Το... χειρόγραφό της στα χέρια του

Η φωνή της κάτι σημαίνει για τον καθένα μας. Η Χάρις Αλεξίου δεν είναι μία ακόμα σπουδαία τραγουδίστρια. Με έναν αλλόκοτο τρόπο είναι ένα κομμάτι της ζωής μας. Είναι μια φίλη που δεν γνωρίσαμε ποτέ, αλλά στάθηκε πάντα δίπλα μας στα όμορφα και στα δύσκολα. Με τη φωνή της γλεντήσαμε, κλάψαμε, ονειρευτήκαμε, ταξιδέψαμε, μείναμε να κοιτάμε για ώρες το ταβάνι, ερωτευτήκαμε, σμίξαμε και χωρίσαμε... Μαζί στις μεγάλες χαρές, μαζί και στους δύσκολους αποχαιρετισμούς. Η φωνή μέσα μας.



Και τώρα αυτή η φωνή μας αποκαλύπτει τα μυστικά της. Η Χαρούλα μας μοιράζεται μαζί μας σκέψεις, μουσικές, τραγούδια, σχέσεις ζωής από τη διαδρομή της μέσα στα χρόνια... Μέσα από ένα «Χειρόγραφο». Ένα χειρόγραφο, που έδωσε στα χέρια του ταλαντούχου

Γιώργου Νανούρη για να το κάνει παράσταση. Μία παράσταση λιτή και αληθινή. Μία παράσταση για τη Χαρούλα πίσω από το προσωπείο της.

Εικόνες, μνήμες, λόγια που δεν έχουν ειπωθεί. Ένα βιολοντσέλο, ένα ακορντεόν, μια κιθάρα... Και εκείνη επί σκηνής να φωτίζεται από την αλήθεια της. Να γυρίζει πίσω τον χρόνο. Τον χρόνο που της άφησε χαραγματιές. Όπως σε όλους μας. Αλλά τι σημασία έχει; Οι μεγάλες αγάπες δεν γερνάνε. Οι μεγάλες αγάπες δεν διαπραγματεύονται. Οι μεγάλες αγάπες νικάνε τη φθορά όταν ξαναβρίσκουν την αλήθεια τους.



Σήμερα, Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου, η Χάρις Αλεξίου -η Χαρούλα μας- έχει πρεμιέρα. Στο Νέο Θέατρο Βασιλάκου (Προφήτου Δανιήλ 3, Κεραμεικός). Αγκαλιά με το «Χειρόγραφό» της και με τις πολύτιμες σκηνοθετικές οδηγίες του Γιώργου θα μας ταξιδέψει σε μουσικές συχνότητες της ζωής της που μέχρι σήμερα δεν εξερευνήσαμε ποτέ. Στο πλευρό της τρεις αγαπημένοι της μουσικοί, τρεις αγαπημένοι της άνθρωποι: ο Παναγιώτης Τσεβάς στο ακορντεόν, ο Γιώργος Λιμάκης στην κιθάρα και ο Αναστάσης Μυσιρλής στο βιολοντσέλο. Και μπροστά της -μια μεγάλη αγκαλιά- όλοι εμείς.



Ζητήσαμε από τον Γιώργο Νανούρη να μοιραστεί μαζί μας σκέψεις και συναισθήματα από τη συνάντηση του με τη Χαρούλα. Κι εκείνος μας έγραψε το παρακάτω σημείωμα:

«Η Χαρούλα που έπαιζε το ραδιόφωνο στο σπίτι μας. Η Χαρούλα στις κασέτες μου τα βράδια στο εφηβικό μου δωμάτιο. Η Χάρις στο cd στα φοιτητικά μου χρόνια. Η Χάρις στα αυτιά μου στο ipod καθώς περπατώ σήμερα στους δρόμους της Αθήνας. Αυτή ακριβώς η δική μου Χαρούλα που είναι και δική μας. Αυτή η Χαρούλα που είναι και Χάρις και που ανήκει σε όλους μας. Αυτή η φωνή που λατρεύουμε να ακούμε όλοι, ακούστηκε μια μέρα στην άλλη άκρη της γραμμής μου. Αυτή η φωνή μου μίλησε. Και εγώ ο πιο τυχερός, ο πιο ευλογημένος και συνάμα ο πιο αγχωμένος απ όλους, προσπαθώ ακόμα να πιστέψω πως είμαι αυτός που εκείνη επέλεξε για να ακουστεί αυτή τη φορά η φωνή της, για να ζωντανέψει στη σκηνή τις αναμνήσεις από τα κομμάτια της ζωής της. Μόνο που ίσως δεν έχει καταλάβει πως τα κομμάτια αυτά είναι τελικά κομμάτια και της δικής μου ζωής, και της δικής σου...»