Κιθαριστική μαγεία

Ο Παναγιώτης Μάργαρης ήταν μόλις 17 χρονών όταν ένιωσε ότι ήθελε να αφιερώσει τη ζωή του στην κιθάρα και γενικότερα τη μουσική. «Αποφάσισα κάτι ανατρεπτικό για την εποχή εκείνη και όχι μόνο. Να μην δώσω πανελλαδικές εξετάσεις και να αφιερωθώ στις μουσικές μου σπουδές. Η κλασική κιθάρα, απαιτεί πολύωρη καθημερινή μελέτη ώστε να έχει κάποιος ελπίδες να φτάσει σε ένα υψηλό επίπεδο και δεν μπορεί κατά τη γνώμη μου να συνδυαστεί με άλλου είδους σπουδές», μου εξομολογείται.

Σήμερα είναι ένας από τους πιο σημαντικούς κιθαρίστες μας. Ως συνθέτης έχει ηχογραφήσει τρεις προσωπικούς δίσκους, που αγκαλιάστηκαν θερμά από το κοινό με το τελευταίο του άλμπουμ «Με τη μαγεία της κιθάρας», που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2014, να παραμένει για εβδομάδες στο top5 των επίσημων charts της δισκογραφίας. «Αυτό συνέβη για πρώτη φορά στην Ελλάδα και σίγουρα μου δίνει τεράστια δύναμη ώστε να συνεχίσω με πάθος και δημιουργικότητα», μου λέει.

«Αληθεύει ότι παίζεις ακόμα με την κιθάρα που σου αγόρασε ο πατέρας σου όταν ήσουν 13 χρονών;», τον ρωτάω. «Ναι. Σε όσες συναυλίες εμφανίζομαι χωρίς μικροφωνική ενίσχυση, παίζω πάντα με αυτήν την κιθάρα. Το συγκεκριμένο μουσικό όργανο είναι πια μέρος του εαυτού μου», παραδέχεται. «Με τη Jose Ramirez έχω πραγματοποιήσει εκατοντάδες συναυλίες, έχω ηχογραφήσει όλες τις δισκογραφικές μου δουλειές και αποτελεί για εμένα σχέση ζωής. Είναι μια υπέροχη κιθάρα η οποία συνδυάζει την ισπανική κουλτούρα με την κλασική μουσική και με βγάζει πάντα ασπροπρόσωπο».

Μετά από 15 χρόνια αποκλειστικής συνεργασίας με τον συνθέτη Νότη Μαυρουδή, από το 1995 μέχρι το 2010, με τον οποίο και ηχογράφησαν την εξαιρετικά επιτυχημένη δισκογραφική σειρά “Café de l'art”, η οποία ξεπέρασε τα 100.000 αντίτυπα σε πωλήσεις, ο Παναγιώτης απελευθερώθηκε σε μουσικό επίπεδο. «Μπορώ πλέον να κάνω συνεργασίες και δισκογραφικές δουλειές οι οποίες με εκφράζουν απόλυτα, χωρίς συμβιβασμούς και εκπτώσεις», επισημαίνει. Το “Rock of my soul”, που ηχογράφησε και κυκλοφόρησε το 2013 και στο οποίο διασκεύασε και ερμήνευσε με την κιθάρα του μεγάλα κλασικά ροκ τραγούδια της παγκόσμιας μουσικής σκηνής με τη συμμετοχή σημαντικών Ελλήνων καλλιτεχνών (Μαχαιρίτσας, Πασχαλίδης, Μπάμπαλη κ.α.), αποτέλεσε την αφορμή για να μάθουμε μία άλλη πτυχή του εαυτού του.

«Στη συγκεκριμένη δισκογραφική δουλειά ένωσα τη ροκ μουσική με την κλασική κιθάρα, κάτι το οποίο από μόνο του αποτελεί ανατρεπτική μουσική πρόταση», μου λέει. «Τι σημαίνει ροκ για σένα και πόσο ροκ τύπος αισθάνεσαι;», τον ρωτάω. «Για εμένα “ροκ” σημαίνει να ζεις μια ζωή χωρίς καθωσπρεπισμούς και συμβατικές σχέσεις. Να τολμάς και να ρισκάρεις για τα όνειρα σου, να σε ενδιαφέρει η δική σου εξέλιξη και όχι να φθονείς την εξέλιξη του άλλου. Γενικότερα να μην είσαι δήθεν, αλλά αυστηρά ο εαυτός σου», μου απαντά και συνεχίζει: «Μέσα μου έχω συνδυάσει τη ροκ κουλτούρα με την ελευθερία της ψυχής, του πνεύματος και με το πάθος για εξέλιξη. Όσο για μένα, νομίζω ότι σε γενικές γραμμές είμαι ροκ τύπος, διότι ποτέ μου δεν μου άρεσε ο συμβιβασμός, το βόλεμα και η καταπίεση».

