Γρ. Νικολόπουλος

Τρία ενδεχόμενα υπάρχουν: Ή εμείς δεν έχουμε καταλάβει ότι ο Τσίπρας είναι μεταρρυθμιστής και ότι η χώρα πετάει, ή οι ξένοι δεν έχουν καταλάβει με ποιον έχουν να κάνουν, ή οι ξένοι είναι πολύ ικανοποιημένοι επειδή βρήκαν έναν Ελληνα πολιτικό που περνάει ένα προς ένα όλα τα δύσκολα μέτρα που ζητάει η τρόικα χωρίς αντιρρήσεις. Η τρίτη εκδοχή είναι η πιθανότερη - βεβαία, θα έλεγα.

Η κυβέρνηση έχει καταφέρει να περάσει από τη Βουλή μέτρα λιτότητας που δεν έχουν εφαρμοστεί ποτέ ξανά στη χώρα. Εχει καταφέρει να περάσει νόμους που απορρυθμίζουν το εργασιακό πλαίσιο, δυσκόλεψε πολύ τις απεργίες περνώντας τον νόμο για την ύπαρξη πλειοψηφίας προκειμένου να γίνει απεργία, προχωρεί τις ιδιωτικοποιήσεις, τα κάνει όλα χωρίς πρόβλημα. Ποια κάνει; Αυτά που ως αντιπολίτευση εμπόδιζε να γίνουν. Καμία άλλη κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να περάσει κανένα από αυτά τα σκληρά μέτρα, διότι ο Τσίπρας θα κατέβαζε τον κόσμο στα πεζοδρόμια και θα έκαιγε την Αθήνα. Αυτό έκανε ως αντιπολίτευση. Τώρα ως κυβέρνηση υλοποιεί όλα τα μέτρα τα οποία εμπόδιζε. 

Την ίδια στιγμή, ο άνθρωπος που έλεγε με σπαστά αγγλικά «go home madame Merkel» έγινε το αγαπημένο παιδί των Ευρωπαίων πολιτικών. Ο αντιαμερικανός Τσίπρας συνάντησε τον Τραμπ σε πολύ φιλικό κλίμα. Ο καταληψίας κόβει βόλτες στο Νταβός και μοιράζει χαμόγελα παρέα με τους Δυτικούς ηγέτες και τους διεθνείς επιχειρηματίες. Ταυτόχρονα εμφανίζεται ως αριστερός ηγέτης στην κηδεία του Φιντέλ Κάστρο, ο μόνος ηγέτης Δυτικής χώρας που πήγε στην κηδεία του. Μου θυμίζει τον ήρωα της ταινίας του Γούντι Αλεν, Ζέλινγκ, έναν τύπο χαμαιλέοντα, ο οποίος άλλαζε εμφάνιση ανάλογα με το ποιοι βρίσκονταν γύρω του και γινόταν μαύρος που τραγουδούσε μπλουζ, κοκκινομάλλης Ιρλανδός, ραβίνος, ανάλογα την περίσταση.

Πού καταλήγει όλο αυτό; Πουθενά συνήθως, αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Επί της ουσίας, ο Τσίπρας έχει καταφέρει να καταργήσει όλα τα «κεκτημένα» για τα οποία πάλευε επί δεκαετίες η Αριστερά και είναι ο πρώτος πρωθυπουργός της Ελλάδας που κατάφερε να εφαρμόσει μια νεοφιλελεύθερη πολιτική. Κατάφερε να προχωρήσει τις ιδιωτικοποιήσεις τις οποίες εκείνος εμπόδιζε όλα αυτά τα χρόνια και έστειλε στην ουρά των συσσιτίων τους συνταξιούχους και τους πιο αδύναμους οικονομικά πολίτες. 

