεδρείο της νέας γενιάς του οργανισμού. Η θέση μου είναι εθελοντική και έχει ως αντικείμενο καινοτόμες εκπαιδευτικές πολιτικές για νέους επαγγελματίες των επιστημών του χώρου. Αυτόν τον καιρό δουλεύω στην ανάπλαση του Battersea Power Station, ενός από τα χαρακτηριστικά art deco σύμβολα του Λονδίνου. Αγαπώ τις δουλειές μου. Αγαπώ την ποίηση και την τοπογραφία εξίσου. Είναι ανθρώπινες, είναι περιληπτικές και πιστεύω πως μας επιτρέπουν να βλέπουμε αλλιώς αυτό που φαίνεται δεδομένο. Έτσι, συχνά, καταφέρνουμε και αλλάζουμε το μέλλον».

Θα μας πεις λίγα λόγια για το «Είναι», το νέο σου βιβλίο;

Τον Δεκέμβριο του 2015, τέσσερα χρόνια μετά το πρώτο μου βιβλίο, τέσσερα χρόνια με πολύ γράψιμο και ακόμη περισσότερο σβήσιμο, το νέο μου πρότζεκτ ποίησης, «Είναι» (εκδόσεις [ΦΡΜΚ]) βγήκε εκεί έξω. Η μετακόμισή μου από την Ελλάδα στη Βρετανία το 2010 με έκανε να σκέφτομαι τις δυο χώρες σαν σημεία, να υπάρχουν την ίδια στιγμή στο μυαλό μου. Ήταν περίεργο να νιώθω ότι κυνηγάω το δύσκολο όνειρό μου στο Λονδίνο και την ίδια στιγμή να βλέπω την κρίση στην Ελλάδα, όχι μόνο στις ειδήσεις, αλλά και στους πιο στενούς φίλους μου. Ήταν μια κρίσιμη καμπή. Αυτή η αίσθηση του ταυτόχρονου, η φθαρτή σκέψη πως υπάρχουμε την ίδια στιγμή μέσα από διαφορετικές σκέψεις, τόπους και ανθρώπους, γέννησε το «Είναι» ως ένα πρότζεκτ σημείων του χώρου για τη ζωή που συμβαίνει ταυτόχρονα.

Η Κατερίνα Ηλιοπούλου, ποιήτρια και διευθύντρια έκδοσης στο [ΦΡΜΚ], με πήρε από το χέρι και μου έδειξε αμέριστη υποστήριξη και εμπιστοσύνη για την έκδοση όταν τέλειωσα το γράψιμο. Την ευχαριστώ όπως και όλη την ομάδα στις εκδόσεις [ΦΡΜΚ] για την άψογη συνεργασία.

Τι είναι λοιπόν το «Είναι»;

Ένας διαλογισμός. Ένα ταξίδι πάνω στην επιφάνεια της γης - εδώ λίγα όνειρα, εκεί διαψεύσεις, πιο πέρα παραλίες, ντίσκο, φοίνικες, φίλοι, αγάπες, η ζωή, ο θάνατος μαζί. Δεν τον ξεχνώ τον θάνατο. Βλέπω τη γη σαν μια μεγάλη κομματιασμένη ντισκόμπαλα στην οποία ζούμε και την ίδια στιγμή πεθαίνουμε. Το ταξίδι προς τη φυσική μας φθορά είναι, περιέργως, τόσο ζωντανό. Είναι η ίδια η ζωή - αυτή που ελλειπτικά κι ατελώς καταλαβαίνουμε.

Πώς ζούμε μέσα στη φθορά μας; Ο περιπατητής του βιβλίου μου κοιτάζει τη θλίψη, νιώθει τη μοναξιά, αποστρέφεται τα μίση. Ονειρεύεται φύση και ηλεκτρισμό να συνυπάρχουν. Κοιτάζει τους ήχους, τις νύχτες, τα πρωινά. Νιώθει ελεύθερος. Κοιτάζει τους ανθρώπους - άνθρωποι είναι. Μέσα του κοιτάζει. Κάπου ενδιάμεσα το σώμα του υπάρχει. Μέσα στις ελλείψεις του υπάρχει. Κάπου που τόσο επιθυμεί.

Οι λέξεις του «Είναι» υπάρχουν σπασμένες στα γράμματά τους, απλώνονται στις σελίδες των ποιημάτων σαν σημεία του χώρου και γίνονται μια ευκαιρία ταυτόχρονης ενδοσκόπησης – ένας διαλογισμός που φέρνει στο μυαλό την αποτύπωση του πολύχρωμου πλανήτη πάνω σε εφήμερους χάρτες και ψυχεδελικές εικόνες.

