Αντώνης Ν. Βγόντζας

Τι μαζέψαμε το 2017; 

Μια κάποια δημοσιονομική προσαρμογή. Που στηρίζεται, όμως, στην υπερφορολόγηση της μεσαίας - και όχι μόνο- τάξης. Κουραστική πορεία της κοινωνίας και της οικονομίας στην υπόνομη ζωή. Της γραφειοκρατίας που διογκώνεται. Της δημόσιας διοίκησης που ακινητοποιείται και ακινητοποιεί. Των ξεχασμένων ιστορικά ιδεοληψιών και της πρόδηλης ανικανότητας και αμάθειας αυτών που σήμερα μας κυβερνούν. Ενός διχαστικού λόγου που εκπορεύεται και ελέγχεται από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Της ανοιχτής και, όχι σπάνια, χυδαίας επίθεσης κατά των θεσμών που έχουν επιλέξει να λειτουργούν σύμφωνα με τις ιδρυτικές και καταστατικές διατάξεις τους. Από την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη έως τον ακηδεμόνευτο Τύπο. 

Της διάχυτης και ατιμώρητης βίας σε όλους τους χώρους, ανεξαιρέτως. Των προσωπικών και καθόλου γενναίων επιθέσεων εναντίον προσώπων που δεν μπορούν να αμυνθούν αποτελεσματικά. Των σκοτεινών, για τον ελληνικό λαό, κινήσεων συγκεκριμένων προσώπων της κυβέρνησης σε άγνωστες σ’ αυτούς διεθνείς διαδρομές και πεδία. Και το χειρότερο απ’ όλα; Της προσπάθειάς τους να εκμαυλίσουν μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού με περιστασιακές παροχές σε φτωχές ή φτωχοποιημένες τάξεις των συμπολιτών μας. Και κορυφαίο: της διανομής κοινωνικού μερίσματος από πλασματικό ή και παράνομο πρωτογενές πλεόνασμα που σχηματίστηκε από τον στραγγαλισμό, κυρίως, της μεσαίας τάξης. 

Τι περιμένουμε το 2018; 

Την έξοδο στις αγορές μετά τον Αύγουστο του 2018. Δηλαδή τη δυνατότητα του Ελληνικού Δημοσίου να προσφεύγει στις αγορές για τη λήψη δανείων χωρίς περιορισμούς. Με άλλα λόγια, την εφαρμογή και πλήρη ικανοποίηση της κορυφαίας επιλογής των νεοφιλελεύθερων ιδεών. Τα πάντα στις αγορές. Για όλους. Και για το Δημόσιο. Μια κραυγαλέα και ισοπεδωτική ήττα της Αριστεράς όλων των αποχρώσεων. Αποδοκιμάζουνε οι ίδιοι, με τον πιο βάναυσο λόγο, την πρόταση του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος να υπαχθεί η Ελλάδα σε «προληπτικό πλαίσιο στήριξης», μετά την ολοκλήρωση του τρίτου μνημονίου, όπως αυτό επικαιροποιήθηκε δύο φορές. 

Την πρώτη τον Μάιο του 2016 και τη δεύτερη τον Ιούνιο του 2017. Δηλαδή αποδοκιμάζουν και στοχοποιούν ένα πλαίσιο στήριξης με κεφάλαια εξαιρετικά χαμηλού κόστους. Απλώς και μόνο γιατί αυτό εξυπηρετεί τον πρόδηλα προεκλογικό τους λόγο. Και, φυσικά, οι ίδιοι αποκρύπτουν τις διατάξεις του ευρωπαϊκού δικαίου που προβλέπουν με κρυστάλλινη καθαρότητα:

 «Τα κράτη-μέλη παραμένουν υπό εποπτεία μετά το Πρόγραμμα εφόσον δεν έχει εξοφληθεί τουλάχιστον το 75% της χρηματοδοτικής συνδρομής, που έχει ληφθεί από ένα ή περισσότερα άλλα κράτη-μέλη, τον ΕΜΧΣ, τον ΕΜΣ ή το ΕΤΧΣ». Και φυσικά οι ίδιες διατάξεις προειδοποιούν, «το συμβούλιο, μετά από πρόταση της επιτροπής, μπορεί να παρατείνει τη διάρκεια της άσκησης εποπτείας μετά το Πρόγραμμα σε περίπτωση που εξακολουθεί να υπάρχει κίνδυνος για τη δημοσιονομική βιωσιμότητα του οικείου κράτους-μέλους». 