Το μόνο που δεν έχει κάνει ακόμη -ούτε αυτός- είναι να διώξει δημοσίους υπαλλήλους. Δεν ξέρουμε τι θα κάνει όταν φτάσει η στιγμή - διότι φτάνει όπου να ’ναι. Ισως το κάνει και αυτό, ανάλογα με το πότε έχει αποφασίσει να κάνει εκλογές. Πάντως αν δεν το κάνει ο Τσίπρας, δεν θα μπορέσει να το κάνει κανένας άλλος. Για όλους αυτούς τους λόγους, οι ξένοι είναι ενθουσιασμένοι. Διότι τους κάνει τα χατίρια αδιαμαρτύρητα και χωρίς να ανοίξει μύτη στην Αθήνα. 

Και πιστεύω τελικά ότι όλα αυτά τα κομπλιμέντα τού τα κάνουν οι ξένοι διότι με την κυβέρνηση Τσίπρα έχουν το κεφάλι τους ήσυχο.  

Το κακό είναι ότι αυτά που κάνει ο Τσίπρας δεν τα κάνει σωστά. Δεν τα πιστεύει, δεν τα γνωρίζει και τα κάνει τσαπατσούλικα χωρίς να ενδιαφέρεται για τις συνέπειες και χωρίς να διασφαλίζει τη μελλοντική τους απόδοση. 

Θεωρητικοποιεί με αριστερό πρόσημο αυτή την άδικη πολιτική που εφαρμόζει λέγοντας ότι παίρνει από τους πλούσιους και δίνει στους φτωχούς. Το βέβαιο είναι ότι από τους πλούσιους δεν παίρνει. 

Παίρνει από τους μεσαίους εργαζόμενους, και παίρνει και από τους φτωχούς μέσω της αύξησης των έμμεσων φόρων (ΦΠΑ), των μειώσεων του αφορολόγητου και τη στέρηση του δικαιώματος στην εργασία. Οταν η πολιτική χτυπάει τις επιχειρήσεις, χτυπάει κατευθείαν τον φτωχό και τον άνεργο που δεν βρίσκουν δουλειά. Οταν αυξάνονται οι φόροι κατανάλωσης χτυπάει το καλάθι της φτωχής νοικοκυράς. Τι τον νοιάζει τον πλούσιο αν ο ΦΠΑ θα είναι 6% ή 24%; Τίποτα. Τον φτωχό νοικοκύρη, όμως, τον νοιάζει πάρα πολύ διότι η διαφορά φαίνεται στο πορτοφόλι του.

Ο Τσίπρας πέτυχε τη φτωχοποίηση όλων και ταυτόχρονα πέτυχε δύο αντιφατικούς στόχους. Να τα έχει καλά και με τους Ελληνες και με τους ξένους. Στο εσωτερικό, όταν απευθύνεται στους Ελληνες, λέει ότι ενώ δίνει μάχη με τους ξένους αναγκάζεται να περάσει τα μέτρα που του επιβάλλουν για να μην πτωχεύσει η χώρα και όταν μιλάει με τους ξένους τούς υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια και τους λέει να μην ανησυχούν διότι αυτός θα τα περάσει όλα. Μοναδική επιτυχία.

Βεβαίως εμείς που ζούμε εδώ βλέπουμε πράγματα που οι ξένοι δεν βλέπουν ή που δεν τους ενδιαφέρουν: Βλέπουμε ένα κράτος να μη διοικείται, ανομία παντού, απογοήτευση και φόβο, ελλείψεις σε βασικά αγαθά, μηδενικές κρατικές υπηρεσίες, απόλυτη αναξιοκρατία, κατάργηση δημοκρατικών διαδικασιών, καθεστωτικές διώξεις, ατιμωρησία, κατάρρευση θεσμών και αξιών. 

Πού θα πάει αυτή η ιστορία; Ο λαός αργά ή γρήγορα θα έχει την ευκαιρία να διαλέξει. Να επιβραβεύσει ή να τιμωρήσει την κυβέρνηση. Και η ιστορία μέχρι σήμερα δείχνει ότι όλες τις φορές η ψήφος του λαού είναι τιμωρητική. Ποτέ δεν επιβραβεύει. Ο Τσίπρας έχει κερδίσει δύο εκλογές. Κανείς ποτέ δεν έχει κερδίσει τρίτη συνεχόμενη εκλογική μάχη. Κοντός ψαλμός, λοιπόν, σύντομα θα δούμε.