A capella… με ψυχή

29 Νοεμβρίου 2013. Τα «Δανεικά Παπούτσια» ξεκινούν το ταξίδι τους στο Harvest, ένα από τα πιο όμορφα μπαρ της Αθήνας. Η Χριστίνα Μαξούρη μάς υποδέχεται με το πάντα φωτεινό της χαμόγελο και το τρανταχτό της γέλιο. Είναι η βραδιά της. Η πρεμιέρα του πιο προσωπικού project της καριέρας της. Μόνη της, σε απόσταση αναπνοής απ’ όλους εμάς, θα μας ταξιδέψει με τη δωρική της φωνή. A capella. Με τραγούδια που αγαπήσαμε. Τόσο απλά και τόσο ουσιαστικά. Μέσα σε λίγα λεπτά έχουμε γίνει όλοι ένα. Η Χριστίνα τα κατάφερε.

Έναν χρόνο και κάτι μετά η Χριστίνα φοράει τα «Δανεικά Παπούτσια» της και ταξιδεύει στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ήδη η Πτολεμαϊδα, η Θεσσαλονίκη, η Πάτρα και η Καλαμάτα την αγκάλιασαν θερμά. Ακολουθούν δύο εμφανίσεις στην Αθήνα και στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεως στις 29 Ιανουαρίου και στις 5 Φεβρουαρίου. Κι ύστερα παίρνει πάλι τους δρόμους… Γιάννενα, Λευκάδα… Και μετά, απογείωση! Την περιμένει το Λονδίνο στις 10 Φεβρουαρίου για ένα μοναδικό live στο Soas University, ενώ δύο εβδομάδες μετά τη σκυτάλη παίρνει το Παρίσι και το Maison d'Europe et d'Orient.

«Τα ‘’Δανεικά Παπούτσια’’ μπορούν να απευθυνθούν σε έναν και μπορούν να απευθυνθούν και σε 500. Η βάση της παράστασης είναι τα τραγούδια. Για μένα κάθε φορά όλο αυτό είναι κάτι άλλο, γιατί είναι διαφορετικός ο χώρος και το κοινό. Κι όσο πιο άγνωστα είναι αυτά, τόσο μεγαλύτερη πρόκληση είναι για μένα» μου εξομολογείται.

Τη ρωτάω τι συναισθήματα της γεννάει όλη αυτή η εμπειρία. «Είναι λίγο σαν να ανοίγω το σπίτι μου, σαν να μπαίνει ο κόσμος στο δωμάτιό μου» μου απαντά χαμογελώντας. «Αυτό που κερδίζεις μέσα από το a capella είναι η εγγύτητα και φυσικά ένα μεγάλο περιθώριο λάθους που ανοίγεται. Κι όταν λέω λάθος, μιλάω για την ελευθερία του να δράσεις χωρίς πλαίσιο, χωρίς μία αυστηρή παρτιτούρα. Η παρτιτούρα μας εδώ είναι η διαδοχή των τραγουδιών και μόνο. Αυτό που έχω ορίσει εγώ ως αρχή, μέση και τέλος και αυτό που ορίζεται σε συνεργασία με τον ίδιο τον κόσμο».

Τραγούδια του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη, του Λοϊζου, του Σπανού, ένα μέρος από μία άρια του Μπιζέ, ένα μεξικάνικο παλιό τραγούδι, αρκετά ρεμπέτικα, δυο τρία παραδοσιακά, ακόμα κι ένα τραγούδι του Καρβέλα, το εμβληματικό «Σώσε με», παντρεύονται με κάποιες ενδιάμεσες πρόζες, θραύσματα από τον Άμλετ, τη Γκόλφω, τον Αβελάρδο και την Ελοϊζα, κάποια κείμενα του Χατζιδάκι και του Λειβαδίτη… Όλα μαζί συνθέτουν ένα μαγικό ψηφιδωτό, με τη Χριστίνα να ξυπνάει μνήμες και συναισθήματα. Άλλοτε μόνο με τη φωνή της κι άλλοτε με ένα μεταλλόφωνο ή μια φυσαρμόνικα που παίζει η ίδια.

«Από τη μία είναι ένα πολύ προσωπικό project κι από την άλλη είναι ένα ψηφιδωτό του καθενός. Έχει να κάνει με παιδικές μου μνήμες, με εμπειρίες μου αργότερα στο θέατρο, με ανθρώπους που συνάντησα και έχω κλέψει λίγο από το φως τους… Είναι κι ένας τρόπος να ευχαριστήσω κάποιους ανθρώπους, που εκτιμούσα, εκτιμώ και θα εκτιμώ. Είναι ένας τρόπος να πω ένα ευχαριστώ στους φίλους μου και στην οικογένειά μου. Ούτως ή άλλως το τραγούδι λειτουργεί, σε μεγάλο βαθμό, έτσι. Σε βοηθάει να μοιραστείς πράγματα που σκέφτεσαι και που αισθάνεσαι με πιο μακρινούς ή και με κοντινότερους ανθρώπους» παρατηρεί η Χριστίνα.

