Δημήτρης Δανίκας

Αυτή η συστηματική διακόρευση της αξιοπρέπειάς μας αποτυπώνεται με δύο εκ διαμέτρου αντίθετες συμπεριφορές μας.

Αφού πρώτα εκτοξεύσουμε τα μύρια όσα εναντίον του γερμανικού και αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Προς εσωτερική κατανάλωση φυσικά. Προς άγραν εκλογικής πελατείας. Προς μετάθεση της ευθύνης του πολιτικού προσωπικού σε κάποιον άλλον, ξένο, πανίσχυρο εχθρό. Και προς πριμοδότηση και ανακύκλωση του πασίγνωστου λαϊκισμού.

Στη συνέχεια και αφού ο γείτονας ψευτοσουλτάνος της ψευτοοθωμανικής ψευτοκρατορίας αρχίζει να παραβιάζει το δικό μας οικόπεδο και σαν αρπαχτικό να ορμάει να λεηλατήσει κομμάτια της δικής μας περιουσίας, τότε οι χτεσινοί κατήγοροι και λάτρεις ενός βολικού λαϊκισμού χτυπάνε την πόρτα και σαν τα νήπια που τρέχουν πίσω από τα φουστάνια της μανούλας τους και τα πανταλόνια του μπαμπακούλη τους λένε με δάκρυα στα μάτια:
Meine Mutte (προς τη Μέρκελ), αυτός εκεί ο Τουρκαλάς με σπρώχνει και με δέρνει.
Please, Daddy, help me (προς τον εκάστοτε πλανητάρχη), αυτός εκεί με ξυλοφορτώνει. Please, do something!

Το τελευταίο διπλό περιστατικό αποδεικνύεται εντελώς καταλυτικό. Και για την αξιοπρέπειά μας ολότελα αποκαλυπτικό.

Από τη μια, κατηγορούμε τους «άθλιους» συμμάχους ιμπεριαλιστές, πως ασκούν αφόρητες πιέσεις προκειμένου να απεμπολήσουμε την Ιστορία μας και να προδώσουμε τη Μακεδονία μας.

Και από την άλλη, περίπου την ίδια στιγμή, σπεύδουμε ασθμαίνοντες, χτυπάμε πόρτες και τηλεφωνικά εκλιπαρούμε την Ανγκελα Μέρκελ και τον Ντόναλντ Τραμπ να μας απαλλάξουν από το bullying του Ταγίπ Ερντογάν. 

Εντελώς περιττό να υπενθυμίσω όλα τα «άπειρα» κοσμητικά επίθετα με τα οποία λούσαμε τη Mutter Ανγκελα Μέρκελ. Και τα επίσης «άπειρα» με τα οποία στολίσαμε και στολίζουμε τον Ντόναλντ Τραμπ. Και για να λέω την αλήθεια, όσον αφορά τον τελευταίο, το ίδιο έκανα και εγώ προσωπικά.

In short, η γεωγραφική ακεραιότητα αυτής της χώρας δεν οφείλεται τόσο στην υπεροπλία των αμυντικών μας συστημάτων και το υψηλό φρόνημα των Ενόπλων Δυνάμεων. Φανταστείτε δηλαδή τις βλαβερές συνέπειες που θα είχε για την κατεστραμμένη και σχεδόν πτωχευμένη Ελλάδα μια έστω ολιγοήμερη ανάφλεξη στο Αιγαίο.

Η ακεραιότητα της χώρας οφείλεται κυρίως στις ισορροπίες τις οποίες εξασφαλίζουν οι παρεμβάσεις και οι γεωστρατηγικές πολιτικές αυτών των «κατάπτυστων» και «εχθρικών» ιμπεριαλιστών.

Το πιο εξωφρενικό σε αυτή τη διπλή, σχιζοειδή συμπεριφορά είναι το γεγονός ότι ακόμα και ακροδεξιοί, όπως ο Κυριάκος Βελόπουλος, επιδίδονται σε ασυγκράτητη υμνολογία υπέρ του Βλαντιμίρ Πούτιν. Η Ρωσία, που προσφάτως έχει συνάψει φιλικές, σχεδόν ερωτικές, σχέσεις, έστω στιγμιαίες, με τον ψευτοσουλτάνο, είναι εκείνη που θα βοηθήσει και θα φρενάρει τις ορέξεις του ανεξέλεγκτου και εξαγριωμένου γείτονα.

Αν τώρα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε τις σχέσεις μας με κάποια στοιχειώδη αντικειμενικότητα, τότε θα αντιληφθούμε δύο πράγματα. Το επιθετικό ενδιαφέρον του Ερντογάν δεν έχει να κάνει με τις βραχονησίδες. Τι να τις κάνει άλλωστε; Να οικοδομήσει ένα ακόμα παλάτι;

Απλώς, διαμέσου βραχονησίδων, να επεκταθεί στο Αιγαίο ώστε να διεκδικήσει και αυτός μερίδιο από το υγρό και αέριο «χρυσό». Γιατί, σου λέει, δεν είναι δυνατόν εμείς οι Τούρκοι με μια τόσο μεγάλη ακτογραμμή να μην έχουμε δικαίωμα στον υποθαλάσσιο πλούτο του Αιγαίου. Και δεν είναι δυνατόν το Αιγαίο να παραμένει κλειστή, σφραγισμένη θάλασσα ελληνική.

Αν υποθέσουμε ότι αυτά τα επιχειρήματα στα αυτιά των συμμάχων ακούγονται λογικά, ε, τότε η Mutte και ο Daddy, που τους βρίζουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ, από τα πολλά χάδια μάς έχουν μετατρέψει σε κακομαθημένα παιδιά!