Γιάννης Μακρυγιάννης

Ψύχραιμη συζήτηση για το «Μακεδονικό» είναι δύσκολο να γίνει από τη στιγμή που μπλέξαμε με καραβανάδες, που μιλάνε σε ανοιχτές συγκεντρώσεις σαν να βρίσκονται σε στρατόπεδα εκπαίδευσης και με παπάδες, που την είδαν νέοι «Χριστόδουλοι και δεν ντρέπονται να λένε ότι είναι φασίστες. Ούτε, όταν ακούς κανονικούς (υποτίθεται) δεξιούς, σαν αυτόν τον περίεργο ΟΝΝΕΔίτη να αποκαλεί τους Σκοπιανούς «πιθήκους»!!!

Πρόκειται για ένα μείγμα «εσμών», που στην καλύτερη περίπτωση επιδίδονται στο σπορ της πατριδοκαπηλείας, στη χειρότερη εκκολάπτουν μία νέα ακροδεξιά και έναν εθνικισμό, ιδιαίτερα επικίνδυνο.

 

Οι πολιτικές δυνάμεις και η σκεπτόμενη κοινωνία οφείλουν να δουν το θέμα, όχι απλά με ψυχραιμία, αλλά και με ευθύνη για το μέλλον.

Σε μία τέτοια προσπάθεια δεν βοηθούν δυστυχώς η συμπεριφορά και η μέχρι τώρα χειρισμοί της κυβέρνησης. Η οποία, υπό την πίεση των αμερικανών και προσδοκώντας διάφορα πολιτικά οφέλη (είτε ως αντάλλαγμα από την Ουάσιγκτον για ένα συμβιβασμό της, είτε στο εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι ως η δύναμη που θα κλείσει επιτέλους την εκκρεμότητα) διολίσθησε στην επιπολαιότητα και την αλαζονεία. Κι αυτό παρότι δεν έχει την εκκλησία στο σύνολό της και ειδικά την ηγεσία της, απέναντί της, όπως την είχαν προηγούμενες κυβερνήσεις. Κατόρθωσε όμως και έμπλεξε τα πράγματα.

Το αποτέλεσμα είναι αυτή την ώρα να υπάρχει ένα κουβάρι και ένα αδιέξοδο.

Μερικές παραδοχές λοιπόν σε αυτό το πλαίσιο:

Πρώτο, καλό θα είναι το πρόβλημα να λυθεί. Έχει αποδειχθεί ότι όσο περνά ο καιρός, τουλάχιστον στο ονοματολογικό τα πράγματα πάνε προς το χειρότερο: το όνομα Μακεδονία εμπεδώνεται για τη γειτονική χώρα. Επιπλέον το μομέντουμ είναι αρκετά θετικό, αφού η τωρινή κυβέρνησης των Σκοπίων δεν έχει τους εθνικισμούς προηγούμενων ηγεσιών.

Δεύτερον, η κυβέρνηση όφειλε εξ αρχής να ενημερώσει υπεύθυνα την αντιπολίτευση – και όποιον Ιερώνυμο, Μήτσο ή Κώστα στη συνέχεια. Να ξεκαθαρίσει ότι επιδιώκει μία λύση όχι μόνο για το όνομα, αλλά και για τον αλυτρωτισμό των γειτόνων.

Τρίτον, να ξεκαθαρίσει η σχέση και η θέση των δύο κυβερνητικών εταίρων. Ο ένας έτσι κι ο άλλος αλλιώς δεν γίνεται. Αυτό δεν είναι πολιτική, είναι κομπογιαννιτισμός. Κουτοπονηριές και υποκρισίες δεν χωράνε. Ή η κυβέρνηση πάει με συνοχή και ευθύνη ή καλύτερα να αφήσει τέτοια θέματα, που είναι σοβαρά, στην άκρη.

Τέταρτον, η αντιπολίτευση και κυρίως η ΝΔ οφείλει να μην παίζει με τα συναισθήματα του ελληνικού λαού, ακροβατώντας και πατώντας σε δύο, τρεις και τέσσερις βάρκες, εξαιτίας της αμηχανίας της και με σκοπό τα πολιτικά οφέλη. Είναι φανερό ότι η ΝΔ σέρνεται πίσω από την ακροδεξιά στο θέμα αυτό και κινδυνεύει να την πάθει από την ακροδεξιά.  

Πέμπτο και οι άλλες δυνάμεις, όπως η κεντροαριστερά οφείλουν καθαρές θέσεις. Όποιες κι αν είναι αυτές. Απλά ας σκεφτούν ότι δεν πρέπει να ξαναπιαστούν κορόιδα όπως το 2015. Να ψηφίζουν αυτές και να κυβερνούν οι ΑΝΕΛ εκ του ασφαλούς να αλιεύουν ψήφους.

Έστω και τώρα χρειάζεται συνεννόηση πάνω στο ζήτημα. Αν υπάρχουν οι συναινέσεις, ας προχωρήσει η προσπάθεια εξεύρεσης λύσης. Αν όχι, καμία «μισή» κυβέρνηση δεν μπορεί να επιβάλλει εξελίξεις. Και σε κάθε περίπτωση όλες οι κανονικές δυνάμεις του τόπου είναι υποχρεωμένες να μην τροφοδοτήσουν νέες εθνικιστικές ακρότητες και ένα νέο εθνικιστικό παραλήρημα στη χώρα.