Δεν μπορώ να σκεφτώ πολλά πράγματα περισσότερο εκφραστικά και ειλικρινή από τα δέντρα, όπως αφήνουν τις σιλουέτες τους να διαγράφονται στο φόντο του περιβάλλοντος. Από τα πρόσωπα των ανθρώπων όπως τα έχει σμιλέψει ο χρόνος και η εμπειρία. Ο εικαστικός και ποιητής, Χρήστος Παπαδάκης, αυτή την εποχή και μέχρι 8 Μαίου, παρουσιάζει τη μοναδικά ευαίσθητη ματιά του επάνω σ' αυτά τα θέματα στον χώρο του μπαρ Comme il Faux, της πλατείας Καρύτση 6.
Κορμοί και άνθρωποι, ξεδιπλώνουν τις αλήθειες του σε ένα παιχνίδι ισορροπιών μεταξύ φωτός και σκιάς που σε καθηλώνουν. Αυτό ένιωσα κοιτάζοντας τα έργα του, καθισμένη στο μπαρ απολαμβάνοντας ένα ωραίο κοκτέιλ του Έντι. Η μουσική λες και έμπαινε ανάμεσα στις ρωγμές των παλιών, γερασμένων κορμών που έχουν αποτυπώσει επάνω τους το πέρασμα του χρόνου, τα λόγια και τα έργα μιας ζωής που δεν είναι απαραίτητα η δική μας ζωή.
Η σκληρή μνήμη εκείνων των δέντρων, έχει καταγράψει όσα δύσκολα περιγράφονται διαφορετικά, με λόγια ας πούμε, και τα εκθέτουν ανενδίαστα στον θεατή τους, περήφανα και σοφά στην απόλυτη σιωπή της γύμνιας τους. Η συμμετρία της φύσης στους καμβάδες απέναντί μου, με ταξίδεψε σε απλωσιές που μου στερεί το αστικό τοπίο, που κοντεύω να ξεχάσω, που άθελά μου σχεδόν αγνοώ, αφημένη να διασχίζω τους δρόμους της πόλης επίπεδων συναισθημάτων. Αν τα ποιήματα γίνονταν εικόνες θα έμοιαζαν με αυτά τα τελάρα, και αν οι εικόνες μετατρέπονταν σε λέξεις θα μου ψιθύριζαν όσα είδα.
