«Μ’ αγαπούσες κι άνθιζε», ακρόαση πρώτη!

Πολύ δύσκολα με μια πρώτη ακρόαση ενός δίσκου μπορείς να βγάλεις ασφαλή συμπεράσματα. Ωστόσο ξέρεις αν σου άρεσε ή όχι το συνολικό αποτέλεσμα, τι σε εντυπωσίασε και τι σου έλειψε. Όλα αυτά βέβαια μπορεί να αλλάξουν με τη δεύτερη ή την τρίτη ακρόαση, να διαψευστούν ή να επιβεβαιωθούν με το πέρασμα του χρόνου.

Η πρώτη αίσθηση λοιπόν που μου άφησε η ακρόαση του καινούργιου δίσκου της Ελεωνόρας Ζουγανέλη «Μ’ αγαπούσες κι άνθιζε» είναι ότι πρόκειται για μια δουλειά ξεχωριστή και πολύ δουλεμένη. Για πρώτη φορά η Ελεωνόρα επιλέγει να συνεργαστεί με δύο δημιουργούς και όλοι μαζί να φτιάξουν έναν δίσκο από αυτούς που σπάνια γίνονται πια. Ο Μίνωας Μάτσας και η Ελένη Φωτάκη, που όλο και συχνότερα συνεργάζονται πια, εμπιστεύτηκαν στην Ελεωνόρα δώδεκα τραγούδια τα οποία η ίδια ερμηνεύει μοναδικά. Σε πιο ώριμη φάση πλέον, γίνεται εύκολα αντιληπτό το έντονο συναίσθημα, η νοσταλγική διάθεση, ακόμα και η μελαγχολική σε αρκετές στιγμές. Σε αυτό βοηθάνε βέβαια οι μελωδίες και οι ενορχηστρώσεις του Μάτσα, που έδωσαν τη βάση για να ξεδιπλωθεί ερμηνευτικά και να δείξει για ακόμη φορά το ταλέντο της.

Κατά τη γνώμη μου, εκτός από το πολύ καλό πρωτογενές υλικό το οποίο όπως μάθαμε η ίδια υπερασπίστηκε με πάθος και δούλεψε για μήνες, η μεγάλη αλλαγή όχι τόσο στη φωνή όσο στην ερμηνεία της Ελεωνόρας οφείλεται στις τελευταίες δουλειές. Τόσο για τις ανάγκες της παράστασης για την Εντίθ Πιάθ, που παρουσίασε στο Εθνικό Θέατρο, όσο και για την αντίστοιχη για τη Μελίνα Μερκούρη, η Ελεωνόρα φαίνεται ότι δούλεψε και φρόντισε να κρατήσει και από τις δύο αυτές εργασίες τα καλύτερα στοιχεία.

Στο σύνολο τους τα τραγούδια βαδίζουν σε πιο λαϊκά μονοπάτια -αμιγώς λαϊκά είναι μόνο τρία-, ενώ στα υπόλοιπα υπάρχει ποικιλία ακουσμάτων. Με έντονο στοιχείο το ακορντεόν αλλά και την τρομπέτα, οι μελωδίες του Μάτσα θυμίζουν κινηματογραφική ταινία και σου ξυπνούν συναισθήματα από το παρελθόν. Ένας δίσκος που θα αποτελέσει σημείο αναφοράς για τη μετέπειτα πορεία της, από τον οποίο βέβαια λείπουν τραγούδια που με το πρώτο άκουσμα θα ξεχωρίσουν. Μια δουλειά που ακούγεται ολόκληρη και που ανυπομονώ να ξανακούσω για να βρω τα δικά μου αγαπημένα –αν και το πρώτο κομμάτι «Δύση και ανατολή» μοιάζει να κερδίζει τις εντυπώσεις-.