Ούσα μία εξαιρετικά ταλαντούχα ηθοποιός με πραγματικά υπέροχη φωνή, τη ρωτάω να μου πει πού πιστεύει ότι πραγματικά βρίσκεται η δύναμη του τραγουδιού. «Στην ένωση» μου επισημαίνει. «Με τα τραγούδια υπάρχει ένα κείμενο, που συνήθως είναι ήδη γνωστό. Όταν πάμε στο θέατρο, εκτός κι αν ξέρουμε το έργο, δεν ξέρουμε τι θα ακούσουμε. Στα τραγούδια είναι σαν να υπάρχει ένας κοινός τόπος. Όλοι μπαίνουμε στο ίδιο δωμάτιο. Τώρα, το πώς το κάνει ο καθένας, αυτό είναι κάτι πολύ προσωπικό».

«Πώς σου ήρθε η ιδέα για τα ‘’Δανεικά Παπούτσια’’;» αναρωτιέμαι.

«Έμπαινα στο μετρό και στον ηλεκτρικό κι έβλεπα τον κόσμο πολύ απομονωμένο. Σαν να έβλεπα σχήματα μπροστά μου και όχι ανθρώπους. Δεν κοιταζόμασταν στα μάτια. Δεν υπήρχε κανενός είδους επικοινωνία. Και λέω τι γίνεται; Κάτι δεν πάει καλά. Ένιωθα ότι ήθελα να αρχίσω να τραγουδάω για να κινηθεί κάτι, να υπάρξει μία ενέργεια, να σκάσει ένα χαμόγελο…» μου εκμυστηρεύεται. Η παρουσία της στο live ενός φίλου της στο Harvest ήταν η αφορμή για να της γίνει η πρόταση από την ιδιοκτήτρια του μπαρ να κάνει κάτι δικό της εκεί. «Μου πρότεινε να κάνω κάτι μόνη μου. Εγώ στην αρχή δίστασα και μου λέει ‘’γιατί όχι;’’. Αυτό το ‘’γιατί όχι;’’ προκάλεσε στο μυαλό μου δεκάδες ερωτήματα και δεκάδες εικόνες. Κι έτσι αυτή η υποψία έφερε πολύ γρήγορα μία σειρά τραγουδιών και συναισθημάτων, που αποφάσισα να τα μοιραστώ με τον κόσμο» μου εξηγεί η Χριστίνα.

«Την περιοδεία πώς και την τόλμησες;» τη ρωτάω, γνωρίζοντας καλά ότι η οργάνωση μίας περιοδείας απαιτεί έναν ολόκληρο μηχανισμό από πίσω. «Τον εφηύρα το μηχανισμό» μου λέει και σκάει στα γέλια. «Κοίτα, εγώ κινούμαι κυρίως με την επιθυμία. Καμιά φορά και με την παρόρμηση. Και φυσικά με την κοινή λογική. Ρώτησα κάποιους ανθρώπους που είτε μένουν εκεί που ήθελα να κάνω ένα live είτε έχουν δουλέψει εκεί ως μουσικοί και στη συνέχεια άρχισα να παίρνω τηλέφωνα. Ξεκίνησα από το μηδέν. Είναι μία περίεργη διαδικασία αυτή, γιατί βασικά δεν σε ξέρει κανένας. Όχι πως αυτό σημαίνει κάτι. Απλώς είναι λίγο άχαρο να μιλάς για σένα. Να σε προωθείς. Δεν έχω κάποιον να με μανατζάρει, που δεν ξέρω κι αυτό αν είναι καλό ή όχι».

Αν στα πρώτα live στην Αθήνα η Χριστίνα έπαιρνε δύναμη από τους φίλους της, που έσπευσαν μαζικά να την απολαύσουν, στην επαρχία το σκηνικό ήταν εντελώς διαφορετικό, αφού στο κοινό ήταν άνθρωποι άγνωστοι. «Κι εκεί αποδείχτηκε για ακόμα μία φορά πόσο μεγάλη δύναμη έχουν τα τραγούδια. Το ζητούμενο είναι το τραγούδι και όχι το άτομο. Δεν είναι το ζητούμενο να σε ξέρουν. Το ζητούμενο είναι η ίδια η συνθήκη που θα δημιουργηθεί αυτές τις δύο ώρες. Ο στόχος είναι να μιλήσεις μέσα από τα τραγούδια. Όσο πιο απενοχοποιημένα αυτό συμβεί, απαλλαγμένος από το άγχος να κερδίσεις το κοινό, τόσο καλύτερα. Εμένα η αγωνία μου σε όλο αυτό είναι να μην είμαι ψεύτικη» σχολιάζει.

Κάπως έτσι, ετοιμάζεται να μοιραστεί τη σκηνή σε κάποιες από τις προσεχείς εμφανίσεις της με ορισμένους καλούς της φίλους. Στις 29 Ιανουαρίου καλεσμένη της στο ΚΕΤ είναι η Ματούλα Ζαμάνη, ενώ στις 5 Φεβρουαρίου η Μαρία Παπαγεωργίου. Και το ταξίδι συνεχίζεται… Μην τη χάσετε! Είναι μοναδική εμπειρία.

Φωτογραφίες: Αντώνης Ψαρράς, Μαρίλη Ζάρκου