Ο Κυριάκος, ο Αντενάουερ και το όνομα
Παναγιώτης Φαραντάτος

Παναγιώτης Φαραντάτος

Ο Κυριάκος, ο Αντενάουερ και το όνομα

Ακούγοντας και διαβάζοντας κανείς τις τελευταίες εβδομάδες τα όσα λέγουν και γράφουν τα ελεγχόμενα από την κυβέρνηση έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα μαζικής επιρροής για το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων, συνεπικουρούμενα από εκπροσώπους της «προοδευτικής διανόησης» (αυτής που οι Γάλλοι αποκαλούν σκωπτικά «Gauche-caviar», δηλαδή «χαβιαρο-Αριστερά»!), αποκτά την εντύπωση ότι:

■ στις διεθνείς σχέσεις δεν διαδραματίζουν κανέναν ρόλο οι λέξεις, οι όροι, τα ονόματα, 

■ ότι, κατά συνέπεια, η γνήσια, ειλικρινής και εύλογη ανησυχία του λαού μας για το ζήτημα της ονομασίας του κράτους των Σκοπίων είναι κάτι το ανήκουστο στα διεθνή χρονικά, όταν μάλιστα υπάρχουν περίπου 150 χώρες που έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια με το συνταγματικό τους όνομα και

Κλείσιμο
■ ότι, κατ’ ακολουθία, η πηγαία και πρωτοφανής στην έκταση και στον ενθουσιασμό της αντίδραση των Ελλήνων στις ιταμές μεθοδεύσεις του κ. Τσίπρα, του κ. Κοτζιά και των ακολούθων τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ οφείλονται στην υποτιθέμενη κοινωνική και πολιτιστική μας καθυστέρηση, στον ανορθολογισμό μας και, «φυσικά» (!), στον πανταχού παρόντα… εθνικισμό μας (και μόνο τον δικό μας εξυπακούεται - οι γείτονες, Σκοπιανοί, Τούρκοι, Αλβανοί κ.λπ. δεν διαθέτουν στάλα εθνικισμού, ως γνωστόν!).

Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα; Νηφάλια και προσεκτική μελέτη της Ιστορίας και των διεθνών σχέσεων, και μάλιστα κατά τη σύγχρονη εποχή, άλλα μαρτυρεί. 

Από συστάσεως (1949) της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (της αποκαλούμενης στην καθομιλουμένη Δυτικής Γερμανίας), στο έδαφος των μέχρι τότε Δυτικών Ζωνών Κατοχής (αμερικανικής, βρετανικής και γαλλικής) και για τέσσερις συναπτές δεκαετίες (μέχρι τη γερμανική επανένωση το 1990), οι κυβερνήσεις, η διπλωματία, οι εν γένει ιθύνουσες γραφειοκρατικές ελίτ και οι κρατικοί ιδεολογικοί μηχανισμοί της Βόννης επέμεναν σταθερά και διαρκώς στη χρήση του όρου «Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας» (στα γερμανικά Bundesrepublik Deutschland, στα αγγλικά: Federal Republic of Germany) και, μάλιστα, με αναγραφή ή προφορική αναφορά του πλήρους όρου «Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας», απορρίπτοντας κατηγορηματικά και αποφεύγοντας διαρκώς και συστηματικά τη χρήση συντμήσεων ή αρχικών (ΟΔΓ).

Επρατταν δε με τον τρόπο αυτό οι κυβερνήσεις της Βόννης, με την έμπνευση και καθοδήγηση του αρχηγού των πρώτων μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο χριστιανοδημοκρατικών κυβερνήσεων και πατριάρχου του πολιτικού βίου της μεταπολεμικής Δυτικής Γερμανίας, πεφωτισμένου συντηρητικού, Κόνραντ Αντενάουερ, προκειμένου να καταστήσουν απολύτως σαφή τη θέση τους ότι η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας -και μόνο αυτή- ήταν ο νόμιμος, από άποψη Διεθνούς Δικαίου διάδοχος του ιδρυθέντος από το 1871 «Γερμανικού Reich» και ότι, κατ’ ακολουθία, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας και μόνο αυτή έπρεπε να αναγνωρίζεται διεθνώς ως νόμιμος κληρονόμος του γερμανικού κράτους.

Ταυτόχρονα, οι κυβερνήσεις της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας αρνούνταν κατηγορηματικά να αναγνωρίσουν διπλωματικά τη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία (στα γερμανικά: Deutsche Demokratische Republik, στα αγγλικά: German People’s Republic), η οποία είχε συσταθεί στα εδάφη της μέχρι τότε Σοβιετικής Ζώνης Κατοχής (την αποκαλούμενη στην καθομιλουμένη Ανατολική Γερμανία). 

Με αυτό το πνεύμα και για τον σκοπό αυτό οι κυβερνήσεις και τα λοιπά αρμόδια όργανα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας εξέδιδαν κατά καιρούς εγκυκλίους και οδηγίες προς τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τα ΜΜΕ και διαφόρους κοινωνικούς φορείς. Περαιτέρω, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας δεν αρκέστηκε στην εκ μέρους της μη αναγνώριση της Ανατολικής Γερμανίας και στη μη χρήση του όρου «Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία», αλλά διεκήρυξε ότι δεν θα συνήπτε διπλωματικές σχέσεις ή δεν θα διατηρούσε (άρα, θα διέκοπτε) διπλωματικές σχέσεις με οποιοδήποτε κράτος του πλανήτη ανεγνώριζε διπλωματικά τη «ΓΛΔ» (αυτό ήταν το περιλάλητο Δόγμα Χαλστάιν, από τον εμπνευστή του, τότε υφυπουργό Εξωτερικών της Δυτικής Γερμανίας Βάλτερ Χαλστάιν).

Το τέλος της ιστορίας είναι γνωστό. Οι στρατηγικές και πολιτικές επιλογές του Αντενάουερ δικαιώθηκαν από την εξέλιξη των πραγμάτων. 

Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας επέμεινε με απαράμιλλη συνέπεια και συνέχεια στο «όνομα». Και μία ημέρα των ημερών (3/10/1990), η Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία προσήλθε γονυπετής και ζήτησε την προσάρτηση του εδάφους της στην κυρίαρχη επικράτεια της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας.

Ετσι θα δικαιωθεί -και ήδη συμβαίνει αυτό στα μάτια της κοινής γνώμης- η στάση στο Σκοπιανό του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος:

■ Αφουγκράστηκε τον παλμό και την ειλικρινή αγωνία του ελληνικού λαού και έθεσε την ενότητά του και την εθνική ομοψυχία πάνω από κάθε σκοπιμότητα,

■ ανέγνωσε ορθά τα συν και τα πλην της χρονικής συγκυρίας, και 

■ δεν επέτρεψε στον εαυτό του να παρασυρθεί στην ιταμή πλεκτάνη, την οποία είχαν δολίως εξυφάνει οι επαγγελματίες καταληψίες και πτυχιούχοι ραδιούργοι της Αριστεράς - από κοινού με τον «υπερδεξιό» κυβερνητικό εταίρο τους. 

Με άλλους λόγους: ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως έπραξε ως πραγματικός ηγέτης όλου του ελληνικού λαού.

* Αντιστράτηγος ε.α.  
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Ειδήσεις Δημοφιλή Σχολιασμένα
ΔΕΙΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Best of Network