Μπάσταρδος γιος επί σκηνής

Οταν πας να δεις την καινούργια μουσική παράσταση του Φοίβου Δεληβοριά, ξέρεις από πριν ότι δεν πρόκειται να δεις κάτι συνηθισμένο. Και αυτό όχι γιατί θα βγει στη σκηνή από τον ουρανό δεμένος με σχοινιά ή θα έχει μπαλέτο, αλλά γιατί κάθε φορά κάνει μια καινούργια μουσική πρόταση. Ετσι φέτος για τον «Μπάσταρδο γιο» που παρουσιάζεται στο Passport χρειάστηκαν μόνο μερικά σημαιάκια και πολύχρωμα χάρτινα φωτιστικά. Και φυσικά ο Φοίβος επί σκηνής με τους τέσσερις φίλους του που έχουν επιμεληθεί μια παράσταση που δεν μπορεί να αφήσει κανένα αδιάφορο.

«Κάναμε μια παράσταση που δεν θυμίζει ούτε την περσινή, ούτε την προπέρσινη» λέει ο ίδιος και συμφωνώ απόλυτα. Στο πρόγραμμα έχουν χωρέσει με μαεστρία καινούργια τραγούδια, όπως ο «Μπάσταρδος γιος» και το «Ερημιά στην Καλλιθέα», κομμάτια που ο Φοίβος δεν λέει ποτέ, όπως ο «Πιστός» και ο «Διπλοπαντρεμένος», καθώς και στιγμές από τον «Αόρατο άνθρωπο». Ολα αυτά στο πρώτο πρόγραμμα, γιατί από το δεύτερο δεν λείπουν τα αγαπημένα μας «Εκείνη», «Υβρεοπομπή», «Θέλω να σε ξεπεράσω», αλλά και ο «Πουφ» του

Μιχάλη Ρακιντζή.



Ρωτάω τον Φοίβο πως δομεί κάθε φορά το πρόγραμμα του live και μου αποκαλύπτει ότι και εκείνος -όπως οι περισσότεροι μουσικοί- βαριέται να λέει στις πρόβες για χιλιοστή φορά τα τραγούδια που είναι «σουξέ» και τον έχουν σημαδέψει. Ωστόσο φροντίζει -και ευτυχώς το κάνει με επιτυχία- να τα ξαναφτιάχνει από την αρχή, μαζί με την ομάδα που έχει επιλέξει κάθε φορά. «Δημιουργούνται από την αρχή με τελείως άλλη οπτική και όταν ο θίασος των ανθρώπων που έρχεται μαζί σου προκειμένου να το στήσετε όλο αυτό έχει την ίδια διάθεση με εσένα, τότε όλα γίνονται σωστά», λέει ο ίδιος. Από το 2008 ο τραγουδοποιός αλλάζει κάθε φορά τα δεδομένα και είναι χαρούμενος που του συμβαίνει αυτό. «Δεν είναι πάντα αυτονόητο ούτε για μένα όταν ξεκινάω πρόβες να λέω θα τα αλλάξω όλα και να βγαίνει κιόλας», παρατηρεί και από το χαμόγελο του διαπιστώνω ότι έχει αφήσει πίσω το ντροπαλό παιδί που προτιμούσε την ησυχία του δωματίου του για να δημιουργεί.

Μένοντας λίγο ακόμα στα τραγούδια του παρελθόντος, αναρωτιέμαι πως θα ήταν σήμερα η γυναίκα του Πατώκου, μια και ο φίλος του Φοίβου με το αντίστοιχο όνομα ήταν στο κοινό την ημέρα που παρακολούθησα το πρόγραμμα. «Ο λόγος που αλλάζω τα τραγούδια συνέχεια, είναι γιατί θέλω να τα ξαναβρώ μέσα στο σώμα μου. Στο τραγούδι 'Η γυναίκα του Πατώκου' στόχος μου είναι να βρω τον τρόπο που να με ξαναγοητεύσει σήμερα η ίδια. Το πρόσωπο παραμένει ίδιο, το θέμα είναι εγώ να το ανακαλύψω μέσα μου ξανά και όχι νοσταλγικά. Δεν θέλω να τραγουδάω ένα τραγούδι για την πάλαι ποτέ κοπελίτσα. Θέλω να το ζω τώρα που είμαι 42 και να την ποθώ ακόμα». Και με ποιο τρόπο γίνεται αυτό; «Μόνο με τον ήχο, με την πρόβα. Η μουσική είναι το σώμα κάθε τραγουδιού, τα λόγια είναι το πνεύμα του». Αυτό άραγε συμβαίνει με όλα τα τραγούδια; Πού θα τριγυρνούσε ας πούμε σήμερα ο Βαγγέλης, ο σκύλος από το Κολωνάκι; «Η περιοχή πρεσβεύει διαφορετικά πράγματα σήμερα και για αυτό μουσικά αγριεύει με τα χρόνια το τραγούδι», απαντάει ο Φοίβος και καλύπτει απόλυτα τις απορίες μου.