Στο τελευταίο του άλμπουμ «Με τη μαγεία της κιθάρας» διασκεύασε με μοναδικό τρόπο τραγούδια και μουσικές από όλο τον κόσμο, που βρήκαν τη θέση τους δίπλα σε δικές του πολύ όμορφες συνθέσεις, που ερμήνευσαν ο Σταμάτης Κραουνάκης, η Ελένη Τσαλιγοπούλου, ο Μάρκος Κούμαρης από τους Locomondo και η Γεωργία Νταγάκη. Ούτε ο ίδιος δεν περίμενε την τόσο μεγάλη επιτυχία του άλμπουμ. Τον ρωτάω τη γνώμη του για το μουσικό κοινό στην Ελλάδα κι εκείνος μοιάζει μάλλον αισιόδοξος: «Υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων οι οποίοι αγαπούν την καλή μουσική και τις τέχνες. Ο κόσμος έχει αρχίσει να βαριέται την υποκουλτούρα και τις νυχτερινές πίστες και σιγά σιγά κάνει στροφή προς την αληθινή μουσική. Τουλάχιστον αυτό βλέπω εγώ στις συναυλίες μου. Σε αυτές τις μίζερες και στρεσογόνες εποχές που ζούμε στην Ελλάδα, οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από πλούσια συναισθήματα και “βαθειά ψυχή” όσο ποτέ άλλοτε», παρατηρεί.



Με όχημα λοιπόν τον τελευταίο του δίσκο «Με τη μαγεία της κιθάρας», ο Παναγιώτης έχει ετοιμάσει μία ξεχωριστή συναυλία το Σάββατο, 5 Μαρτίου, στο Ίδρυμα Κακογιάννη, όπου πάντα παρέα με την κιθάρα του θα μας χαρίσει μοναδικές στιγμές από την προσωπική του διαδρομή. Ταυτόχρονα θα ερμηνεύσει μουσικές και τραγούδια που αγαπά από το παγκόσμιο μουσικό στερέωμα, όπως συνθέσεις του Moricone, του Satie, του Tchaikovsky αλλά και Ελλήνων δημιουργών.

Μαζί του στη σκηνή σε αυτή τη βραδιά θα ανέβει ο Γιώργος Νταλάρας για να ερμηνεύσει τρία τραγούδια. «Ο Γιώργος Νταλάρας συμβολίζει για εμένα μια ολόκληρη εποχή. Είναι με διαφορά ο πιο επιτυχημένος διαχρονικά Έλληνας τραγουδιστής και είναι στην κορυφή για πολλές δεκαετίες. Είναι ένας σπουδαίος ερμηνευτής με τεράστιες φωνητικές δυνατότητες και μοναδική χροιά. Συν τοις άλλοις, λατρεύει την κιθάρα και η φωνή του ταιριάζει απόλυτα με τον ήχο μου. Οπότε η συνεργασία μας ήταν αναπόφευκτη», σχολιάζει.

Στο τέλος της κουβέντας μας και με αφορμή την γνωστή φράση που λέει ότι «η μουσική δεν έχει σύνορα» τον ρωτάω πώς φαντάζεται τον ιδανικό κόσμο. «Θα ήθελα όλοι οι άνθρωποι να είχαν ίσες ευκαιρίες στη ζωή, να μην υπήρχε βία, πόλεμοι, φανατισμός, φτώχεια και παραλογισμός. Αυτός θα ήταν ένας ιδανικός κόσμος για εμένα», μου λέει. Κι εμείς δεν έχουμε παρά να τον αφήσουμε να μας ταξιδέψει με την κιθάρα του σε έναν τέτοιο κόσμο.