Στο «Είναι» συνεχίζω τον πειραματισμό που ξεκίνησα με το πρώτο μου βιβλίο, πλέον σε νέα κατεύθυνση και με διαφορετική στόχευση. Ποιητικά με ενδιαφέρει πάντα το καινούργιο – η αλλαγή στη γλώσσα, την εκφορά, τη δομή της. Έτσι πιστεύω πως μαθαίνουμε καλύτερα τον κόσμο.

Είχα τη χαρά ποιήματα του «Είναι» να μεταφραστούν ήδη στα ρωσικά ενώ η έκδοση “Futures: Poetry of the Greek Crisis” του βρετανικού οίκου Penned in the Margins συμπεριέλαβε στα αγγλικά το ποίημα «Το χάος» από το βιβλίο.



Ποιο είναι το δικό σου «Είναι»;

Το ψάχνω. Αλλάζει συνέχεια. Αν όμως κάτι δικό μου μένει σταθερό με τα χρόνια είναι η αγάπη για το μέλλον, την ελευθερία, την οικογένεια, τους φίλους, τον σεβασμό στον διαφορετικό άνθρωπο, την εμπιστοσύνη μου στην ευγένεια και την αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι.

Γιατί ασχολήθηκες με την ποίηση; Τι είναι η ποίηση για σένα;

Με ενδιαφέρει η περίληψη – πάντα αυτό με ενδιέφερε. Έτσι με τράβηξε η δύναμη των λίγων λέξεων και η πυκνή τους σκέψη. Η ζωή είναι το ίδιο το αφήγημα. Η ποίηση, μαζί με την τοπογραφία, είναι ο τρόπος που ορίζω τον εαυτό μου.

Ποιους Έλληνες ποιητές θαυμάζεις;

Κ. Π. Καβάφης. Νίκος Εγγονόπουλος. Ανδρέας Εμπειρίκος. Ελένη Βακαλό. Μαρία Λαϊνά. Βασίλης Αμανατίδης. Μιχαήλ Μήτρας. Γλυκερία Μπασδέκη. Κατερίνα Ηλιοπούλου. Να κάποιοι ποιητές και ποιήτριες που ο κόσμος τους με παρασύρει απόλυτα. Ναι, τους θαυμάζω βαθιά.

Τι σκέφτεσαι; Τι ονειρεύεσαι; Πού θα ήθελες να φτάσεις;

Με ενδιαφέρει να γράφω – και σε κάθε νέο μου βιβλίο να κάνω κάτι διαφορετικό, όχι μόνο θεματικά και νοηματικά, αλλά και ως μορφολογική απόδοση. Ονειρεύομαι την εξέλιξη – γιατί είναι ωφέλιμη. Η πρόκληση που βάζω στον εαυτό μου είναι αυτό που κάνω ποιητικά να πηγαίνει τα πράγματα ένα-δυο κλικ πιο μπροστά. Αν με ρωτούσες τι θα ήθελες πιο πολύ τώρα θα σου έλεγα αυτό: να δω μεταφράσεις της δουλειάς μου στα ιταλικά, τη γλώσσα που γέννησε τον φουτουρισμό, μια γλώσσα που λατρεύω τους ήχους της. Λίγο πιο βαθιά στο μέλλον, θα ήθελα η δουλειά μου να αφορά εκδοτικά στη Βρετανία και άλλες χώρες, εκτός από την Ελλάδα.

Η ποίηση είναι η ρομφαία της αλήθειας;

Η ποίηση είναι ένας καθρέφτης – αν και είναι τέτοιος δύσκολος πειρασμός να πούμε τι είναι και τι δεν είναι η ποίηση. Πιστεύω όμως πως σε μεγάλο βαθμό η ποίηση είναι ένας καθρέφτης – θα σου δείξει αυτό που θέλεις να δεις. Μια πικρή στιγμή μεταξύ ανθρώπων ίσως γίνει κάτι άλλο. Μια καταστροφή ίσως μείνει καταστροφή – μπορεί όμως να γίνει το πιο ανθρώπινο μνημείο απέναντι σε έναν πόλεμο. Την ίδια στιγμή η ποίηση διαμορφώνει τη δικιά της αλήθεια. Κάθε ποιητής θα δει τον κόσμο με ένα άλλο μάτι. Γιατί είναι τόσο σημαντικός ο Καβάφης; Φωτίζει τον κόσμο μου, ίσως και τον δικό σου, με έναν ξεχωριστό, προσωπικό τρόπο. Δεν υπάρχει τίποτε πιο αληθινό από το προσωπικό. Και τι χρήσιμο που αυτός ο καθρέφτης έχει κάτι το αεικίνητο – για αυτό η ποίηση είναι πάντα εκεί, σε όποια μικρή ή μεγάλη στιγμή της ιστορίας.

«Η ποίηση μπορεί να αλλάξει τον κόσμο»;

Όχι. Η ποίηση δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Ο άνθρωπος μπορεί. Αρκεί να αφήσει την ποίηση να κάνει τη δουλειά της.