Οι Ευρωπαίοι νομοθέτες στο σημείο αυτό έχουν προσθέσει όλες τις εγγυήσεις για να μην μπορεί να μπλοκάρει τη διαδικασία αυτή ένα μεμονωμένο κράτος ή ακόμα και μια μικρή μειοψηφία των κρατών-μελών. Οπως και τη δυνατότητα του Συμβουλίου να ζητήσει και άλλα μέτρα μετά το πρόγραμμα. 

Η κυβέρνηση έχει επιδοθεί σε μια τιτάνια προσπάθεια να εκμαυλίσει το εκλογικό σώμα και να επιβάλει ένα επικοινωνιακό πλαίσιο που είναι ξένο με τα αληθινά εθνικά και δημόσια συμφέροντα. Και το ερώτημα είναι τι σκοπεύει και τι στοχοποιεί. 


Αρκετοί ισχυρίζονται ότι είναι κολλημένοι στις καρέκλες τους, καρέκλες εξουσίας. Δεν το συμμερίζομαι. Υπάρχουν δύο διακριτά συμφέροντα που, όμως, εφάπτονται το ένα στο άλλο. Το συμφέρον του Αλέξη Τσίπρα και της μικρής κλειστής ομάδας που τον περιτριγυρίζει και το συμφέρον του πολιτικού φορέα που ηγείται. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι αρκετά νέος για να παραιτηθεί από τη φιλοδοξία του να συμμετέχει στα δημόσια πράγματα τις επόμενες δεκαετίες. Και ελάχιστα τον ενδιαφέρει η πολιτική και ιδεολογική αφετηρία του.

Ούτε η συνέπεια της πορείας του και των σταθμών της. Εχει, λοιπόν, έναν μεσοπρόθεσμο στόχο. Μπροστά του βρίσκονται δύο κυρίαρχες εκλογικές αναμετρήσεις. Η πρώτη με τη συμπλήρωση τετραετίας ή και, το πιθανότερο, νωρίτερα. Η δεύτερη με αφορμή την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας τον Μάρτιο του 2020. Αυτό τον στόχο τον ξέρει αρκετά καλά. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση δεν θα κερδίσει. Μόνο αν έρθει δεύτερος και με σοβαρό ποσοστό θα μπορεί να παίξει τον ρόλο που έχει ράψει για τον εαυτό του τον Μάρτιο του 2020. 

Ετσι, μάλλον πρέπει να βιαστεί. Το 2019 είναι πολύ βαρύ γι’ αυτόν. Το φθινόπωρο του 2018, παρά τις αντίθετες εκτιμήσεις πολλών, δεν θα τον βολέψει. Θα είναι φανερό. Η έξοδος στις αγορές δεν θα επηρεάσει ούτε τα βάρη των φόρων, ούτε τα περιοριστικά μέτρα που καθημερινά και γεωμετρικά θα επαυξάνονται. Στην τσέπη του κάθε πολίτη δεν θα φανεί. Η προσδοκία της φαντασιακής εξόδου από τα δικά του μνημόνια προσκομίζει σε αυτόν πιο αγαθά οφέλη. Πρέπει να βιαστεί. Γιατί το Κίνημα Αλλαγής δεν θα έχει προλάβει να αναπτυχθεί οργανωτικά στον ανώτατο βαθμό. Θα είναι γεμάτη και τραχιά η χρονιά του 2018.

Σε όλον τον κόσμο. Οι λαοί κυβερνώνται από τυχοδιώκτες, σατράπες ή μικρούς. Και στην Ελλάδα θα μας κυβερνούν (μέχρι πότε;) συμπολίτες μας και πολιτικοί σχηματισμοί που διακρίνονται από την επιπολαιότητα, καμιά φορά και τον τυχοδιωκτισμό, αμαθείς κατά κανόνα. Και, κυρίως, επικίνδυνοι. Γιατί προτάσσουν πάνω απ’ όλα την επικοινωνία παρά την ουσία.