Για να φτάσει όμως το πρόγραμμα στην κορύφωση του και να απογειωθούμε με τον Βαγγέλη ή το «Και του χρόνου» έχει προηγηθεί ένα πολύ καλά δουλεμένο πρώτο πρόγραμμα με κύριες στιγμές τα καινούργια τραγούδια. Με διαφορετικά είδη μουσικής να γίνονται ένα κάτω από το αστείρευτο ταλέντο του Φοίβου. «Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, μετά τον 'Αόρατο άνθρωπο' κάτι με τράβαγε να βρω τις ρίζες μου. Τι σημαίνει δηλαδή παράδοση για έναν άνθρωπο σαν εμένα ή σαν τους ανθρώπους της γενιάς μου. Οπως σε έναν άνθρωπο της παράδοσης των χωριών ή των μικρών πόλεων υπήρχε η τοπική μουσική, υπήρχαν τα πράγματα που θα τον συνέδεαν με τους δίπλα του και ή θα αντιδρούσε σε αυτά ή θα υπέκυπτε, έτσι έχουμε και εμείς τα δικά μας σημάδια. Αλλα γελοία, άλλα πολύ σοβαρά, αλλά είχαμε διάφορα όπλα μέσα από τα οποία συναντηθήκαμε όλοι μαζί. Ποιήματα, παιχνίδια, ιστορίες, εκπομπές. Το κιτς, την απολιτίκ ευαισθησία, την όψιμη πολιτική ευαισθησία. Ολα αυτά τα συναντήσαμε στην πορεία μας και αποτελούν τα δικά μας όπλα. Ισχυρά ή ανίσχυρα».



Αυτά τα όπλα μπαίνουν μπροστά στον «Μπάσταρδο γιο» για να ενωθούμε και πάλι. Κάτι από τα σημαιάκια και τις δικές μας αναφορές. Και αυτές ακριβώς τις αναφορές θέλει ο Φοίβος να εξυμνήσει στον δίσκο που ετοιμάζει και πρόκειται να κυκλοφορήσει το φθινόπωρο. Τη δική του «Καλλιθέα», το προάστιο στο οποίο μεγάλωσε, το κοιτάει μέσα από αυτόν τον δίσκο από ψηλά. Αλλοτε βλέπει τη θέα των πίσω χρόνων και άλλοτε των μπροστά. Χωρίς η διαφορά τους να είναι και πολύ μεγάλη, σύμφωνα με τον ίδιο. «Τα τραγούδια αυτά κοιτάνε μπρος και πίσω συνέχεια. Κοιτάνε τους μύθους που αναφέρω στον 'Μπάσταρδο γιο’, ή το προάστιο που βουλιάζει». Ο δίσκος βρίσκεται πια στην τελική ευθεία και μου κάνει εντύπωση ότι υπάρχουν κομμάτια που ο ίδιος εξελίσσει μουσικά πριν καταλήξουν στη μορφή που έχουν στον δίσκο. «Στεναχωριέμαι που το έχω αυτό» παρατηρεί ο ίδιος και με ξαφνιάζει. «Είναι και αυτό ένα είδος φόβου. Πολλές φορές ζηλεύω τους παλιούς μουσικούς που έμπαιναν στο στούντιο και έγραφαν αμέσως. Εμένα το μυαλό μου είναι δεσμευμένο στο να αποτελεί ο δίσκος μια ενότητα και μια ακτινογραφία των πραγμάτων τα οποία έζησα σε κάθε φάση. Αυτό από τη μια με έχει προστατέψει με πολλούς τρόπους γιατί κρατάει τα τραγούδια μου ζωντανά, αλλά από την άλλη είμαι σίγουρος ότι αν δεν υπήρχαν όλοι αυτοί οι εγκεφαλικοί περιορισμοί θα ευχαριστιόμουν πιο πολύ τη μουσική».



Είναι πάντα δυσάρεστο όταν τελειώνει μια συζήτηση με το Φοίβο. Φυσικά μιλήσαμε και για πολιτική, για την αισιοδοξία που νιώθει και μόνο επειδή περισσότεροι πολίτες διεκδικούν πια αυτό που θέλουν και έχουν ποιότητα τα αιτήματά τους. Μιλάμε για τη νέα κυβέρνηση, για τους υπουργούς, αλλά και κυρίως μιλάμε -και συμφωνούμε σε αυτό- για την ευθύνη που έχει ο καθένας μας απέναντι στις ελπίδες του και τις απαιτήσεις του.